Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024

Δείτε ποιοι γιορτάζουν σήμερα, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2024.

Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου, είναι του Οσίου Χαρίτωνος ομολογητού και του Αγίου Αλκίσωνα.

Γιορτάζουν τα ονόματα: Χαρίτων, Χαρίτωνας, Χαρίτος, Αλκίσων, Βαρούχ, Αλφειός, Ζώσιμος, Νίκων, Νέων, Ηλιόδωρος.

Οι Άγιοι:

Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής

Τῆς γῆς πατήσας τάς τρυφὰς ὁ Χαρίτων, Κατατρυφᾷ νῦν οὐρανοῦ τῶν χαρίτων. Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Χαρίτων θάνε γήραϊ μακρῷ.

Ο Όσιος Χαρίτων ο Ομολογητής καταγόταν από το Ικόνιο και έζησε στα χρόνια του αυτοκράτορα Αυρηλιανού (270 – 275 μ.Χ.). Ήταν γνωστός για το χριστιανικό του ήθος, γι αυτό και όταν εξεδώθηκε διάταγμα κατά των Χριστιανών, ήταν από τους πρώτους που συνέλαβε ο Έπαρχος της πόλης. Υπεβλήθη σε φρικτά βασανιστήρια, αλλά ενώ ακόμη βρισκόταν στη φυλακή ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός δολοφονήθηκε. Ο Πρόβος που τον διαδέχθηκε στο θρόνο ακύρωσε το διάταγμα κι έτσι ο Χαρίτων αφέθηκε ελεύθερος. Αποφάσισε να καταφύγει στα Ιεροσόλυμα και να ζήσει ως αναχωρητής σε σπηλιές της περιοχής. Η φήμη του διαδόθηκε πολύ γρήγορα και ήρθαν στο πλευρό του πολλοί μαθητευόμενοι. Έτσι έκτισε στη Φαρά μεγάλη Λαύρα. Ποθώντας όμως την ερημία, αναχώρησε και πάλι για τα ενδότερα της ερήμου, όπου στην περιοχή Σουκά, έκτισε νέα Λαύρα. Εκεί παρέδωσε την ψυχή του εν Κυρίω.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’
Χαρίτων τοῦ Πνεύματος, καταυγασθεῖς ταὶς αὐγαίς, φωστὴρ ἐχρημάτισας, τῆς ἐναρέτου ζωῆς, Χαρίτων μακάριε, σὺ γὰρ ὁμολογία, ἀληθείας ἐμπρέψας, ἔλαμψας ἐν ἐρήμῳ, ἐγκράτειας τοὶς πόνοις. Διὸ τῶν εὐφημούντων σέ, Πάτερ μνημόνευε.

