Ολομέτωπη επίθεση Καραμανλή - Σαμαρά στον Κυριάκο Μητσοτάκη
«Πολεμικό» το κλίμα Πολεμικό Μουσείο
Σφοδρότατη επίθεση στον Κυριάκο Μητσοτάκη εξαπέλυσαν οι δύο πρώην πρωθυπουργοί, Αντώνης Σαμαράς και Κώστας Καραμανλής, στις ομιλίες σε παρουσίαση βιβλίου στο Πολεμικό Μουσείο. Αμφότεροι κατέκριναν την κυβερνητική πολιτική, αμφισβητώντας ευθέως ακόμα και τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όλη η ομιλία του Αντώνη Σαμαρά
“Κυρίες και κύριοι, Φίλες και φίλοι,
Οι πρόσφατες εκλογές στην Ευρώπη είχαν ασυνήθιστα ιδιαίτερη σημασία. Η χαμηλή συμμετοχή των ευρωπαίων πολιτών στις κάλπες ακόμη και τώρα, δηλαδή σε μια πολεμική συγκυρία, δείχνει ξεκάθαρα ότι η Ευρώπη είναι πράγματι μπροστά σε σταυροδρόμι. Και ότι οι “καπετάνιοι” της οφείλουν να αντιληφθούν πως βρίσκονται ενώπιον της “ανταρσίας των πληρωμάτων” τους. Τα χθεσινά αποτελέσματα στη Γαλλία ίσως μάλιστα να είναι η απόδειξη της ανταρσίας.
Εξηγώ:
Μετά από αρκετά χρόνια προσπαθειών φαίνεται ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν συγκινεί τους εθνικούς πληθυσμούς. Όπως φάνηκε και στις Ευρωεκλογές, οι λαοί δεν ψηφίζουν με γνώμονα το ευρωπαϊκό κοινό μέλλον. Επιλέγουν, με εθνικά κριτήρια να αποδοκιμάσουν ή να επιδοκιμάσουν τις κυβερνήσεις τους. Η συμμετοχή στις ευρω-εκλογές -κι ας είναι πάντα χαμηλότερη από αυτήν στις εθνικές εκλογές- αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Γιατί η Ευρώπη συμμετέχει σήμερα σε μια ιδιόμορφη πολεμική αναμέτρηση Ρωσίας-Δύσης. Οι ευρωπαίοι πολίτες όμως δεν έχουν την αίσθηση ότι η έκβαση αυτής της αναμέτρησης θα καθορίσει το μέλλον τους. Αντιθέτως αυξάνεται καθημερινά ο προβληματισμός των λαών της Ευρώπης κατά πόσο δηλαδή τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την πολεμική ενίσχυση της Ουκρανίας αξίζουν τον κόπο. Όταν μάλιστα όλο και λιγοστεύουν οι διπλωματικές προσπάθειες των ηγετών τους για μια ειρηνική επίλυση της κρίσης. Κι ας γίνεται ο πόλεμος αυτός στην αυλή μας.
Το μεγάλο ζητούμενο για την Ευρώπη υπήρξε πάντα η πολιτική της ανεξαρτησία, ως απόρροια της δημοκρατικής πολιτικής σύγκλισης των λαών της. Σήμερα όμως τι βλέπουμε; Συνεχείς αποκλίσεις και διαφοροποιήσεις που εμποδίζουν την πολιτική της ολοκλήρωση. Διαφοροποιήσεις που ξεκινούν από την αγροτική πολιτική μέχρι και τον πόλεμο στην Ουκρανία, αποκλίσεις που δεν επιτρέπουν την ομόφωνη εκπροσώπηση στην Εξωτερική πολιτική και στην οικονομία. Παλαιότερα τουλάχιστον υπήρξε ο Γάλλο-Γερμανικός άξονας που τραβούσε το κάρο. Σήμερα ούτε αυτός υπάρχει. Άρα η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα πάει προς την πολιτική απομόνωση ή την πολιτική ολοκλήρωση.
Δεύτερον, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει αν θα σεβαστεί τις αξίες της ή θα αφεθεί στην δίνη της καταστροφικής ατζέντας που λέγεται πολιτική ορθότητα και ακραίος δικαιωματισμός. Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα ενίσχυσε τις πολιτικές δυνάμεις που υπεραμύνθηκαν της ταυτότητας, ατομικής, εθνικής κι ευρωπαϊκής. Είναι καθαρό ότι αποδοκιμάστηκε η Woke Ευρώπη, η Ευρώπη της αθρόας λαθρομετανάστευσης, της ακατανόητης ενεργειακής πολιτικής της “πράσινης μετάβασης” με τα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της διατροφικής κρίσης, της λογοκρισίας, και της κοινωνικής αποδιοργάνωσης. Φαινόμενα όπως η προσπάθεια αποπνευματικοποίησης της Ευρώπης, η προσπάθεια απο Χριστιανοποίησής και η ραγδαία «ισλαμοποίησή» της – δείτε την Αγγλία και το Βέλγιο, για παράδειγμα- δεν οδήγησαν σε έναν πιο φιλελεύθερο κόσμο αλλά σε έναν κόσμο μη κοινωνικό, ασύδοτο, ατομικιστικό. Οι λαοί όμως δηλώνουν ότι δεν συμφωνούν. Γι αυτό και υπήρξε Ευρωπαϊκή στροφή προς τα Δεξιά. Από τη Σκανδιναβία μέχρι το Νότο, επικράτησαν οι δεξιές αντιλήψεις. Ετσι, όσα κεντρο-δεξιά κόμματα είχαν προσαρμοστεί έγκαιρα, όχι μόνο επιβίωσαν, αλλά αύξησαν και τα ποσοστά τους, όπως στη Γερμανία. Οσα πάλι παρέμειναν προσηλωμένα στην πολιτική ορθότητα κατέρρευσαν, όπως στην Ιταλία και στη Γαλλία. Και τα νεφελώδη κεντρώα ιδεολογικά σχήματα, όπως εκείνο του Μακρόν, πανηγυρικά ηττήθηκαν . Αυτή ήταν, ξεκάθαρα, η ετυμηγορία των πολιτών της Ευρώπης. Επομένως, η νέα Ευρωπαϊκή ηγεσία πρέπει να πάρει μια απόφαση: Θα επιστρέψει η Ευρώπη στις ρίζες της, όπως αποφάσισαν οι λαοί της, ή θα συνεχιστεί η αποδόμηση ενάντια στη βούληση των εθνών της ;
Τρίτον, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει πως θα επιλύσει το οξύ δημογραφικό της πρόβλημα, το οποίο μας αφορά κατά μείζονα λόγο. Δυστυχώς οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν γοητεύονται πια από τη δημιουργία οικογένειας με πολλά παιδιά. Είναι η οικονομική δυσπραγία η μόνη αιτία; Γιατί οι, πιο φτωχοί, γονείς μας και παππούδες μας δημιουργούσαν οικογένειες με πολλά παιδιά; Δέκα αδέλφια είχε ο δικός μου πατέρας! Πιστεύω ότι το δημογραφικό ζήτημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αξιακό. Η σημερινή Ευρώπη προωθεί έναν τρόπο ζωής εξαιρετικά ατομικιστικό, που υποσκάπτει συνειδητά την αξία της οικογένειας και των παιδιών. Η ατζέντα αυτή εδράζεται σε μια επίπλαστη “ευδαιμονία”, στην “ατομική καριέρα”, στην επικράτηση του υλικού πολιτισμού έναντι του πνευματικού. Προωθείται η προσωπική απόλαυση ως κύρια αξία σε βάρος της ατομικής θυσίας για το καλό του συνόλου, είτε ως σύνολο εννοούμε την οικογένεια είτε την γειτονιά. Η προτεινόμενη λύση να φέρουμε λαθρομετανάστες, να τους δίνουμε επιδόματα, να γεννήσουν παιδιά τα οποία θα πολιτογραφηθούν Ευρωπαίοι, προφανώς δεν είναι λύση. Αντιθέτως, το θεωρώ απαράδεκτη εργαλειοποίηση φτωχών ανθρώπων, και χείριστο δείγμα εκμετάλλευσης. Επομένως, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα αλλάξει τον τρόπο ζωής της , με πρώτον αυτόν της οικογένειας ή αν θα αφεθεί στη μοίρα της.
