Μητσοτάκης: «Δεν βλέπω προοπτική για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα με την Τουρκία»
Τι είπε και για την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας
«Έχουμε διερευνήσει εάν υπάρχει δυνατότητα να μπούμε στον πυρήνα της κεντρικής διαφωνίας που έχουμε με την Τουρκία, που είναι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα και δε βλέπω προοπτική να γίνει αυτή η συζήτηση», ανέφερε μεταξύ άλλων ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, σε συνέδριο για την Μεταπολίτευση και την Ελληνική Εξωτερική Πολιτική.
«Ο Τουρκικός αναθεωρητισμός δεν ανανεώθηκε τα τελευταία πέντε χρόνια. Να θυμίσω τα Ίμια το 1996, να θυμίσω ότι παραβιάσεις είχαμε διαρκώς, να θυμίσω ότι υπάρχει η ανοικτή πληγή της Κύπρου από το 1974. Τι είδαμε τα τελευταία χρόνια; Το Τουρκολιβυκό. Είχαμε την απόπειρα εισβολής στον Έβρο. Είχαμε τον δύσκολο Αύγουστο του 2020 και μια περίοδο παρατεταμένης έντασης στην οποία η Ελλάδα έμεινε σταθερή στη θέση της. Μετά τους σεισμούς υπήρξε μια προσπάθεια επαναπροσέγγισης. Έχουμε μια συνεργασία με την Τουρκία σε ζητήματα που αφορούν το μεταναστευτικό. Ταυτόχρονα έχουμε την θωράκιση που θωρακίζουν τις σχέσεις Ευρώπης και Τουρκίας. Έχουμε διερευνήσει εάν υπάρχει η δυνατότητα να μπούμε στον πυρήνα της κεντρικής διαφωνίας που έχουμε με την Τουρκία που είναι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Δε βλέπω προοπτική να γίνει αυτή η συζήτηση».
Για την εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας
Για όσους κατακρίνουν την κυβέρνηση και την Ευρώπη για την εμπλοκή της στον πόλεμο στην Ουκρανία, ο πρωθυπουργός απαντά: «Αναρωτιέμαι αν μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα.
Δηλαδή ξαφνικά μια ήπειρος να δηλώσει ότι δεν μετέχει σε αυτά που συμβαίνουν γύρω της. Μα πώς; Πώς γίνεται να μη μετέχει όταν ο πόλεμος στην Ουκρανία αφορά την Ευρώπη;
Για πρώτη φορά έχουμε πόλεμο στην Ευρώπη από ουσιαστικά από το από το 1945, αν εξαιρέσει κανείς προφανώς την τραγωδία της Τουρκίας της Γιουγκοσλαβίας και της τουρκικής εισβολής στην στην Κύπρο.
Η Γιουγκοσλαβία ήταν ουσιαστικά ένας εμφύλιος πόλεμος. Και πώς μπορεί η Ευρώπη αλλά και η Ελλάδα, η οποία στηρίζει όλη την εξωτερική της πολιτική στο οικοδόμημα του διεθνούς δικαίου και του απαραβίαστου των συνόρων, να μένει αδιάφορη ή να πει ότι δεν την αφορά μια απροκάλυπτη εισβολή μιας χώρας, η οποία ουσιαστικά διεκδικεί να επιβάλει το δίκαιο του ισχυρού.
Να γυρίσουμε δηλαδή σε έναν κόσμο πριν το 1945, όπου ο ισχυρός, ουσιαστικά στη λογική του τι έλεγαν οι Αθηναίοι στους Μηλίους, όπως τα έγραψε ο Θουκυδίδης, λέει πρακτικά επιβάλλει τους όρους του στον πιο αδύναμο.