Άγιος Αλκίσων

Ο Άγιος Αλκίσων τα έβαλε με την πολιτική εξουσία για θέματα πίστης. Ο άγιος Αλκίσων, που τιμάται από την Εκκλησία στις 28 Σεπτεμβρίου, υπήρξε Επίσκοπος στην Αποστολική Εκκλησία της Νικοπόλεως Πρεβέζης, κατά τα τέλη του 3ου αι. και στις αρχές του 4ου αι. Μάλιστα ανήγειρε και μεγάλο ναό, περικαλλή Βασιλική στ’ όνομά του, τα ερείπια της οποίας σώζονται. Είναι άγνωστος στους πολλούς, ο Θεός, όμως, τον γνωρίζει καλά. Γι’ αυτό και τον στεφάνωσε για την αγιότητά του. Οι άνθρωποι, ωστόσο, οι περισσότεροι τουλάχιστον, τον αγνοούμε, αν και αυτό μικρή σημασία έχει μπροστά στις προτεραιότητες του Θεού. Ξεχώριζε για τη βεβαιότητά του πως και το μεγαλύτερο εμπόδιο στον πνευματικό αγώνα εξαφανίζεται, όταν έχουμε σύμμαχο το Θεό. Με αυτό το σκεπτικό αντέδρασε όταν ο αυτοκράτορας Αναστάσιος ο Α΄ (491-516) εξέδωσε διάταγμα, το γνωστό “ο Τύπος του Αναστασίου”, με το οποίο δεν δεχόταν τις αποφάσεις της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνας. Σ’ αυτό το διάταγμα υποτάχθηκαν και εκκλησιαστικοί παράγοντες της εποχής, όχι όμως ο Αλκίσων. Με τη βεβαιότητα ότι στην πίστη συμβιβασμοί δεν χωρούν, αντέδρασε και συγκάλεσε το 512 στη Νικόπολη Σύνοδο, με τη συμμετοχή 40 Επισκόπων του Ιλυρρικού, η οποία καταδίκασε το διάταγμα του Αναστασίου. Και δεν έμεινε μόνο σ’ αυτό. Πρωτοστάτησε για τη σύγκληση Συνόδου στην Ηράκλεια Θράκης, με την παρουσία 200 και πλέον Αρχιερέων, ωστόσο, παρότι συγκεντρώθηκαν, δεν συνεδρίασαν, γιατί συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Όλη η οργή, το μίσος και το μένος του αυτοκράτορα έπεσε στους ώμους του Αλκίσωνα, γιατί τόλμησε και αντιστάθηκε στο θέλημά του! Αν και ήταν γέροντας, τον έκλεισε σ’ ένα μπουντρούμι στην Κωνσταντινούπολη, όπου υπέστη εξευτελιστικά μαρτύρια. Δεν άντεξε για πολύ το σώμα του, η ψυχή του ήταν λιονταρίσια, και πέθανε. Αποδείχθηκε, όμως, άξιος του Χριστού, γιατί, εφόσον θεώρησε ότι ο αυτοκράτορας στράφηκε κατά της Εκκλησίας και ενεργούσε αντίθετα και ξένα προς αυτή, τον απαρνήθηκε, τον αποκήρυξε, για να μην προδώσει την Ορθοδοξία. Ο άγιος Αλκίσων έδειξε περίτρανα ότι δεν μπορεί να συμβιβαστεί η Εκκλησία με την πολιτική θέληση, με τα διάφορα συμφέροντα, με τη σκόπιμη αλλαγή αρχών και πεποιθήσεων, όταν συσκοτίζεται η πίστη. Έδειξε ακόμη ότι δεν μπορούν με ελαφρά συνείδηση οι εκπρόσωποί της να εναρμονίζονται με τις προσταγές της κοσμικής εξουσίας, όταν αλλοιώνεται το χριστιανικό φρόνημα. Ο άγιος Αλκίσων κινήθηκε ασυμβίβαστα, για να μείνει αλήθεια η αλήθεια. Αρετή η αρετή. Χριστιανισμός ο Χριστιανισμός. Χριστιανός ο Χριστιανός. Δεν δέχθηκε να καταπατήσει τα όσια και τα ιερά και να γίνει ομοϊδεάτης, ομόφρων, σύμψυχος με ανθρώπους, που θεωρούσε ότι καταπατούν τα ορθώς παραδεδεγμένα. Βέβαια στην εποχή μας όλα αυτά φαίνονται λίγο μακρινά, καθώς τα πάντα είναι εύκολο να νοθευτούν, και τα τιμιώτερα ακόμη. Ο άγιος Αλκίσων, Επίσκοπος Νικοπόλεως Πρεβέζης, μας φωνάζει από τα βάθη των αιώνων να μην είμαστε άνθρωποι με όνομα Χριστιανού, αλλά άνθρωποι με ψυχή Χριστιανού. Ας μη λησμονούμε την προσταγή του Χριστού: Νήψατε, γρηγορήσατε. Γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Στις μέρες μας είναι περισσότερο επιτακτική από άλλοτε. Οι καιροί είναι κρίσιμοι. Απαιτούν να σταθούμε όρθιοι στις επάλξεις. Να αναπτύξουμε γνήσια χριστιανική δραστηριότητα προς κάθε κατεύθυνση, σε κάθε τομέα. Ο Άγιος Αλκίσων δοκιμάστηκε πολύ στη ζωή του. Διώχθηκε, αδικήθηκε, δάρθηκε, παραπετάχθηκε σε φυλακή της Κωνσταντινούπολης, όπου άφησε την τελευταία του πνοή, για την πίστη του στην Ορθοδοξία, αρνούμενος να ακολουθήσει τους αντιχαλκηδόνιους, αυτούς, δηλαδή, που δεν δεχόταν την τέταρτη οικουμενική σύνοδο. Και, όμως, δεν ήταν καρυδότσουφλο η ψυχή του και άντεξε να παλεύει και δεν τσακίστηκε στα άγρια τα βράχια. Είδε το φως του ουρανού να σβήνει όλα τα σκοτάδια. Και έφτασε στο απάνεμο λιμάνι. Εκεί, όπου δεν υπάρχουν πόνοι, θλίψεις και καημοί. Και πέρασε στην αιώνια ζωή. Και έχει ατέλειωτη πασχαλιά. Μακάρι και σήμερα να αναδειχθούν τέτοιες μορφές με φωτισμό Θεού, με θάρρος, με ανδρεία, με συνέπεια, με σταθερότητα, με σύνεση και φρόνηση. Ο Άγιος Αλκίσων μας καλεί σε συναγερμό περιφρούρησης του Ορθόδοξου φρονήματος. Να μην πέσουν, να μην κατέβουν οι σημαίες της Ορθοδοξίας. Γιατί, αν δεν συμβεί αυτό, δεν θα ανεμίζουν οι καρδιές, αλλά θα μαραζώσουν. Γι’ αυτό, σε μια εποχή, που γίνονται προσπάθειες να εξαφανιστεί οτιδήποτε έχει έστω και κάποιο Ορθόδοξο χρώμα ή καταβολή, πρέπει να ετοιμαζόμαστε να αγαπήσουμε περισσότερο τον Κύριο μ’ όλη μας την καρδιά. Και για ένα να τον παρακαλούμε θερμά: Να μας αξιώσει να μην Τον προδώσουμε ποτέ και για τίποτε.