Τέταρτον, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει τι οικονομία επιθυμεί. Η βιομηχανική επανάσταση από την Ευρώπη ξεκίνησε. Σήμερα η παλαιά ατμομηχανή του κόσμου αγκομαχάει. Άγεται και φέρεται από τις διεθνείς παγκόσμιες εξελίξεις, από τη σύγκρουση ΗΠΑ-Ανατολής, κατόρθωσε να γίνει ενεργειακά πλήρως εξαρτώμενη από τη Ρωσία και δείχνει να παρακολουθεί άτολμη τα γεγονότα. Την ώρα που νέοι δρόμοι χαράσσονται στο εμπόριο, νέες οικονομικές δυνάμεις και συμμαχίες αναδύονται, η τεχνολογία αναπτύσσεται ραγδαία κι ανεξέλεγκτα – δείτε την Τεχνητή Νοημοσύνη αυτήν την ώρα για παράδειγμα- η Ευρώπη λείπει. Το μοντέλο ο Ευρωπαϊκός Βορράς να παράγει και ο Ευρωπαϊκός Νότος να καταναλώνει έληξε. Σήμερα Βορράς και Νότος δεν παράγουν σχεδόν τίποτα! Εισάγουν και δεν εξάγουν. Ταυτόχρονα η μετατροπή της Ρωσικής οικονομίας σε “πολεμική οικονομία”σε συνδυασμό με τον επαπειλούμενο πόλεμο δασμών μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας, δημιουργεί νέα, δυσμενέστερα οικονομικά δεδομένα. Και πώς ακόμα να αγνοήσεις το τεράστιο χρέος των ΗΠΑ, την ενίσχυση των BRICS, το υπό συζήτηση, στην Ανατολή, ενδεχόμενο δημιουργίας πέραν του δολαρίου νέου αποθετικού νομίσματος, την ανεξαρτητοποίηση του Αραβικού κόσμου από τη Δύση και την αμηχανία, για να το πω κομψά, στη Μέση Ανατολή; Το μίγμα αυτό είναι εκρηκτικό. Επομένως, η Ευρώπη πρέπει να αποφασίσει εάν θα προχωρήσει άμεσα στον ριζικό επανασχεδιασμό της οικονομίας της ή θα μείνει άβουλος παρατηρητής αναμένοντας το μοιραίο.
Κυρίες και κύριοι,
Γι αυτό λέω ότι η Ευρώπη είναι σε σταυροδρόμι. Στο σταυροδρόμι πρέπει να επιλέξεις που θα πας. Εχω ξαναπεί ότι υπάρχει πρωτόγνωρο έλλειμμα ηγεσίας στην Ευρώπη. Δεν υπάρχουν οι μεγάλες μορφές, οι προσωπικότητες. Λείπει ένας Κωνσταντίνος Καραμανλής, ένας Ντε Γκωλ, ένας Μιτεράν, ένας Κολ, ένας Γκονζαλεθ. Ωστόσο, οι λαοί μίλησαν. Πρέπει να γίνουν σεβαστές οι αποφάσεις τους. Κι όχι να αγνοηθούν από ένα διορισμένο διευθυντήριο, ξεκομμένο από την λαϊκή βούληση. Αλλιώς, δυστυχώς, η Ευρώπη θα υπογράψει μόνη της το τέλος της.
Κι έρχομαι στην Ελλάδα. Η τελευταία δημόσια εμφάνισή μου ήταν στη Βουλή, κατά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τον γάμο ομοφύλων. Είχα τότε πει: “Να προσέχει λοιπόν η κυβέρνηση: Η υπερβολική αυτοπεποίθηση, μπορεί να την οδηγήσει να ξεκοπεί από την πραγματικότητα… Και από την κοινωνία…” Επειδή λοιπόν ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι έκανε το σωστό με αυτό το νομοσχέδιο, αναρωτιέμαι εάν άκουγε τι του έλεγαν οι βουλευτές μας πριν λίγες ημέρες στη Βουλή. Εάν άκουσε την ψήφο του ελληνικού λαού. Δεν ξέρω ποιους ακούει αλλά ας καταλάβει ότι κάνει λάθος να επιμένει στο λάθος!
Κυρίες και Κύριοι,
Κριτής όλων μας είναι ο ελληνικός λαός. Κι έκρινε. Το ζήτημα είναι ότι δεν έδινε κανείς σημασία από την κυβέρνηση! Για όλα τα θέματα. Ούτε τα όσα είπε ο Κώστας Καραμανλής κυρίως για τα εθνικά μας θέματα. Ούτε εμένα. Με τον Κώστα είμαστε φίλοι και μαζί στη Νέα Δημοκρατία από το 1976. “Γεννηθήκαμε” και μεγαλώσαμε στην Παράταξη. Κι έχουμε περάσει μαζί τα πάντα, με σεβασμό ο ένας για την πορεία του άλλου. Διερωτήθηκα, λοιπόν, δημοσίως, για τα εθνικά θέματα, “μα τόσο λάθος κάνουμε δύο πρώην πρόεδροι και πρωθυπουργοί;” Κι όχι μόνο δεν άκουγε ποτέ κανείς, αλλά αντιμετωπιστήκαμε με απαξίωση από την κυβέρνηση! Φθάσαμε στο σημείο, στο περιβόητο νομοσχέδιο για τον γάμο, να θέτω συγκεκριμένα ερωτήματα επί της ουσίας, κι όχι μόνο δεν μου απάντησε κανείς αλλά οργανώθηκαν “κενά έδρανα” την ώρα που μιλούσα… Και συνεχίστηκαν τα πανηγύρια υπουργών, αγκαλιά με ΛΟΑΤΚΙ, στα θεωρεία της Βουλής την ώρα που το ένα τρίτο των βουλευτών της Παράταξής μας δεν το ψήφισε… . Αφήστε και τα γλέντια που ακολούθησαν σε μπαρ αμέσως μετά…Αφού λοιπόν η κυβέρνηση αντιμετωπίζει έτσι ακόμη και τον πρώην πρωθυπουργό και πρόεδρό της, γιατί να μην σας θεωρήσει ο κόσμος αλαζόνες κύριοι;
Η Ελλάδα είναι λοιπόν σε σταυροδρόμι. Προσέξτε :
Πρώτον, το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, με την αποχή του κόσμου να φθάνει στο πρωτοφανές 60% , είναι ένα πολύ ισχυρό χαστούκι στο πολιτικό σύστημα. Οι πολίτες θύμωσαν με όλα τα κόμματα. Και τα αποδοκίμασαν, ηχηρά. Η συμπεριφορά αυτή της κοινωνίας προσομοιάζει σε “λευκή απεργία” των πολιτών. Θεωρούνται πια οι εκλογές μάταιες; Σίγουρα η κοινωνία καταλογίζει στην κυβέρνηση, αλλά και στην κεντροαριστερή αντιπολίτευση, αδυναμία κατανόησης κι επίλυσης των προβλημάτων της. Βάσει των εκλογικών αποτελεσμάτων τα δεξιότερα πολιτικά σχήματα και μορφώματα συγκράτησαν μεν τις ψήφους τους, με ελαφρά αύξηση, αλλά δεν απέκτησαν δυναμική. Παρά ταύτα, η πολιτική ανάγνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων δείχνει μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Οτι δηλαδή σχηματοποιούνται 3 κι όχι 2, πολιτικά “μπλοκ”. Το κεντρο-δεξιό με 28%, το κεντρο-αριστερό με αθροιστικά παρόμοιο ποσοστό, και το υπερδεξιό-λαϊκιστικό πέριξ του 20%. Ποσοστά, όμως, μόνο επί του 40% του λαού που ψήφισε…
Επομένως, ο κινητήριος μοχλός της Μεταπολίτευσης, δηλαδή ο δικομματισμός, φαίνεται σταδιακά να ανατρέπεται και να μετατρέπεται σε πολυκομματισμό. Κάτι φταίει σε αυτό. Η άρνηση να δίνουμε μάχες για ιδέες, η υποχώρηση της πολιτικής σε όφελος της επικοινωνίας και του τικ-τοκ, έχουν δημιουργήσει στον κόσμο την πεποίθηση ότι “όλοι ίδιοι είναι” κι ότι “όλοι οι πολιτικοί νοιάζονται μόνο για τους εαυτούς τους και την τσέπη τους”. Σκληρό, άδικο, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η αίσθηση του κόσμου. Επομένως, το πολιτικό σύστημα καλείται να αναθεωρήσει πλήρως τους όρους της αντιπαράθεσης. Ειδάλλως, προβλέπω, θα καταρρεύσει. Και για να μη συμβεί αυτό απαιτείται η επιστροφή στην πολιτική. Επιστροφή στις ρίζες, επιστροφή στις ιδέες και στις αρχές των κομμάτων και των παρατάξεων. Αμεσα!
