Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Τετάρτη 22 Μαΐου 2024

Δείτε ποιοι γιορτάζουν σήμερα, Τετάρτη 22 Μαΐου 2024.

Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, Τετάρτη 22 Μαΐου, είναι των Αγίων Αιμιλίου και Κάστου, του Αγίου Κοδράτου μάρτυρος.

Γιορτάζουν τα ονόματα: Αιμιλία, Εμιλία, Έμιλυ, Έμμα, Μίλια, Αιμίλιος, Μίλιος, Κόδρος, Κόδρα.

Οι Άγιοι:

Άγιοι Αιμίλιος και Κάστος οι Αφρικανοί

Οι Άγιοι Μάρτυρες Κάστος και Αιμίλιος μαρτύρησαν το 251 μ.Χ. στην Καρχηδόνα επί Σεπτιμίου Σεβήρου. Το μαρτύριό τους αναφέρεται από τον Άγιο Κυπριανό και τον Ιερό Αυγουστίνο.

Αρνήθηκαν την πίστη τους μπροστά στη βεβαιότητα της ωμότητας του μαρτυρίου και θυσίασαν στο βωμό προς τιμήν των ειδωλολατρικών θεοτήτων που βρίσκονταν στο Καπιτώλιο. Τους αγίους Αιμίλιο και Κάστο τους συναντάμε στα μέσα του 3ου αι. μ.Χ. στην Καρχηδόνα, μια σπουδαία πόλη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και της Αφρικανικής Ηπείρου. Δυστυχώς, δε γνωρίζουμε αρκετά βιογραφικά στοιχεία των αγίων. Ωστόσο, θα εκμεταλλευτούμε γι’ αυτή την παρουσίαση όσα σχετικά μάς παραθέτουν οι άγιοι Κυπριανός, επίσκοπος Καρθαγένης, και ο ιερός Αυγουστίνος. Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν ο ειδωλολάτρης Δέκιος, εχθρός του Χριστιανισμού και αμείλικτος διώκτης των πιστών. Δεν έχουμε σαφείς πληροφορίες για το αν οι άγιοι Αιμίλιος και Κάστος κατάγονταν από χριστιανικές οικογένειες ή αν ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό σε μεγαλύτερη ηλικία. Στο διωγμό κατά των χριστιανών οι άγιοι βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Το δίλημμά τους τεράστιο: το κόστος, από τη μία, τερατώδες και φρικτό. το μαρτύριο, ο θάνατος δια πυράς, και από την άλλη, υποτιμητικό, δειλό, πνευματικώς άνανδρο να αρνηθούνε την πίστη τους, να σώσουν την επίγεια, περιορισμένη τοπικά και χρονικά ζωή τους και να χάσουν την αιώνια ψυχή τους. Δυστυχώς, αρχικά, επέλεξαν το δεύτερο. Δηλαδή, αρνήθηκαν την πίστη τους μπροστά στη βεβαιότητα της ωμότητας του μαρτυρίου και θυσίασαν στο βωμό προς τιμήν των ειδωλολατρικών θεοτήτων που βρίσκονταν στο Καπιτώλιο. Έγιναν «πεπτωκότες».

Σ’ ένα κείμενό του περί των πεπτωκότων, ο άγιος Κυπριανός επίσκοπος Καρχηδόνας αναφέρει: “ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΩΣ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ, ΟΤΑΝ ΜΕ ΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΑΣΕ ΣΤΗΝ ΥΠΑΚΟΗ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, ΔΕΝ ΕΤΡΕΜΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΠΕΣΑΝ ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ; ΔΕΝ ΕΧΑΣΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΚΟΛΛΗΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ, ΔΕ ΧΑΘΗΚΕ Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ; ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΕΚΕΙ Ο ΔΟΥΛΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΕΙΧΕ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ ΗΔΗ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ; ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΒΩΜΟΣ, ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΛΗΣΙΑΣΕ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΚΕΙΝΟΝ; ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕ ΝΑ ΤΡΟΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΩΜΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΧΕ ΦΑΝΕΙ ΝΑ ΚΑΠΝΙΖΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΔΙΔΕΙ ΒΔΕΛΥΡΑ, ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΚΗΔΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑΦΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ; ΓΙΑΤΙ ΦΕΡΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΑΘΛΙΕ, ΣΦΑΓΙΟ, ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΣΙΑΣΕΙΣ; Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΣΦΑΓΙΟ ΣΤΟΥΣ ΒΩΜΟΥΣ. Ο ΙΔΙΟΣ ΗΡΘΕΣ ΩΣ ΘΥΜΑ. ΕΚΕΙ ΘΥΣΙΑΣΕΣ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΣΟΥ, ΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ ΣΟΥ. ΕΚΕΙ ΚΑΤΕΘΕΣΕΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ ΣΤΑ ΝΕΚΡΙΚΑ ΠΥΡΑ”. Συλλογιζόμενοι οι ήρωες της πίστης μας την πτώση τους και το τραγικό για τη σωτηρία τους σφάλμα που επιτέλεσαν, μετανόησαν.