Προφήτης Βαρούχ ο Δίκαιος

Bαροὺχ Προφήτης Ἱερεμίου φίλος, Xριστοῦ Προφήταις συγχορεύει ἐν πόλῳ.

Φιλαλήθης και θαρραλέος ήταν ο Βαρούχ (δηλαδή «ευλογημένος»), ο οποίος έζησε τον 7ο αιώνα π.Χ. Ήταν γιος του Νηρίου και υπήρξε αφοσιωμένος ακόλουθος και γραμματέας του προφήτη Ιερεμία (βλέπε 1η Μαΐου). Όταν ήταν φυλακισμένος ο Ιερεμίας, ο Βαρούχ έγραψε με υπαγόρευσή του προφητείες, με την εντολή να τις αναγνώσει στο λαό σε ήμερα νηστείας. Αλλά ο βασιλιάς Ιωακείμ, όταν το πληροφορήθηκε, αντί να επωφεληθεί από τις νουθεσίες του προφήτη, έριξε το βιβλίο του στη φωτιά. Οι προφητείες όμως εκείνες, γράφηκαν και πάλι. Ο Βαρούχ υπέστη και φυλάκιση, διότι οι Ιουδαίοι τον μισούσαν για τη φιλαλήθη και θαρραλέα του γλώσσα. Τον κατηγορούσαν μάλιστα, ότι αυτός παρακινούσε εναντίον τους τον προφήτη Ιερεμία. Όταν οι Ιουδαίοι κατέφυγαν φοβισμένοι στην Αίγυπτο για τη στάση τους κατά του βασιλιά της Βαβυλώνας, μαζί με τον Ιερεμία πήγε εκεί και ο Βαρούχ.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’
Προφητικῆς ἀξιωθεῖς λαμπηδόνας, Ἱερεμία τῷ κλεινῷ συνεδέθης, καὶ τούτω ὁμοδίαιτος ἐγένου σοφέ, ὅθεν προηγόρευσας, θεηγόρω σου γλώττη, τὴν τοῦ Λόγου κένωσιν, εἰς ἀνάπλασιν κόσμου, ἧς μετασχόντες πίστει ἀληθεῖ, Βαροὺχ Προφῆτα, ἐνθέως τιμῶμεν σε.
Ραβινιστική παράδοση αναφέρει, ότι αυτός μετά το θάνατο του Ιερεμία επανήλθε στη Βαβυλώνα.