Δεύτερον, μετά από το χειρότερο εκλογικό αποτέλεσμα, σε αριθμό ψήφων, στην ιστορία της παράταξης, οι αναφορές σε “αποϊδεολογικοποίηση”, και οι συγκρίσεις με άλλες, τελείως διαφορετικές, εποχές δείχνουν αδυναμία κατανόησης της κρισιμότητας των περιστάσεων και είναι , το λιγότερο, ατυχείς. Εχει σκεφθεί η κυβέρνηση ότι το περιβόητο “41%” ήταν το αποτέλεσμα του φόβου που προκαλούσε στον ελληνικό λαό η πιθανότητα επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ , όταν οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν πολύ υψηλά στις πρώτες εκλογές του 2023; Έπεσαν έξω οι δημοσκοπήσεις βέβαια… Αλλά όταν κατέρρευσε εκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ κι εξέλιπε αυτός ο φόβος, μετά από έναν μόλις μήνα, στις δεύτερες εκλογές, ξαναπήραμε μεν 41% αλλά χάσαμε 300.000 κόσμο που, ήδη, από τότε αρνήθηκε να μας ξαναψηφίσει… Εχει γίνει κατανοητό ότι, επειδή μετά τις περυσινές εκλογές υιοθετήσαμε θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ σε σειρά θεμάτων, διαλύθηκε το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που χτίσαμε από τη συγκυβέρνηση 2012-2014; Και μάλιστα ενός ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει έξι κομμάτια, και περισσότερο θυμίζει Δελφινάριο παρά κόμμα. Μια Αριστερά αξιοθρήνητη, που ψελλίζει μόνον εντυπωσιακές ανοησίες, μια αριστερά ασύνταχτη πολιτικά με μηδενικό ιδεόγραμμα και παραδομένη στην ακρότητα του δικαιωματισμού και μόνο.
Ακούστε:
Τα κόμματα, εδράζονται σε ιδέες, αρχές και αξίες. Η κεντρο-δεξιά παράταξη, για παράδειγμα, πιστεύει στον Φιλελευθερισμό. Οι ιδέες των κομμάτων είναι εκ φύσεως περιχαρακωμένες.. Προσαρμόζονται μεν αλλά δεν καταργούνται , δεν εκχωρούνται και ούτε ακυρώνονται. Οι ιδέες γοητεύουν τον κόσμο, δημιουργούν όραμα κι ελπίδα, δίνουν προοπτική. Το , δήθεν, “τέλος των ιδεών και της ιστορίας”, διαψεύστηκε παταγωδώς από την ίδια την ιστορία. Η Νέα Δημοκρατία είχε πάντοτε πόρτες ανοιχτές αλλά όχι πόρτες ιδεολογικά αφύλακτες. Είναι άλλο πράγμα η διεύρυνση και άλλο η μετάλλαξη. Καλό θα είναι να αναρωτηθούν ορισμένοι εάν για το ιστορικά αρνητικό εκλογικό αυτό αποτέλεσμα για την παράταξη, για το ρεκόρ της αποχής και για την σταθεροποίηση του υπερδεξιού – λαϊκίστικου μπλοκ σε υψηλά ποσοστά, ευθύνεται και η αντίληψη περί αποϊδεολογικοποίησης.
Συνιστά μήπως πολιτική πρόταση το “ούτε Δεξιά, ούτε Κέντρο, ούτε Αριστερά, μόνο μπροστά”; Τί σημαίνει όταν λέμε ότι τα « προβλήματα δεν έχουν χρώμα»; Πώς δεν έχουν; Για παράδειγμα, ο γάμος των ομόφυλων για την Αριστερά είναι «μια χαρά», για εμάς είναι πρόβλημα! Πως και γιατί δημιουργήθηκε “η μικρότερη και πιο φοβική” Νέα Δημοκρατία όλων των εποχών, σε αυτές τις εκλογές; Μήπως ο ιστορικά μικρότερος αριθμός ψήφων δείχνει ότι το δέντρο, πράγματι, ούτε ψηλώνει, ούτε απλώνεται, ακριβώς διότι αποκόπηκε από τις ρίζες του; Πως γίνεται όταν όλη η Δύση στρέφεται πιο Δεξιά, ορισμένοι να αναζητούν διαρκώς τους ανεμόμυλους ενός φαντασιακού κέντρου; Πως μπορεί να λειτουργήσει μια κεντρο-δεξιά παράταξη χωρίς τη Δεξιά, και με ένα κέντρο -“φάντασμα”, που ο καθένας το ορίζει όπως θέλει; Ποιες κοινωνικές συμμαχίες, ποιες παραγωγικές τάξεις, ποιες ομάδες εργαζομένων, θα υπηρετήσουμε τότε; Με βάση και την πρόσφατη εκλογική συμπεριφορά της κοινωνίας, ποιες πολιτικές συμμαχίες θα συνάψει, αν χρειαστεί, η παράταξη, με ποιους, και σε ποια ιδεολογική κατεύθυνση; Το μοντέλο διακυβέρνησης με την ιδεολογία της παράταξης στο περιθώριο, με το αποκαλούμενο επιτελικό κράτος των 63 μελών του υπουργικού συμβουλίου, με ανακυκλούμενους υπουργούς, -πάμπολλους και πάντα αλάνθαστους εξωκοινοβουλευτικούς- και με τους βουλευτές σχεδόν απαξιωμένους, είναι επιτυχημένο; Εάν ναι, γιατί λοιπόν αυτή η πολιτική μας εκδοχή αποδοκιμάστηκε από την κοινωνία; Και μάλιστα δίχως πολιτικό αντίπαλο, δίχως Τρόϊκα κι επιτήρηση, και σε συνθήκες πρωτοφανούς επικοινωνιακής παντοδυναμίας. Ο ελληνικός λαός εμπιστεύτηκε την κεντρο-δεξιά να τον κυβερνήσει, κι όχι τους ..πολιτικούς “γιατρούς χωρίς σύνορα”. Κι η Ελλάδα απαιτεί πρωτοβουλίες πολιτικής ανασύνταξης κι όχι πολιτικής αποδυνάμωσης. Ωστε να υπάρξει η αίσθηση ασφάλειας, πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, ατομικής, εθνικής. Αυτή είναι η προϋπόθεση για την επιχειρηματική, παραγωγική, μεταρρυθμιστική, εργασιακή αντεπίθεση που χρειάζεται η πατρίδα. Θα μου πείτε, “στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα”. Σωστά. Η επιστροφή στην πολιτική λοιπόν είναι μονόδρομος. Είναι στο χέρι του πρωθυπουργού, είναι ευθύνη του. Όπως και δική μου ευθύνη να το επισημαίνω. Ο καθένας οφείλει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
Τρίτον, η Ελλάδα άμεσα πρέπει να αποφασίσει εάν θα αντιμετωπίσει τα διαρθρωτικά προβλήματα της οικονομίας της. Το μεγαλύτερο δομικό πρόβλημα είναι η ανυπαρξία ουσιαστικού ανταγωνισμού σε μεγάλο πεδίο της παραγωγικής δραστηριότητας. Έχουν σχηματιστεί καρτέλ κι ολιγοπώλια σε πολλά πεδία, όπως για παράδειγμα στην ενέργεια, στην τηλεφωνία, στα σούπερ-μάρκετ. Αντιθέτως σε πεδία υγιούς ανταγωνισμού και η παραγωγή και οι θέσεις εργασίας αυξάνονται, και οι τιμές ποικίλλουν.