Τους έλεγξε η συνείδησή τους καθώς επίσης και το πνεύμα δικαιοσύνης που είχαν, αφού έντονα διακατέχονταν από το συναίσθημα ότι αδίκησαν τον Θεό. Γι’ αυτό και ο ιερός Αυγουστίνος σε μία ομιλία προς τιμήν τους επισημαίνει: “ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ Ή ΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ, ΑΛΛΑ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ. Ο ΘΕΟΣ ΕΥΦΡΑΙΝΕΤΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΑΣ, ΑΛΛΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΑΣ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΑΣ ΜΗΝ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΚΑΠΟΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΣΚΟΠΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ. ΓΙΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ, ΟΙ ΔΥΟ ΛΗΣΤΕΣ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ: ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟΝ, ΑΛΛΑ ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ, ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΘΟΥΝ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ. ΕΠΙΣΗΣ, ΟΙ ΔΩΡΕΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΔΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ. ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ, ΟΠΩΣ Ο ΠΕΤΡΟΣ, ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΠΕΙ ΠΩΣ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΟΤΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΘΑ ΤΟΝ ΑΠΑΡΝΗΘΕΙ ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ. ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΣΤΟΣ ΚΑΙ ΑΙΜΙΛΙΟΣ, ΟΣΟ ΕΙΧΑΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ, ΥΦΙΣΤΑΝΤΟ ΗΤΤΕΣ, ΕΝΩ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΗΣΕ, ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΩΘΗΚΑΝ. ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ: ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ, ΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΕΧΟΤΑΝ ΝΑ ΤΑΠΕΙΝΩΘΕΙ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΜΑΣ. ΑΣ ΤΙΜΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΕΧΟΝΤΑΣ ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΚΙ ΟΧΙ ΜΕ ΑΠΕΡΙΣΚΕΨΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑ, ΕΧΟΝΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΠΕΙΣΜΑ, ΜΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΙΡΕΣΗ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ. ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ, ΑΣ ΜΙΜΗΘΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥΣ”. Μετανόησαν ο Κάστος και ο Αιμίλιος και οδηγήθηκαν στο μαρτύριο. Τους συγχώρεσε ο Κύριος και, όπως τονίζει ο άγιος Κυπριανός, «αν και νικήθηκαν στην πρώτη μάχη, αναδείχτηκαν νικητές στη δεύτερη. Αυτοί που υποχώρησαν προηγουμένως μπροστά στις φλόγες, έγιναν ισχυρότεροι από τις φλόγες κι εκείνα, που τους είχαν νικήσει, τώρα τα νίκησαν. Εκείνοι δεν ικέτευαν για οίκτο με δάκρυα, αλλά για τις πληγές του. Όχι με θρηνητική φωνή, αλλά και με σκισίματα και πόνο του σώματός τους. Αίμα έτρεχε αντί για θρήνους, αίμα έρρεε αντί για δάκρυα από τα μισοκαμμένα σπλάχνα τους»

