Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024
Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, γιορτάζουν τα ονόματα: Αμβρόσιος, Αθηνόδωρος, Γαϊανός, Ισίδωρος, Ακεψιμάς
Δείτε ποιοι γιορτάζουν σήμερα, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου 2024.
Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, είναι του Οσίου Αμβροσίου επισκόπου Μεδιολάνων.
Γιορτάζουν τα ονόματα: Αμβρόσιος, Αμβρόσης, Αμβροσία, Αθηνόδωρος, Νεόφυτος, Δομέτιος, Γαϊανός, Ισίδωρος, Ακεψιμάς.
Οι Άγιοι:
Άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων
Τὸ φθαρτὸν Ἀμβρόσιος ἐκδὺς σαρκίον, Θείας μετέσχεν ἀμβροσίας ἀξίως.
Ἑβδόμῃ Ἀμβρόσιος ποτὶ ἄμβροτον ἤλυθεν οὖδας.
Ο Άγιος Αμβρόσιος ήταν διακεκριμένος Ρωμαίος πολίτης. Γεννήθηκε το 340 μ.Χ. Σπούδασε ρητορική, φιλοσοφία και νομικά. Στα Μεδιόλανα ασχολήθηκε με το επάγγελμα του δικαστή. Φύλασσε με λόγια και έργα την αλήθεια και απέδιδε αντικειμενικά δικαιοσύνη, αν και δεν είχε βαπτισθεί ακόμα χριστιανός. Όσον αφορά σ’ αυτό όμως, απαντά ο θεόπνευστος λόγος της Αγίας Γραφής: «Ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι» (Πράξεις, ι’ 35). Δηλαδή, σε κάθε έθνος, όποιος σέβεται τον Θεό και πολιτεύεται στη ζωή του με δικαιοσύνη, είναι δεκτός απ’ Αυτόν και βέβαια είναι δυνατόν να αρέσει σ’ Αυτόν. Και πράγματι ο Αμβρόσιος με την ζωή του άρεσε στο Θεό. Γι’ αυτό και τον αξίωσε να βαπτισθεί χριστιανός, να γίνει έπειτα αναγνώστης, και αφού μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα πέρασε όλους τους εκκλησιαστικούς βαθμούς, μετά από απόφαση του βασιλιά Ουαλεντιανού του Α’, χειροτονήθηκε και επίσκοπος Μεδιολάνων. Σαν επίσκοπος, ο Αμβρόσιος ποίμανε άριστα το ποίμνιό του, αγωνίστηκε κατά των αιρέσεων, αλλά και στον βασιλιά Θεοδόσιο δεν επέτρεψε να εισέλθει στο ναό, παρά μόνο όταν μετάνιωσε ειλικρινά για τους φόνους που έκανε στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης. Ο Αμβρόσιος πέθανε ειρηνικά το έτος 397 μ.Χ., σε ηλικία 57 χρονών.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’
Ὡς θεῖος διδάσκαλος καὶ ἱεράρχης σοφός, δογμάτων ἀκρίβειαν μυσταγωγεῖς τοὺς πιστούς, Ἀμβρόσιε ὅσιε· λύεις αἱρετιζόντων τὴν ἀχλὺν τοῖς σοῖς λόγοις· φαίνεις τῆς εὐσεβείας τὴν θεόσδοτον χάριν· ἐν ᾗ τούς σὲ γεραίροντας συντήρει ἀπήμονας.