Παράδειγμα επιτυχίας, η αγορά της μικροζυθοποιϊας, η οποία ανθεί σε όλη τη χώρα. Για να επιτευχθεί ο έλεγχος των καρτέλ πρέπει να ενισχυθεί ουσιωδώς η Επιτροπή Ανταγωνισμού και να μετατραπεί σε Σώμα πανίσχυρο κι οργανωμένο. Ο έλεγχος όμως των καρτέλ επιβάλλεται για την αντιμετώπιση της ακρίβειας που ταλανίζει τους πολίτες. Ακρίβεια παντού, στην στέγαση, στα τρόφιμα, στην ενέργεια, στην εκπαίδευση, στο νοικοκυριό συνολικά. Οι φιλελεύθερες παρεμβάσεις δεν γίνονται με τις “μάχες του τελάρου”, “τα καλάθια”, τα “κουπόνια” , τα παρακάλια και την οριζόντια φορολόγηση . Γίνονται μόνο με σκληρή δουλειά, ουσιαστικό διάλογο για τις αιτίες με τους κατ’ εξοχήν ειδικούς της αγοράς. Και με μέτρα ουσίας. Οπως η μείωση του ΦΠΑ, που θυμίζω έγινε επί κυβερνήσεως 2012-2014, κόντρα στις απαιτήσεις της Τρόϊκα. Και πέτυχε. Το μήνυμα των πολιτών στις πρόσφατες ευρωεκλογές δεν ήταν να …συνεχιστεί η ασκούμενη πολιτική τρέχοντας ακόμα πιο γρήγορα! Ηταν το ακριβώς αντίθετο, να αλλάξει άμεσα. Πολύ περισσότερο που έχουμε πληθωρισμό κόστους κι όχι ζήτησης, και το δημόσιο χρέος, σε απόλυτους αριθμούς, αυξάνεται. Και το νέο σύμφωνο σταθερότητας έχει ζητήματα. Η Ελλάδα οφείλει άμεσα να αποφασίσει εάν θα μεταρρυθμίσει φιλελεύθερα την οικονομία της, αν θα την “ανοίξει” στη μεσαία τάξη ή αν θα αποδεχτούμε οριστικά ύπαρξη ολιγοπωλίων στην αγορά.
Τέταρτον , η Ελλάδα οφείλει να σημάνει «κόκκινο συναγερμό» για τη δημογραφική μας μαράζωση. Απαιτείται η χάραξη ξεχωριστής πολιτικής, κατά προτεραιότητα, για την ενίσχυση του δημογραφικού. Δεν είναι δυνατόν η κυβέρνηση να πριμοδοτεί με 8.000 ευρώ την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου και με 2-3 χιλιάδες τα παιδιά. Ούτε προφανώς λύση είναι οι μετανάστες, νόμιμοι και παράνομοι. Που δεν ενσωματώνονται στην ελληνική κοινωνία και δημιουργούν συνθήκες ανασφάλειας. Η Ελλάδα, επομένως, πρέπει να αποφασίσει ποιες είναι οι προτεραιότητες της για την κοινωνία.
Πέμπτον, η Ελλάδα πρέπει να αποφασίσει εάν θα θωρακίσει τους θεσμούς, και ειδικά τη Δικαιοσύνη. Η οποία ήρθε η ώρα να ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως από την εκτελεστική εξουσία. Κι εγώ δικαιούμαι προσωπικά να μιλάω για τη Δικαιοσύνη , μετά τα όσα τράβηξα, μαζί με άλλους συναδέλφους, με την άθλια σκευωρία Νοβάρτις. Και υπομένω ακόμα, καθώς πέντε χρόνια τώρα, επί της δικής μας κυβερνήσεως δηλαδή, δεν μου επιτρέπεται να μάθω ποιοι ήταν επιτέλους οι κουκουλοφόροι ψευδομάρτυρες. Αλλά, το ξαναλέω : θα τους πάω μέχρι τέλους! Και θα αποκαλυφθούν.
Εκτον, τα εθνικά θέματα. Η εικόνα της χώρας μας είναι αποκαρδιωτική. Τρώμε την μια προσβολή, την μια ταπείνωση, μετά την άλλη! Από τους Σκοπιανούς, τους Αλβανούς και, φυσικά, τους …”φίλους” μας τους Τούρκους. Είναι αδιανόητα όσα συμβαίνουν. Εχω μιλήσει πολλές φορές: Για τον διάλογο με τον Πειρατή. Για το ότι ξεχάσαμε να θυμίσουμε σε όλον τον κόσμο τα 50 χρόνια, φέτος, από την τραγωδία της Κύπρου. Πάλι καλά που είδαμε και την Famagusta στην τηλεόραση… Για το λάθος ψήφισμα με το Κόσοβο. Για το “λόμπυ των κατευναστών”. Για την ανακήρυξη ΑΟΖ και θαλάσσιων πάρκων. Για την Αγία Σοφία και τη Μονή της Χώρας. Για το χωρίς καμία λογική «Σύμφωνο περί Φιλίας» με την Τουρκία. Και τι είδαμε μετά το Σύμφωνο; Τον Ερντογάν να ξαναγράφει τα σχολικά βιβλία στην Τουρκία και να διδάσκει τη νεολαία του για την «γαλάζια πατρίδα» τους, δηλαδή ελληνικά εδάφη. Τον Ερντογάν να γίνεται «καλό παιδί» στα μάτια της Δύσης ώστε να πάρει τα F-16. Τις νέες, ευθείες απειλές, του Μπατχτσελί και του Φιντάν, μέχρι και για την Κρήτη. Και ποιοι τα λένε αυτά;; Αυτοί που από τη μια, υποτίθεται, ότι θέλουν να μπουν στην Ευρώπη κι από την άλλη μας απειλούν μαζί με τη Χαμάς!