Ο Βαρούχ στο ομώνυμό του βιβλίο μέσα στην Αγία Γραφή, προλέγει καθαρά για την ενανθρώπηση του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Όσιος Αυξέντιος ο Μοναχός, που ασκήτευσε στην Κύπρο

Άγνωστος στους Συναξαριστές, γνωστός όμως και θαυματουργός στην εκκλησία της Κύπρου. Ο Όσιος αυτός ήταν Γερμανός στην καταγωγή και κατά την εποχή των σταυροφοριών, όταν οι σταυροφόροι πλησίασαν την Κύπρο, αυτός έγινε μοναχός μαζί με άλλους 300 στρατιώτες (Άγιοι Αλαμανοί). Αφού περιήλθε το νησί, κατέληξε σε μια σπηλιά στην περιοχή της Καρπασίας μεταξύ των χωριών Κώμης Κεπήρ και Επτακώμης όπου έζησε θεοφιλώς. Ακολουθία του Οσίου αυτού, εξέδωσε ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’
Χαίρει ἔχουσα ἡ Καρπασέων Κώμη λάρνακα τῶν σῶν λειψάνων, παναοίδιμε πάτερ Αὐξέντιε. Ὡς γὰρ ποτὲ πολεμίους κατήσχυνας, καὶ τῶν δαιμόνων τὸ θράσος ἐνίκησας καὶ κατηύφρανας ἠμᾶς τοὺς πιστῶς σοὶ κράζοντας, ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Εύρεσις Ιερών Λειψάνων οσίου Νεοφύτου του εν Κύπρω Εγκλείστου

Για τον βίο του Οσίου Νεοφύτου βλέπε στις 12 Απριλίου. Αυτή την ημέρα η Εκκλησία εορτάζει την εύρεση των Τιμίων Λειψάν του.

