Αντιδράσεις για το «όραμα» Δένδια: Εργαλειοποιεί παιδιά με αυτισμό στον στρατό

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσαν οι δηλώσεις του υπουργού Άμυνας, Νίκου Δένδια, ο οποίος φαίνεται πως εξυφαίνει σχέδια ώστε να χρησιμοποιήσει παιδιά με αυτισμό στα… όπλα.

Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Δένδιας κατά τη διάρκεια ομιλίας του στην γνωστή πλέον σε εκδήλωση του Ροταριανού Ομίλου, αναφέρθηκε στο «όραμά του» για τη …στήριξη των στρατιωτικών οικογενειών που έχουν παιδιά με αυτισμό.

Ειδικότερα, δήλωσε πως το υπουργείο σκοπεύει να εκπαιδεύσουν οι Ένοπλες Δυνάμεις παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, σε δεξιότητες κατάλληλες για στρατιωτικές επιχειρήσεις, όπως η αναγνώριση εικόνων που απαιτείται σε συστήματα τεχνητής νοημοσύνης και drones.

Ο κ. Δένδιας ανέφερε, μάλιστα, ότι το Ισραήλ έχει παρόμοιες μονάδες και ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να εμπνευστούν από αυτό το μοντέλο για να αξιοποιήσουν τις «μοναδικές δεξιότητες» αυτών των παιδιών.

Όπως ήταν φυσικό η δήλωση αυτή πυροδότησε ερωτήματα και ανησυχίες. Ποιος είναι ο πραγματικός σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας; Πώς σκοπεύει η Πολιτεία να προστατεύσει τα παιδιά αυτά από την εργαλειοποίηση και την εκμετάλλευση; Και, κυρίως, πόσο ηθική είναι μια τέτοια στροφή στη χρήση των ευάλωτων ομάδων για στρατιωτικούς σκοπούς;

Με την αναφορά του σε «ιδιαίτερες δεξιότητες» και «μεγάλη οικογένεια», ο κ. Δένδιας φαίνεται σε πολλούς πως βλέπει τα παιδιά με αυτισμό ως κομμάτι ενός σχεδίου που εξυπηρετεί τον στρατό.

Η πρόθεση να «ενσωματωθούν» τα παιδιά με αυτισμό σε στρατιωτικά προγράμματα μπορεί να ακουστεί θετικά σε όσους αγνοούν τη φύση των αναγκών αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους. Στην πραγματικότητα, όμως, ενδέχεται να προκύψουν σοβαρά ηθικά προβλήματα και να δημιουργηθούν συνθήκες εκμετάλλευσης.

Η χρήση των δεξιοτήτων των παιδιών με αυτισμό αποκλειστικά σε στρατιωτικά περιβάλλοντα μοιάζει περισσότερο με εργαλειοποίηση παρά με ουσιαστική αξιοποίηση. Επιπλέον, η προοπτική ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις θα εξασφαλίσουν εργασία και προστασία για το μέλλον των παιδιών με αυτισμό είναι αβέβαιη και δεν προσφέρει καμία εγγύηση πως αυτά τα παιδιά θα βρουν πραγματική υποστήριξη και φροντίδα πέραν των στρατιωτικών απαιτήσεων.

Ο αυτισμός απαιτεί λεπτομερή και εξατομικευμένη προσέγγιση για την ενσωμάτωση των ατόμων αυτών στην κοινωνία και την αγορά εργασίας. Η Ελλάδα χρειάζεται να επενδύσει σε ποιοτική εκπαίδευση, δομές υποστήριξης και ευκαιρίες, ώστε οι οικογένειες και τα παιδιά με αυτισμό να νιώθουν ασφάλεια, ανεξάρτητα από στρατιωτικά πλάνα. Η προσέγγιση της Πολιτείας οφείλει να εστιάσει στις ατομικές ανάγκες και επιθυμίες των ατόμων με αυτισμό, και όχι σε μια προκάτ εικόνα που τους αποδίδει μονοδιάστατα χαρακτηριστικά και δεξιότητες.

Ο στρατός δεν μπορεί να αποτελέσει τη μόνη λύση.