Όσιος Γεράσιμος ο εξ Ευρίπου
Ο Όσιος Γεράσιμος ήταν Ιεραπόστολος της Ελλάδας κατά τους χρόνους της φραγκοκρατίας (περί το 1320 μ.Χ.). Γεννήθηκε στη νήσο Εύριπο (Εύβοια) από πλούσιους και ευγενείς γονείς. Οι γονείς του Γερασίμου κατάγονταν από τη δυτική φραγκική οικογένεια του Ρήγα Φάτζου. Κατά το δεύτερο μισό του 13ου αιώνα, ο Γεράσιμος ήλθε στο Σινά, στη Μονή της Αγίας Αικατερίνης. Εκεί γνώρισε το «ὑπερβάλλον» της αρετής του Γρηγορίου του Σιναΐτου, προσκολλήθηκε σ’ αυτόν και έγινε ένας από του μαθητές του. Έτσι έφθασε σε μεγάλο ύψος πράξεως και θεωρίας, ώστε να γίνει για τους άλλους «ὑπόδειγμα καὶ ἀρχέτυπον τῶν καλῶν ἁπάντων» και «ἐκμαγεῖον ἀρετῶν». Όταν ο Γρηγόριος ο Σιναΐτης εγκατέλειψε το Σινά, ο μαθητής του Γεράσιμος τον ακολούθησε και όταν έφθασαν στην Ελλάδα, στάθμευσαν για λίγο στους Καλούς Λιμένες της Κρήτης, από όπου ο μεν Γρηγόριος ο Σιναΐτης κατευθύνθηκε στο Άγιον Όρος, ο δε Γεράσιμος αποβιβάστηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα, όπου και έδρασε Ιεραποστολικά. Τελικά, επέστρεψε ως μοναχός Γεράσιμος Σιναΐτης στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Εύβοια.
Αγία Φιλοθέη του Άρτζες Ρουμανίας
Η Αγία Μάρτυς Φιλοθέη, καταγόταν από την Βουλγαρία. Γεννήθηκε στις αρχές του 13ου μ.Χ. αιώνα στην πόλη Τύρνοβο από απλούς και αγραμμάτους γονείς. Στην πιο τρυφερή της ηλικία παρέμεινε ορφανή από την ευσεβή μητέρα της, η οποία την είχε διδάξει την αγάπη προς τον Θεό, και την Εκκλησία, την ελεημοσύνη στους πτωχούς, την προσευχή, και όλα τα χριστιανικά καθήκοντα. Πράγματι, μεγαλώνοντας η κόρη της προόδευσε στην αρετή και στην αγάπη προς τους πτωχούς, και τους πάσχοντας. Ο πατέρας της παντρεύτηκε πάλι και η άσπιλος παρθένος υπέφερε τα πάνδεινα από την μητριά της. Υπέμενε όμως τα πάντα για την αγάπη του Χριστού. Κάποια φορά, την έστειλε η μητριά της να μεταφέρει φαγητό στον πατέρα της, ο οποίος δούλευε στο χωράφι. Η κόρη όμως, από την άδολη αγάπη που είχε για τους φτωχούς και τα ορφανά, τους μοίρασε το φαγητό καθώς τους συναντούσε στον δρόμο. Το βράδυ που επέστρεψε ο πατέρας της κουρασμένος και νηστικός, ερώτησε την γυναίκα του, εάν του έστειλε φαγητό, και εκείνη του είπε ότι του έστειλε με το κορίτσι του. Την επόμενη μέρα ο πατέρας της παραφύλαξε σε ένα τόπο για να δει τι το κάνει το φαγητό η κόρη του, όταν φεύγει από το σπίτι. Όταν λοιπόν την είδε να το μοιράζει στους φτωχούς, όρμησε με ένα ρόπαλο κατεπάνω της. Την έδεσε με σχοινιά, την κτυπούσε και την τσαλαπατούσε με τα πόδια του. Την ώρα εκείνη, η παρθένος Φιλοθέη παρέδωσε την ψυχή της στον Θεό, σε ηλικία μόλις 11 ετών. Ήταν 7 Δεκεμβρίου του 1218 μ.