Οταν εγώ μίλησα, δημόσια και πολύ πριν τις εκλογές, για τον Φρέντυ Μπελέρη και για τον απαράδεκτο Ράμα, υπήρξε σιωπή. Όμως στον Ράμα δώσαμε τελικά χώρο για να κάνει τις συγκεντρώσεις του. Και του δώσαμε ακόμα και το Ζάππειο για να παρουσιάσει σε υψηλούς προσκεκλημένους τους πίνακες και τα γλυπτά του. Πότε; Όταν ο Μπελέρης, με κατηγορίες στημένες , ήταν φυλακισμένος. Και παραμένει φυλακισμένος σήμερα, εκλεγμένο μέλος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Είναι η απόλυτη εικόνα εθνικής αδυναμίας.
Προειδοποίησα και για την ανάγκη σταδιακής απεμπλοκής μας από την επαίσχυντη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία τα Σκόπια από την αρχή δεν τήρησαν, όπως δεν είχαν τηρήσει ούτε την Ενδιάμεση Συμφωνία του Ανδρέα Παπανδρέου. Γνωρίζω καλά τι σημαίνει η άσκηση πιέσεων από “φίλους”, ασφαλώς για το δικό τους συμφέρον. Και στον Κώστα Καραμανλή ασκήθηκαν, αλλά είπε το “όχι” στο Βουκουρέστι. Και σε εμένα, αλλά το ξέκοψα από την αρχή και δεν επανήλθαν ποτέ. Είναι λοιπόν η Συμφωνία των Πρεσπών που τροφοδοτεί τον εθνικισμό και τις βλέψεις κάποιων συνδυασμών δυνάμεων στα Βαλκάνια. Αυτή ήταν η σταθερή άποψη και του ιδρυτή μας, Εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Προέδρου της Δημοκρατίας που δακρύζοντας είχε πεί “η Μακεδονία είναι μία και είναι ελληνική”. Μόλις προχθές, η Σκοπιανή πρόεδρος της Δημοκρατίας Σιλιάνοφσκα διατράνωσε δημοσίως το αλυτρωτικό δόγμα: συναντήθηκε, είπε, με εκπροσώπους των «Παιδιών προσφύγων από τη Μακεδονία του Αιγαίου» και συζήτησε μαζί τους για τους εορτασμούς για τα 75 χρόνια από τον «διωγμό των Μακεδόνων του Αιγαίου». Τι άλλο πρέπει να ακούσουμε για να ξυπνήσουμε επιτέλους;
Εχω μιλήσει, συνεχώς μιλάω για τη Θράκη. Μερικοί τολμούν και με λένε “ακραίο”. Ρωτάω: ήμουν ακραίος όταν ως υπουργός Εξωτερικών στην κυβέρνηση Ζολώτα, το 1989, απέλασα τον Τούρκο Πρόξενο στη Θράκη, με τη σύμφωνη γνώμη των τριών τότε πολιτικών αρχηγών, Μητσοτάκη, Παπανδρέου και Φλωράκη; Αυτή είναι η ακρότητα ή το γεγονός ότι σήμερα το Προξενείο και οι ψευτομουφτήδες αλωνίζουν ανενόχλητοι, προπαγανδίζουν και συμμετέχουν στις εκλογές προκλητικά με “τουρκικό κόμμα”, το οποίο μάλιστα έχει και ..ψευτο-Μακεδόνισσα υποψήφια; Κι αντί να προβληματιστούν , κι από εμένα και από τον Κώστα Καραμανλή, λοιδορούσαν τις θέσεις μας. Μάλιστα, έφθασαν στο σημείο οι σύγχρονοι …”Κισιγκερ”, να ειρωνευτούν την σταθερή, πολυδιάστατη, εξωτερική πολιτική της χώρας επί δεκαετίες, ως “πολιτική ακινησίας” και να αντιτάξουν την δική τους δήθεν “κινητικότητα”. Απ’ ότι καταλαβαίνω , λυπάμαι που θα το πω, αλλά : Παραμένουμε “πετρωμένοι” στην …”άψογο στάση” , σε όλα τα εθνικά μέτωπα… Δηλαδή, μένουμε σταθερά “κομιλφό”, μήπως και μας «κακολογήσουν»…!
Αλλά έχουμε και νεότερα: Αληθεύει, κι εάν ναι, ποιος αποφάσισε, και γιατί, την υποστήριξη της Ελλάδος για κορυφαία θέση στον ΟΑΣΕ, στον Φεριντούν Σινιρίογλου; Ποιος είναι; Είναι ο πρωταγωνιστής της “γαλάζιας πατρίδας” και των “γκρίζων ζωνών” των Τούρκων στο Αιγαίο. Μα είμαστε καλά ; Τι μήνυμα είναι αυτό; Και επίσης τι περίεργα πράγματα είναι αυτά που διαβάζω, για εκδίωξη ενός βοσκού από τη βραχονησίδα Σύρνα στην Αστυπάλαια για …οικολογικούς λόγους; Αν δεν έχει παρέμβει ήδη, οφείλει να παρέμβει άμεσα η κυβέρνηση. Γιατί οικονομική δραστηριότητα σε βραχονησίδες σημαίνει ΑΟΖ. Ελπίζω να καταλαβαινόμαστε…
Καλώ τον πρωθυπουργό να αποφασίσει, άμεσα, την αλλαγή της ακολουθούμενης εξωτερικής πολιτικής. Να επιστρέψει στις ιστορικές παρακαταθήκες της Παράταξης. Να ασκήσει βέτο στην Αλβανία. Να προετοιμάσει, μέσω δημιουργίας μιας ισχυρής νομικής και πολιτικής ομάδας εμπειρογνωμόνων, την απεμπλοκή από την εθνικά επικίνδυνη Συμφωνία των Πρεσπών. Να ασκήσει, όπως και η Βουλγαρία, βέτο σε κάθε βήμα των Σκοπίων, τον αλυτρωτισμό των οποίων οφείλουμε να καταγγείλουμε εδώ και τώρα, παντού. Να αναθεωρήσει πλήρως την …”Φιλία” με την Τουρκία, καθιστώντας σαφές στην πράξη ότι δεν εκβιαζόμαστε, δεν απειλούμαστε και δεν φοβόμαστε. Υπάρχουν όρια!
Γι αυτό και δεν υπάρχει καμία περίπτωση νέας εθνικής υποχώρησης και ταπείνωσης, με “Πρέσπες του Αιγαίου”! Δεν είμαστε ένα ηττημένο έθνος. Είμαστε μια υπερήφανη χώρα με πίστη στην Ελευθερία, με αυταπάρνηση κι Εθνική υπερηφάνεια! Οι Ελληνες δεν είμαστε συμβιβασμένο πλήθος, είμαστε Πατριώτες!
Φίλες και φίλοι,
Σε κάθε σταυροδρόμι πρέπει να επιλέξεις έναν δρόμο. Ανησυχώ βαθιά. Πρέπει η κατάσταση αυτή να διορθωθεί. Αυτές είναι οι θέσεις μου. Τις οποίες, για να μην έχουμε παρανοήσεις, ποτέ δεν διαπραγματεύτηκα για “μεγάλα αξιώματα”. Κι ούτε πρόκειται… Γιατί μας κοιτάει από απέναντι και η Ελλάδα, και η Ιστορία. Λέει ο Παλαμάς: “Κάλλιο γλύστρα στον δρόμο τον δικό σου, παρά να μείνεις ορθός στο δρόμο του άλλου!” Το έχω αποδείξει στη διαδρομή μου. Υπηρετώ την πατρίδα και την παράταξη… Ημουν, είμαι, και θα είμαι παρών! Σας ευχαριστώ!”