Ο Άγιος μάρτυς Κοδράτος

Ο Άγιος μάρτυς Κοδράτος βρισκόταν στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Δεκίου (249-251) και Βαλεριανού (253-259). Εξαιτίας της πίστεώς του στο Χριστό τον συνέλαβαν, μαζί με πολλούς άλλους χριστιανούς, οι ειδωλολάτρες και τον παρέδωσαν στον ανθύπατο της πόλεως. Ο Άγιος, χωρίς να φοβηθεί το παραμικρό, διακήρυξε με παρρησία την πίστη του στο Χριστό. Ύστερα δε από τη διακήρυξή του αυτή υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, τον ξάπλωσαν καταγής οι βασανιστές και τον χτύπησαν ανηλεώς με ξερά βούνευρα, ώστε σε όλο του το σώμα ανοίχτηκαν βαθιές πληγές και το αίμα που έρευσε από αυτές γέμισε το έδαφος κάτω και γύρω του. Στη συνέχεια τον έκλεισαν σε μια φυλακή με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Ακολούθως ο ανθύπατος οδήγησε τον Άγιο στη Νίκαια της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας, όπου και πάλι τον υπέβαλε σε ανήκουστα βασανιστήρια. Εκεί δε ο Μάρτυς είδε κάποιους από τους χριστιανούς, που ήταν μαζί του, να κλονίζονται από τα επαπειλούμενα βασανιστήρια και να ετοιμάζονται να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα. Εκείνος όμως τους υπενθύμισε το φόβο του Θεού και τους στήριξε στην πίστη τους, οπότε ο διοικητής τους παρέδωσε στο πυρ και οι άγιοι αυτοί έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου. Τότε ο άγιος μάρτυς Κοδράτος μπήκε στο ναό των ειδώλων και συνέτριψε όλα τα ξόανα (ξύλινα αγάλματα) που βρίσκονταν μέσα σ’ αυτόν. Για την ενέργειά του αυτή τον κρέμασαν και του καταξέσχισαν το σώμα με σιδερένια νύχια. Εν συνεχεία, αφού τον έβαλαν σε έναν λάκκο, τον χτύπησαν ανηλεώς με βούρδουλα. Βλέποντας δε την πίστη και την καρτερία του Μάρτυρος δύο ειδωλολάτρες, ο Σατορνίνος και ο Ρουφίνος, προσχώρησαν στην πίστη του Χριστού. Αμέσως τότε οι ειδωλολάτρες τους συνέλαβαν και, αφού πρώτα τους κρέμασαν και τους καταξέσχισαν το σώμα με σιδερένια νύχια, τους αποκεφάλισαν. Έτσι και ο Σατορνίνος και ο Ρουφίνος κοσμήθηκαν με τους στεφάνους του μαρτυρίου. Εν τω μεταξύ ο ανθύπατος αναχώρησε για την Απολλωνία και πρόσταξε να τον ακολουθήσει δέσμιος και ο Κοδράτος. Μόλις έφτασαν στην πόλη αυτή, ο ανθύπατος υπέβαλε τον Άγιο πάλι σε φρικτά βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, ανάμειξε αλμύρα με ξίδι και ρίχνοντας το κράμα αυτό στις πληγές του τις έτριβε με σκληρό τρίχινο ύφασμα. Αφού δε το απανθρωπότατο αυτό βασανιστήριο κράτησε πάρα πολλή ώρα, ακολούθησε και άλλο εξίσου φρικτό: πυράκτωσαν σίδερα και του κατέκαυσαν τις πλευρές του.

Κατόπιν ο ανθύπατος διέβη τον Ρουνδακό ποταμό και έφτασε στην κωμόπολη Σερούκομη, είχε πάρει δε μαζί του και τον άγιο Κοδράτο, δεμένον μάλιστα πάνω σε μια άμαξα, επειδή εξαιτίας των βασανιστηρίων δεν μπορούσε να βαδίσει. Όταν λοιπόν έφτασαν στην κωμόπολη αυτή, ο ανθύπατος ρώτησε, παρουσία όλου του λαού, τον Άγιο αν σωφρονίστηκε ή όχι κι εκείνος του απάντησε: «Έχω σώες τις φρένες μου εξ απαλών ονύχων και είμαι χριστιανός από την κοιλιά της μητέρας μου, άλλον Θεό δεν γνωρίζω, παρά μόνον τον Ιησού Χριστό. Κάμε λοιπόν ό,τι θέλεις και ό,τι μπορείς. Τότε ο ανθύπατος φούντωσε από την οργή του και πρόσταξε να πυρακτώσουν σχάρα και να ξαπλώσουν πάνω σ’ αυτήν τον Μάρτυρα, επιπλέον δε να τον ραντίζουν με λάδι και με πίσσα. Η προσταγή εκτελέστηκε κατά γράμμα. Ο Μάρτυς όμως δεν έπαθε απολύτως τίποτε από την πυρακτωμένη σχάρα, λες και ήταν ξαπλωμένος σε αναπαυτικό κρεβάτι. Τελικά ο ανθύπατος πρόσταξε και τον αποκεφάλισαν. Έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε η άθληση του αγίου Κοδράτου και ο Κύριος τον στεφάνωσε με τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.