Όσιος Ισαάκ ο Σύρος

Ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος δεν είχε καθορισμένη ημερομηνία εορτασμού στο ελληνορθόδοξο ημερολόγιο. Συνηθιζόταν να μνημονεύεται το όνομα του στις 28 Ιανουαρίου μαζί με τον άλλο μεγάλο Σύρο πατέρα της Εκκλησίας, τον όσιο Εφραίμ. Ωστόσο εδώ και μερικά χρόνια και με πρωτοβουλία του οσίου γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου,ο οποίος ευλαβείτο πολύ τον όσιο Ισαάκ, συντάχθηκε η ακολουθία του και επελέγη η 28η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εορτασμού της οσιακής μνήμης του. Μάλιστα χτίστηκε στο Αγιον Όρος και ο πρώτος ναός του Οσίου, σε κελλί μοναχού της συνοδείας του γέροντος Παϊσίου. Από το βιβλίο «Ασκητικοί λόγοι. Αββάς Ισαάκ του Σύρου», Εκδόσεις Απόστολος Βαρνάβας, διαβάζουμε: Ο όσιος πατήρ ημών Ισαάκ, ο μέγας και θαυμαστός στην αρετή, ο ουρανοπολίτης αυτός άνθρωπος και επίγειος άγγελος, του θαυμάσιου εκείνου Αβραάμ όχι υιός, αλλά γνήσιος απόγονος, υπήρχε το μεν γένος Σύρος, γεννήθηκε δε κατά άλλους στην Νινευή πόλιν της Μεσοποταμίας, κατ’ άλλους γεννήθηκε και ανατράφηκε και μεγάλωσε σε κάποια κωμόπολη, όχι μακριά της Εδέσσης, πόλεως της Συρίας. Ποίοι υπήρξαν οι γονείς τούτου του μακαρίου πατρός και ποίας καταστάσεως άνθρωποι ήσαν και πώς λεγόντουσαν, είναι άγνωστο. Γνωρίζομε όμως, ότι ο θείος ούτος πατήρ στην ακμή της ηλικίας του απαρνήθηκε τον κόσμο και τα εν τω κόσμο απήλθε μετά του αυτάδελφού του σε κοινόβιο, στα μέρη εκείνα του αγίου μάρτυρος Ματθαίου καλούμενο, οπού και άλλοι πολλοί τότε ασκούσαν την εν σώματι Αγγελική πολιτεία. Αφού ντύθηκε το αγγελικό σχήμα και τον τρόπον και τον βίον και γυμνάστηκε στους ασκητικούς αγώνας και πόνους και κορέστηκε εκ του γάλακτος της πρακτικής αρετής και αφού με ικανό τρόπο κατεκοίμησε τα άταχτα της σάρκας πάθη και την σάρκα καθυπέταξε στο πνεύματι, πεθύμησε την στερεά της βαθυτέρας θεωρίας του πνεύματος τροφή. Και αμέσως έφυγε από το κοινόβιο και από όλη εκείνη της ιερά αδελφότητα και δρομαίος ήλθε ως διψασμένο ελάφι στις πηγές των υδάτων σε ερημικό τόπον, μακριά του κόσμου και της συναναστροφής των πολλών, κατοίκησε εντός μεμονωμένου κελιού, μόνος μόνω τω Θεώ και τω εαυτού πνεύματι ασχολούμενος. Ο δε αυτάδελφος, όταν ανέλαβε την ηγουμενία του κοινοβίου, έγραφε επανειλημμένως προς αυτόν και τον παρακαλούσε δεόμενος, να επανέλθει στην πρώτη αυτού μετάνοια, αλλά ο θείος Ισαάκ γλυκαθείς τη γλυκύτητα της θεωρίας του πνεύματος και της μελέτης των θείων εννοιών και της νοεράς προσευχής, παντελώς δεν πρόσεχε στου αδελφού τις παρακλήσεις, ουδέ συγκατατέθηκε ν’ αφήσει το της ησυχίας αμέριμνο και ατάραχο. Και αφού οι παρακλήσεις δεν μπόρεσαν να κατορθώσουν την επιστροφή του, θεία αποκάλυψις προσκάλεσε αυτών άνωθεν στην αρχιερατική επιστασία των Νινευιτών εκκλησίας. Και εάν ένας τον αδελφών αυτού, εφάνη παρήκοος πρότερον, ύστερον όμως στην θεία φωνή υπέκυψε τον αυχένα μετά ταπεινώσεως. Αφήνει λοιπόν την έρημο και ησυχία ο φιλέρημος και φιλήσυχος Ισαάκ και της μεγαλουπόλεως Νινευή προχειρίζεται επίσκοπος. Δεν έπρεπε βέβαια ο λύχνος να βρίσκεται υπό τον ερημικό μόδιο κρυμμένος, αλλά να τεθεί επί την ποιμαντική λυχνία, για να διαυγάσει στους μακράν της ερήμου ευρισκομένους της διδασκαλίας και αρετής το φως αλλά αυτό λίγο διήρκεσε, και τόσο, ώστε μόλις ανέτειλε και φάνηκε το φως στον ορίζοντα της εκκλησίας, και πάλιν έδυσε και κρύφτηκε καθότι ο όσιος ούτος πατήρ έπαθε ο,τι και ο θείος Γρηγόριος ο θεολόγος, ο οποίος όταν ψηφίστηκε επίσκοπος Σασίμων, αμέσως αναχώρησε από εκεί. Αίτια δε