Αναλυτικά η ομιλία του Κώστα Καραμανλή
“Κυρίες και Κύριοι
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων Ευρωεκλογών, όπως και το χθεσινό των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, ήρθαν να επιβεβαιώσουν με ηχηρό τρόπο αυτό που γνωρίζουμε και βιώνουμε όλοι εδώ και χρόνια. Η Ευρώπη, στην οποία πιστέψαμε και για την οποία αγωνιστήκαμε για δεκαετίες, διολισθαίνει σε βαθιά κρίση. Τα σημάδια της, ορατά από καιρό, έγιναν εμφανή και αυταπόδεικτα:
Η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο όνομα μιας άκαμπτης δημοσιονομικής αυστηρότητας διέρρηξε το Ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο, που ήταν όμως το θεμέλιο της κοινωνικής συνοχής και της πολιτικής ομαλότητας. Με αποκορύφωμα την αλαζονική, κοντόφθαλμη, τιμωρητική και οικονομικά εσφαλμένη αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, η ΕΕ στην ουσία απαρνήθηκε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της: Την σύγκλιση μεταξύ των χωρών, δηλαδή τον επιμερισμό των κινδύνων από την έκθεση σε κρίσεις χρέους ως την ανάγκη μεταφοράς πόρων από τον οικονομικά εύρωστο Βορρά στον ασθενέστερο Νότο. Ταυτόχρονα η διαρκής διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων οξύνει το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα, αφού κάνει τους λίγους πλουσιότερους και περιθωριοποιεί ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά στρώματα.
Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση δυναμιτίζει την κοινωνική ειρήνη και ομαλότητα. Κανείς δεν αντιλέγει σε ελεγχόμενες ροές μεταναστών για λόγους ανθρωπιστικούς ή άλλους. Απλή επίσκεψη σε ευρωπαϊκές πόλεις αρκεί για να φανεί πόσο έχει αλλάξει ο παραδοσιακός ευρωπαϊκός τους χαρακτήρας υπό το βάρος των αριθμών και της αδυναμίας αφομοίωσής τους.
Η άκριτη υιοθέτηση επιλογών που θίγουν ταυτοτικά ζητήματα. Απόλυτος σεβασμός στην ελευθερία επιλογών και τρόπο ζωής, ναι. Όχι όμως αβασάνιστη αποδοχή ενός καταχρηστικού δικαιωματισμού, στο όνομα του οποίου θίγονται δικαιώματα και ευαισθησίες των ανθρώπων που επιμένουν να σέβονται τις αξίες και τις ρίζες τους, το θεσμό της οικογένειας, την θρησκευτική τους πίστη και την εθνική τους ταυτότητα και υπερηφάνεια.
Η κατηγορηματική και ομόθυμη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δεν επαρκεί ως δικαιολογία για την υιοθέτηση όλο και πιο επιθετικής και άκαμπτης στάσης σε ό,τι αφορά την διαχείριση και την διαιώνιση του πολέμου. Αντί η Ευρώπη να πρωταγωνιστεί σε πρωτοβουλίες για κατάπαυση του πυρός και αναζήτηση λύσης στην βάση των συμφωνιών του Μίνσκ, συχνά υπερθεματίζει σε φιλοπόλεμη συμπεριφορά. Αυτό όμως θα οδηγήσει πιθανότατα είτε σε διαρκή και επικίνδυνη περαιτέρω κλιμάκωση της σύγκρουσης είτε σε αναζήτηση διεξόδου σε μεταγενέστερο χρόνο όμως υπό ακόμα δυσμενέστερες συνθήκες. Με κύριο θύμα την ίδια την Ουκρανία και τον λαό της, αλλά και την Ευρώπη που βλέπει μετά από ογδόντα χρόνια την απειλή ενός γενικευμένου πολέμου στο έδαφός της να πλησιάζει.
Το γεωπολιτικό αυτό παράδοξο επιτείνεται από την αδυναμία της Ευρώπης να παίξει, ως θα όφειλε, ενεργό ρόλο στην προσπάθεια αντιμετώπισης του Μεσανατολικού. Το αυθύπαρκτο δικαίωμα του Ισραήλ στην άμυνά του και την απόκρουση τρομοκρατικών δράσεων της Χαμάς δεν το απαλλάσσει από τις ευθύνες του να αποφεύγει ενέργειες σε βάρος άμαχων Παλαιστινίων. Ούτε βέβαια από τις ευθύνες του στην υπονόμευση της μοναδικής λύσης που υπάρχει, της δημιουργίας ανεξάρτητου Παλαιστινιακού κράτους.
Επιπλέον, θέλω για μια ακόμα φορά να τονίσω, ότι σε αυτό το δύσκολο και απρόβλεπτο γεωπολιτικό περιβάλλον, είναι μεγάλος ο κίνδυνος αύξησης της έντασης, ακόμα και ανάφλεξης, στα Δυτικά Βαλκάνια. Οι συμφωνίες του Dayton είναι στην ουσία γράμμα νεκρό, το Κόσοβο είναι σε αδιέξοδο, οι εθνικισμοί και μεγαλοϊδεατισμοί στην περιοχή, αντί σταδιακά να κάμπτονται, είναι και πάλι σε έξαρση.
Ας υπογραμμιστεί ακόμα ότι σε ό,τι αφορά συμπεριφορές που υποκρύπτουν αλυτρωτικές διαθέσεις και υπονόμευση των σχέσεων καλής γειτονίας είναι ανάγκη να σταλεί ένα ξεκάθαρο και αυστηρό μήνυμα προς τα Τίρανα και τα Σκόπια: Τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές και επισύρουν συνέπειες. Με την πρόσθετη υπενθύμιση ότι ο δρόμος τους προς την Ευρώπη εξαρτάται από την Ελλάδα. Καθαρές κουβέντες, καθαροί λογαριασμοί.
Κύριες και κύριοι
Όλα τα παραπάνω εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί η Ευρώπη είναι σε κρίση. Προφανώς δεν είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη αντιμετωπίζει κρίσεις. Είναι όμως η πρώτη φορά που τείνει να εξελιχθεί σε γενικευμένη πολιτική κρίση, κρίση θεσμών, κρίση εμπιστοσύνης.
Ιστορικά κόμματα, που έπαιξαν επί πολλές δεκαετίες πρωταγωνιστικό ρόλο στα δρώμενα των χωρών τους, εξαφανίζονται ή βρίσκονται σε φάση προϊούσας παρακμής. Οι πολίτες απομακρύνονται από αυτά διότι έχασαν ή χάνουν την εμπιστοσύνη τους προς αυτά, στις πολιτικές τους, στα προγράμματά τους. Βλέπουν, οι πολλοί τουλάχιστον, το βιωτικό τους επίπεδο να επιδεινώνεται, τις κοινωνικές υπηρεσίες να συρρικνώνονται, τις βασικές παραδοσιακές τους αξίες να περιφρονούνται, στο όνομα μιας ασαφούς και στρεβλής παγκοσμιοποίησης, της παντοδυναμίας των ανώνυμων αγορών και διακηρύξεων μιας ισοπεδωτικής πολυπολιτισμικότητας που προσβάλλει κάθε έννοια εθνικής ταυτότητας, παράδοσης και πολιτισμού, όπως και κάθε έννοια αρχών και αξιών με βαθιές ρίζες στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες. Τι είναι όλοι αυτοί οι πολίτες, στην συντριπτικοί τους πλειοψηφία φιλήσυχοι δημοκράτες που μέχρι χθες ήταν σταθεροί ψηφοφόροι της Χριστιανοδημοκρατίας, των Σοσιαλδημοκρατών, των Γκωλικών και του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τώρα αποστρέφονται τις παραδοσιακές τους επιλογές; Εν μια νυκτί όλοι αυτοί μεταμορφώθηκαν σε φανατικούς ακόλουθους ακροδεξιών ή φιλοφασιστικών πολιτικών σχηματισμών; Ή μήπως είναι όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού που απορρίπτουν το μοντέλο ζωής και κοινωνίας που βλέπουν να τους επιβάλλεται άνωθεν και αισθάνονται την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν και να αντιδράσουν;
Κυρίες και Κύριοι
Το θεμέλιο κάθε οργανωμένης κοινωνίας, πόσο μάλλον μιας ελεύθερης δημοκρατικής πολιτείας, είναι η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, στους κανόνες και τον σεβασμό τους, στους νόμους και την Δικαιοσύνη, είναι η εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα. Αν και όταν αυτή η σχέση εμπιστοσύνης διαρραγεί, τότε το πολιτικό σύστημα πάσχει, το συνολικό οικοδόμημα της κοινωνικής οργάνωσης κλυδωνίζεται, ο κίνδυνος μιας γενικευμένης απορρύθμισης γίνεται ορατός. Παρατηρώντας τις ευρωπαϊκές εξελίξεις διαχρονικά είναι ολοφάνερο ότι προσεγγίζουμε με αυξανόμενη ταχύτητα μιας τέτοιας μορφής κρίση εμπιστοσύνης, όπου οι αρχόμενοι δεν εμπιστεύονται τους άρχοντές τους, την φιλοπατρία, την ακεραιότητα, την κοινωνική ενσυναίσθηση και ανθρωπιά των αρχόντων τους, και οι άρχοντες αδυνατούν να κατανοήσουν τους προβληματισμούς, τις αγωνίες, τις αντιρρήσεις και επιφυλάξεις των αρχομένων. Αυτός είναι ο ορισμός της κρίσης εμπιστοσύνης και της κρίσης του πολιτικού συστήματος. Είναι ο ορισμός της απονομιμοποίησής του στα μάτια των πολιτών, του θεμέλιου λίθου δηλαδή πάνω στην οποία εδράζεται κάθε δημοκρατική πολιτεία.
Κυρίες και Κύριοι
Οι διαπιστώσεις αυτές επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο αν συνεκτιμηθεί το φαινόμενο της διευρυνόμενης αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες. Οι καθησυχαστικές ερμηνείες ότι οι Ευρωεκλογές από τη φύση τους ενδιαφέρουν λιγότερο τους πολίτες από τις εθνικές εκλογές, αφού δεν αφορούν την διακυβέρνηση μιας χώρας, ότι αυξανόμενα τμήματα κυρίως των νεανικών κοινών αδιαφορούν για τα κοινά, ότι τάχα η καλοκαιρία ωθεί τους ψηφοφόρους στις παραλίες αντί στις κάλπες, μικρή αξία έχουν. Αν δεν είναι παντελώς έωλες μοιάζουν περισσότερο με παρηγοριά στον άρρωστο.
Όταν η αποχή φθάνει στο 60%, όταν 6 στους 10 των εκλογέων απέχουν, όπως δυστυχώς συνέβη και στην δική μας χώρα, δεν είναι ώρα εφησυχασμού αλλά ώρα επείγοντος συναγερμού. Αυταπάτες ούτε χωρούν ούτε συγχωρούνται. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία όσοι πολίτες επιλέγουν την αποχή εκφράζουν δια αυτού του τρόπου την δυσαρέσκεια τους και την ενόχλησή τους. Και μάλιστα όχι προς ένα μόνο συγκεκριμένο κόμμα. Στο μεγαλύτερο ποσοστό της η αποχή ισοδυναμεί με συνολική απόρριψη του πολιτικού συστήματος και της μορφής που παίρνει η δημόσια ζωή!
Με άλλα λόγια η διευρυνόμενη αποχή καταδεικνύει ότι η κρίση εμπιστοσύνης, η απονομιμοποίηση προς το πολιτικό σύστημα, τους θεσμούς του πολιτεύματος, την γενικότερη λειτουργία της πολιτείας είναι ακόμα βαθύτερη απ ό,τι αποτυπώνεται μόνο από την ψήφο διαμαρτυρίας. Κι αυτό σε καιρούς όπου τα προβλήματα και οι προκλήσεις, από την γεωπολιτική αστάθεια και τις συγκρούσεις, ως την κλιματική αλλαγή, προβάλλουν εντονότερα, απαιτητικότερα και πιο δυσεπίλυτα από όλη την περίοδο τουλάχιστον που ακολούθησε το Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κυρίες και Κύριοι
Απέναντι σε αυτή τη νέα ανησυχητική πραγματικότητα, θα περίμενε κανείς ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες έλαβαν το μήνυμα, προσπαθούν να ερμηνεύσουν την συμπεριφορά των πολιτών, αντιλαμβάνονται ότι έσφαλαν, ότι προτίθενται να επανεκτιμήσουν και πιθανώς να αναθεωρήσουν τις πολιτικές τους επιλογές, ή τουλάχιστον, πολλές εξ αυτών. Ότι άκουσαν την καμπάνα της δυσφορίας και προτίθενται να αλλάξουν πορεία, να επανορθώσουν. Ότι αν μη τι άλλο είναι διατεθειμένες να αφουγκραστούν τις κοινωνίες, να δείξουν κατανόηση για τις ανησυχίες και την δυσφορία τους. Ότι σε τελική ανάλυση βρίσκονται στοιχειωδώς σε επαφή με το λαϊκό αίσθημα!
Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει, τουλάχιστον αυτές τις τρεις εβδομάδες από το εκλογικό αποτέλεσμα της 9ης Ιουνίου. Οι αντιδράσεις του μεγαλύτερου τμήματος της Ευρωπαϊκής ηγεσίας δεν δείχνουν ούτε συνειδητοποίηση του τι πραγματικά συνέβη, ούτε σοβαρό προβληματισμό για το τι γίνεται λάθος, ούτε βέβαια ειλικρινή διάθεση για ουσιαστικές διορθωτικές κινήσεις.
Το πρώτο μέλημα στα Ευρωπαϊκά κέντρα αποφάσεων ήταν η αγωνία κατ’ αρχήν και η μερική ανακούφιση ότι μπορούν να επιβάλλουν τις επιλογές τους. Ότι ο συσχετισμός δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τους επιτρέπει κατά πάσα πιθανότητα να εμμείνουν στις προτιμήσεις τους. Ότι βγαίνουν δηλαδή οι αριθμοί! Αντί το σοκ να τους αφυπνίσει, η προτεραιότητά τους είναι μη τυχόν και δεν μπορούν να επιβάλλουν τις εκ των προτέρων προκαθορισμένες αποφάσεις τους.
Ακόμα χειρότερα, επιμένοντας επί το πλείστον σε πρόσωπα που με την συμπεριφορά τους στις προηγούμενες θητείες τους επέτειναν το πρόβλημα, διόγκωσαν την λαϊκή αγανάκτηση και έχουν σοβαρές ευθύνες για την σημερινή ευρωπαϊκή κρίση. Απλά ειπωμένο, γεωμετρική αύξηση της δυσαρμονίας μεταξύ των επιλογών των ηγετικών ελίτ και των αντιλήψεων μεγάλης μερίδας των πολιτών.
Στην προσπάθειά τους μάλιστα να υποβαθμίσουν την σημασία του εκλογικού μηνύματος, δεν διστάζουν με δημόσιες αναφορές να μετέρχονται με μεγάλη ευκολία περιφρονητικών και απαξιωτικών χαρακτηρισμών για τους διαμαρτυρόμενους πολίτες. Αίφνης η Ευρώπη γέμισε από λαϊκιστές, ακροδεξιούς, φιλοφασίζοντες και θρησκόληπτους. Από καθυστερημένους που δεν μπορούν να συλλάβουν τις σύγχρονες τάσεις και προτεραιότητες της πολυπολιτισμικότητας, του άκρατου δικαιωματισμού, της παντοκρατορίας των αγορών κι ενός αδιαφανούς τραπεζικού συστήματος, του σταδιακού εξοβελισμού του έθνους – κράτους.