της αμέσως από την επισκοπική θέση αναχωρήσεις του πατρός Ισαάκ υπήρξε το εξής περιστατικό. Όταν χειροτονήθηκε ο όσιος και κάθισε στο επισκοπικό οίκημα, παρέστησαν ενώπιον του δύο χριστιανοί, ο ένας ήταν δανειστής, ο άλλος οφειλέτης· και ο μεν δανειστής απαιτούσε το δάνειο, ο δε οφειλέτης ομολογούσε το χρέος, άλλα μη έχων προς το παρόν τα χρήματα ζήτησε μερικές ημέρες προθεσμία αλλά ο άσπλαχνος εκείνος δανειστής, είπε ότι εάν δεν μου αποδώσει, σήμερα αυτός το δάνειο, εγώ εξάπαντος παραδίδω αυτόν στον κριτή. Ο δε όσιος πατήρ Ισαάκ λέγει προς αυτόν, τέκνον, εάν για την εντολή του Ευαγγελίου οφείλεις και τα δια της βίας παρά σου αφαιρεθέντα πράγματα να μη ζητείς, πόσο μάλλον δεν πρέπει να υπομένεις λίγες μέρες ημέρας αυτόν ο οποίος σε παρακαλεί; Ο δε ανελεήμων εκείνος δανειστής, άφες, πάτερ, ήδη το ευαγγέλιον, είπε με αυθάδεια και αναχώρησε από εκεί. Μόλις άκουσε αυτά ο όσιος Ισαάκ, είπε στον εαυτό του εάν αυτοί δεν υπακούν στα προστάγματα του ιερού ευαγγελίου, τι λοιπόν εγώ ήλθα εδώ να πράξω; Αυτά είπε, και ευθύς αναχώρησε πάλιν στην έρημο, και ήλθε και κατοίκησε στο πρώτον του κελίον, οπού μέχρι θανάτου ανδρείως και καρτερικός υπέμεινε. Ποιους δε αγώνας ανέλαβε ο μακάριος ούτος πατήρ κατά των δαιμόνων και της σαρκός, και ποιός υπήρξε κατά την πρακτική και θεωρητική αρετή, και σε πόση ψυχής τελειότητα έφθασε, και ποια χαρίσματα αξιώθηκε στο βίο όσο ζούσε επί της γης, όλα αυτά είναι περιττό να διηγηθεί κάποιος· Καθόσον ευκόλως εννοούνται από τα ίδια λόγια που περιέχει το παρόν βιβλίο. Από όσα μπορούν να γίνουν φανερά ότι όσα έγραψε ό θείος ούτος πατήρ, πρώτον κατόρθωσε αυτά ο ίδιος γιατί στον εικοστό έκτον λόγον λέγει, «εν πολλώ καιρώ πειραζόμενος από τα δεξιά και από τα αριστερά και εαυτόν δοκιμάσας εν τοις δυσί τρόποις τούτοις πολλάκις, και δεξάμενος εκ του εναντίου πληγάς αναρίθμητους, και αξιωθείς μεγάλων αντιλήψεων κρυπτώς, εκομισάμην εαυτω πείραν εκ των μακρών χρόνων των ετών, και εν δοκιμασία και Θεού χάριτι ταύτα εμαθον»· στον δέκατο πέμπτο λόγο λέγει, «ταύτα έγραψα προς ανάμνησιν εμήν, και παντός έντυχάνοντος τώδε τω συγγράμματι, καθώς κατείληφα από τε της θεωρίας των γραφών, και των αληθινών στομάτων, και μικρόν απ’ αυτής της πείρας»· αλλά και όσης χάριτος αξιώθηκε παρά Θεού δεν δυνήθηκε να παρασιώπηση, και σε πολλούς άλλους λόγους αμυδρώς, μάλιστα στον τριακοστό όγδοο φανερώς διακηρύττει λέγων, «πολλάκις οτε ταύτα έγγραφων, υπελείποντό μου οι δάκτυλοι επί τον χάρτη, και ούχ υπέφεραν κατέναντι της ηδονής, της εμπιπτούσης εν τη καρδία μου, και τας αισθήσεις κατασιγαζούσης». Κατά τούτο πρέπει να θαυμάσει κάποιος την αρετή του θείου πατρός, ότι ενώ ευρίσκετο μακράν των ανθρώπων, κατεφλέγετο υπό της προς αυτούς αγάπης, καθώς ο ίδιος περί εαυτού διαμαρτυρόμενος, στον αυτόν λόγον λέγει, «διότι γέγονα μωρός, ούχ’ υπομένω φυλάξαι το μυστήριον εν σιωπή, αλλά γίνομαι άφρων για την των αδελφών ωφελείαν διότι αυτή εστίν ή αγάπη ή αληθινή, ήτις ου δύναται υπόμεινε εν τινι μυστήριο εκ των αγαπητών αυτής» για αυτό στην έρημο ευρισκόμενος, πότιζε αφθόνως δια του ζωηρού νάματος της διδασκαλίας του τας ψυχάς των αδελφών. Έζησε ο άγιος ούτος, αρχομένης της εβδόμης από κτίσεως κόσμου χιλιάδος, το οποίο εξάγεται από κάποιο χωρίο του τριακοστού τρίτου λόγου, όπου περί των δαιμόνων λέγει ούτως, «εξ εναντίας γαρ τούτων (των δαιμόνων), των εχόντων εξακισχιλίους χρόνους εισφέρεις εαυτόν δογμάτισε» από αυτό γίνεται φανερό, ότι όταν τον λόγον έγραφε, υπήρχε ήδη τελειωμένο το από κτίσεως κόσμου εξακισχιλιοστόν έτος.

Ἀπολυτίκιον Ήχος πλ. α΄
Αρετών ταις ακτίσι καταλαμπόμενος, της εν Χριστώ πολιτείας φωστήε πολύφωτος, θεοφόρε Ισαάκ ώφθης εν Πνεύματι, και κατευθύνεις ασφαλώς, σωτηρίας προς οδόν, διδάγμασι θεοπνεύστοις, τους ευφημούντας σε Πάτερ, ως του Χριστού θείον θεράποντα.

Σύναξη των Οσιομαρτύρων και Οσίων των εν τη Ιερά Μονή Παναγίας Καλυβιανής

Οι Όσιοι αυτοί διέλαμψαν στην Ιερά Μονή Καλυβιανής, κατά τούς δυσχειμέρους καιρούς της Ενετικής και Οθωμανικής κατοχής της Κρήτης. Εμφανίστηκαν σε πολλούς διηγούμενοι τον βίο και την εν Χριστώ τελείωσή τους. Το 1993 μ.Χ. στον αύλειο χώρο της Ιεράς Μονής ξεράθηκε ένα κυπαρίσσι το οποίο έπρεπε να κοπεί για λόγους ασφαλείας. Όταν έγινε η εκρίζωση του δένδρου βρέθηκαν τάφοι και λείψανα τα οποία απέπνεαν ευωδία. Τότε πλήθυναν τα σημεία της εμφανείας τους σε μοναχές, ευσεβείς χριστιανούς, εργάτες, τεχνίτες και προσκυνητές από την Κρήτη και εκτός αυτής. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2008 μ.Χ. ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Μακάριος καθαγίασε κατά την Θεία Λειτουργία την Ιερά Εικόνα των Οσιομαρτύρων και Μαρτύρων και καθιέρωσε την εορτή της συνάξεώς των. Στις 28 Σεπτεμβρίου 2012 μ.Χ. εγκαινίασε τον Ιερό Ναό των Οσιομαρτύρων και Μαρτύρων και του Οσίου Χαραλάμπη, δίπλα στον οποίο βρέθηκαν οι τάφοι. Τα λείψανά τους, βρύουν ιάσεις.