Όλα αυτά όμως είναι δείγματα νοσηρής και επικίνδυνης νοοτροπίας. Η αυταρέσκεια και η αλαζονεία, ο δύσκολα συγκαλυπτόμενος ελιτισμός δεν φανερώνουν μόνο ρηχότητα και επιπολαιότητα. Φανερώνουν στην ουσία υπεροψία για την άλλη άποψη, δογματικές αγκυλώσεις, περιφρόνηση για τους πολλούς, τις αγωνίες, τα προβλήματα, τις προσδοκίες τους. Έτσι όμως όχι απλώς δεν αντιμετωπίζεται το πρόβλημα, αντιθέτως επιδεινώνεται και μάλιστα ραγδαία με κίνδυνο κάποια στιγμή, όχι στο μακρινό απώτερο μέλλον, να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Όταν δαιμονοποιείται η άλλη άποψη, όταν αντιμετωπίζονται ως εχθροί οι ανησυχούντες, τότε η οριστική ρήξη μαζί τους είναι αναπόφευκτη.
Αν δεν καταλαβαίνεις γιατί δυσανασχετούν και διαμαρτύρονται οι πολλοί, αν επιμένεις, κόντρα σε όλες τις ενδείξεις, ότι εσύ έχεις δίκιο και οι πολλοί άδικο, αν πιστεύεις ότι ξέρεις πάντα καλύτερα από αυτούς και η μόνη παραδοχή που κάνεις είναι ότι θα έπρεπε απλώς να το επικοινωνήσεις καλύτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι εκείνοι έχουν δίκιο κι εσύ άδικο. Αν ούτε αυτό καταλαβαίνεις τα πράγματα είναι απείρως χειρότερα!
Κύριες και Κύριοι
Έστω την ύστατη αυτή ώρα, η Ευρώπη καλείται να αρθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων. Να βρει την δύναμη να προχωρήσει με θαρραλέα βήματα προς την ολοκλήρωσή της. Σε μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική που θα θωρακίζει τα σύνορά της, στη χειραφέτησή της από κάθε μορφή γεωπολιτικής εξάρτησης, στην αμοιβαιοποίηση των κινδύνων από οικονομικές κρίσεις. Στην ανάληψη του ρόλου που της αναλογεί στις παγκόσμιες εξελίξεις και των ευθυνών που έχει για την ειρήνη, την σταθερότητα, την δημοκρατία και την ευημερία τουλάχιστον στην ήπειρό μας. Να ανταποκριθεί στο όραμα των μεγάλων Ευρωπαίων οραματιστών, από τον Ντε Γκωλ, τον Σούμαν και τον Αντενάουερ ως τον Ζακ Ντελόρ και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αλλά και στην προσδοκία όσων πιστέψαμε και αγωνιστήκαμε γι αυτήν. Τώρα όμως, γιατί η κλεψύδρα αδειάζει με αυξανόμενη ταχύτητα και ανυπολόγιστες για όλους συνέπειες.
Κυρίες και Κύριοι
Μια καταληκτική αναφορά για το μείζον εθνικό θέμα. Οι ηγεμονικές βλέψεις της Τουρκίας, η συστηματική επιχείρηση εκ μέρους της διεύρυνσης της ατζέντας, η ευθεία αμφισβήτηση της εδαφικής ακεραιότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας είναι δεδομένες και απροκάλυπτες. Μόνο εθελοτυφλούντες μπορούν να το αμφισβητούν. Η όποια συγκυριακή ύφεση στην ρητορική και τις έμπρακτες προκλήσεις, υπαγορευόμενη από πρόσκαιρες σκοπιμότητες, δεν πρέπει να συσκοτίζουν την αλήθεια. Ότι δηλαδή η Τουρκία έχει ξεκάθαρο αναθεωρητικό σχέδιο για την περιοχή και ευθέως απειλεί την Ελλάδα και την Κύπρο. Ηγεμονισμός που συν τοις άλλοις αποκαλύπτεται από την στρατιωτική και όχι μόνο παρουσία της στην Μέση Ανατολή, τον Καύκασο, την Βόρεια Αφρική αλλά και χώρες των Βαλκανίων.
Πιστεύω ότι καμιά Ελληνική Κυβέρνηση δεν θα ήταν διατεθειμένη να υποχωρήσει σε μείζονα εθνικά θέματα και να αποδεχθεί ρυθμίσεις σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Πρώτον, διότι αποκλείω την πιθανότητα να το επιθυμεί. Αλλά επιπρόσθετα δεν θα μπορούσε, διότι θα βρισκόταν αντιμέτωπη με την ομόθυμη και σθεναρή αντίδραση των Ελληνίδων και των Ελλήνων.
Είναι λοιπόν αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο ΔΔ της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο ΔΔ να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων. Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό.
Υφέρπει όμως πάντα ο κίνδυνος, στο όνομα της ύφεσης, των χαμηλών τόνων και των ήρεμων νερών, να δημιουργείται σταδιακά η εντύπωση της αποδοχής της διευρυνόμενης τουρκικής ατζέντας και διεκδικήσεων, άρα βήμα-βήμα της δημιουργίας προηγούμενου. Με άλλα λόγια η δια της διαχρονικής διολίσθησης έκπτωση πάγιων εθνικών θέσεων που εδράζονται στέρεα επί του Διεθνούς Δικαίου.
Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται διαρκής εγρήγορση και ετοιμότητα, καθαρές απαντήσεις μη επιδεχόμενες παρερμηνεία, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική συνεχούς αναζήτησης ερεισμάτων στον διεθνή χώρο και βέβαια ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αποτρεπτική ικανότητα. Πάνω απ όλα όμως επιβάλλει εθνική ομοψυχία και υψηλό εθνικό φρόνημα από όλους μας”.
Μπακογιάννη: Ο Σαμαράς εξέφρασε την πικρία του που δεν τον «παίζουν»
Σε σημερινή της τηλεοπτική εμφάνιση, στον ΣΚΑΪ, η Ντόρα Μπακογιάννη, σχολίασε πως, «ήταν δύο τελείως διαφορετικοί λόγοι – ο Καραμανλής έκανε μια ανάλυση για την Ευρώπη και τα εθνικά θέματα, πράγματα για τα οποία συμφωνούμε όλοι. Ο κος Σαμαράς κατέθεσε την προσωπική του πικρία , το ότι δεν τον παίζουνε, αυτό ήταν το μήνυμα που κατάλαβα εγώ από την ομιλία του».
Στο ερώτημα «γιατί τώρα», στον 5ο χρόνο διακυβέρνησης της ΝΔ, η κα Μπακογιάννη εκτίμησε:
«Θα ήθελε ενδεχομένως να κάνει την κριτική του μετά το 41% στις εθνικές εκλογές, αλλά τότε δεν μπορούσε να την κάνει. Τώρα (μετά τις ευρωεκλογές και το απογοητευτικό αποτέλεσμα για την ΝΔ)- αναμφισβήτητα επειδή το πολιτικό σύστημα χτυπήθηκε στις ευρωεκλογές και υπάρχει μεγάλη αναταραχή στα άλλα δύο κόμματα – θεωρεί ότι είναι το μομέντουμ στο οποίο μπορεί να προχωρήσει και εκείνος στην κατάθεση των δικών του απόψεων. Με γεια του με χαρά του, δεν πειράζει» τόνισε χαρακτηριστικά.
Διαβάστε επίσης: Ο κύβος ερρίφθη: Στις 6 & 13 Οκτωβρίου οι εσωκομματικές στο ΠΑΣΟΚ