Άγιοι Μάρκος ο ποιμένας, Αλέξανδρος, Αλφειός και Ζώσιμος τα αδέλφια, Νίκων, Νέων, Ηλιόδωρος και λοιπές Παρθένες και Παιδιά

Eις τον Μάρκον
Ποιμὴν ὁ Μᾶρκος, Μᾶρκος, ὃν κτείνει ξίφος, Ποιμὴν προβάτων, ὡς ὁ τῆς Γραφῆς Ἄβελ.
Εις τον Αλέξανδρον, Αλφείον και Ζωσίμον
Εἰσδύντες εἰς γῆν Μάρτυρες τρεῖς Κυρίου, Ἐκεῖθεν ἐκδύνουσιν εἰς θείαν δρόσον.
Eις τον Nίκωνα, Nέωνα, και Hλιόδωρον
Ἡλιόδωρος, Νίκων, ἀλλὰ καὶ Νέων, Χριστοῦ κατ’ ἐχθρῶν ἐκ ξίφους νίκη νέα.
Eις τας Παρθένους και Παίδας
Τμηθέντα Παίδων καὶ Γυναικῶν μύρια, Ὦ παῖ γυναικός, καὶ Θεέ, πλήθη δέχου.

Οι Άγιοι Μάρκος ο ποιμένας, Αλέξανδρος, Αλφειός και Ζώσιμος τα αδέλφια, Νίκων, Νέων, Ηλιόδωρος και οι λοιπές Παρθένες και Παιδιά έζησαν στα χρόνια του Διοκλητιανού και ηγεμόνα της Πισιδίας Μάγνου (290 μ.Χ.). Ο Μάρκος ήταν βοσκός προβάτων και γέροντας. Επειδή ομολόγησε ότι είναι χριστιανός, βασανίστηκε φρικτά και στάλθηκε στην Κλαυδιούπολη. Εκεί κάλεσαν τρία αδέλφια, τον Αλέξανδρο, τον Αλφειό και τον Ζώσιμο, από το χωριό Κατάλυτο, για να κατασκευάσουν χάλκινα δεσμά για τον Μάρκο. Όταν όμως άρχισαν να τα κατασκευάζουν, ένιωσαν τα χέρια τους να παραλύουν. Θαύμασαν για το γεγονός και αμέσως ομολόγησαν τον Χριστό. Τότε μαρτύρησαν με φρικτό τρόπο, αφού έριξαν στο στόμα τους βραστό μολύβι και έπειτα τους κάρφωσαν επάνω σε πέτρα. Τον δε Μάρκο, αφού συνέχισαν να τον βασανίζουν φρικτά, τελικά τον αποκεφάλισαν. Τον ίδιο θάνατο είχαν και οι υπόλοιποι Μάρτυρες, Ηλιόδωρος, Νίκων και Νέων, μαζί με πολλές Παρθένες και Παιδιά. Όλοι αποκεφαλίστηκαν στην τοποθεσία Μωρομίλιο.

Άγιος Αλέξανδρος και οι μαζί μ’ αυτόν Τριάκοντα Μάρτυρες

Ἔξαρχον Ἀλέξανδρον εἶχον τοῦ τέλους, Τμηθέντες ἄνδρες, ὧν ἀριθμὸς τρισδέκα.

Ο Άγιος Αλέξανδρος και οι μαζί μ’ αυτόν Τριάκοντα Μάρτυρες μαρτύρησαν δια ξίφους.

Άγιοι Ευστάθιος ο Ρωμαίος και Καλλίνικος

Ῥωμαῖός ἐστιν, ἀλλὰ καὶ ῥωμαλέος. Ὁ Μάρτυς Εὐστάθιος, ἄθλων πρὸς ξίφος.

Οι Άγιοι Ευστάθιος ο Ρωμαίος και Καλλίνικος μαρτύρησαν δια ξίφους, μάλλον στη Ρώμη.