Χ. Όταν κατόπιν δοκίμασε ο παιδοκτόνος πατέρας της να την σηκώσει, το σώμα της ήταν τόσο βαρύ, ώστε το άφησε και πήγε στο Τύρνοβο, όπου παραδόθηκε στις αρχές. Ειδοποιήθηκε και ο Μητροπολίτης, ο οποίος με συνοδεία πολλών ιερέων και πλήθους χριστιανών ήλθαν στον τόπο όπου έκειτο το σώμα της Μάρτυρος. Στην προσπάθειά τους να μετακινήσουν το Ιερό Λείψανο στάθηκε αδύνατον. Απεφάσισαν να μνημονεύσουν μοναστήρια και εκκλησίες της Βουλγαρίας, ενώ συγχρόνως κρατούσαν το σώμα της Μάρτυρος, μήπως είναι θέλημά της να εγκατασταθεί σε κάποιο ιερό τόπο. Αφού τελείωσαν την μνημόνευση των ιερών καθιδρυμάτων της Βουλγαρίας και το Λείψανο παρέμεινε ασήκωτο, άρχισαν να μνημονεύουν Μοναστήρια και Εκκλησίες της Ρουμανίας. Όταν μνημόνευσαν την περικαλλή εκκλησία της Μονής Κουρτέα της πόλεως Άρτζες, αμέσως το σώμα της Μάρτυρος ελάφρωσε περισσότερο ακόμη και από το φυσικό του βάρος. Τότε, όλοι γνώρισαν ότι είναι θέλημά της να μεταφερθεί στην Μονή εκείνη, μακριά από την πατρίδα της. Κατ’ αρχάς, μετέφεραν το Λείψανό της με τιμές και θυμιάματα στην μητροπολιτική εκκλησία του Τυρνόβου. Κατόπιν, ειδοποίησαν τον ηγεμόνα της Ρουμανικής Χώρας Ράδο τον Μέγα, ότι η Αγία Φιλοθέη, επιθυμεί να έλθει στην Ρουμανία. Ο ηγεμών Ράδος, με όλο τον κλήρο, τους αυλικούς και πλήθος λαού εξήλθε στον Δούναβη ποταμό, για να προϋπαντήσει και παραλάβει το ιερό αυτό θησαύρισμα.
Το μετέφερε στην εκκλησία Κουρτέα ντε Άρτζες στην πόλη Άρτζες της Ρουμανίας που ευαρεστήθηκε να κατοικήσει η Αγία και εκεί παραμένει μέχρι σήμερα προς μεγάλη παρηγοριά του ευσεβούς ρουμανικού λαού. Η Αγία Φιλοθέη, δοξάσθηκε από τον Θεό, με το χάρισμα της θαυματουργίας και αφθαρσίας του σώματός της. Σήμερα, το Ιερό της Λείψανο, τοποθετημένο σε μικρή αργυρά θήκη, ευρίσκεται στο παρεκκλήσιο της Γεννήσεως της Θεοτόκου, επειδή η μεγάλη ηγεμονική εκκλησία διατηρείται ως ιστορικό και εκκλησιαστικό μνημείο. Το Λείψανο της Αγίας Μάρτυρος Φιλοθέης, είναι μια αστείρευτη πηγή ιάσεων, ένας ανάργυρος ιατρός του ορθοδόξου ρουμανικού λαού. Ιδιαίτερα θεραπεύονται ασθενείς από επιληψία.
Όσιος Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης, ο υμνογράφος
Ἁγίοις συγχαίρεις, Ἁγίων ὑμνῆτορ, Γεράσιμε, ὄρους Ἁγίου κοσμῆτορ.
Κατά τον ηγούμενο της ιεράς μονής Γρηγορίου αρχιμανδρίτη Γεώργιο, ο Γέροντας Γεράσιμος υπήρξε «μοναχός ταπεινός, βιαστής της βασιλείας των ουρανών, υπερορών σαρκός και των της σαρκός, προσευχητικός, πράος, γλυκύς, προσηνής, φιλόθεος και φιλάνθρωπος, διδακτικός, συγχωρητικός, ευκατάνυκτος, άγρυπνον έχων το όμμα της ψυχής, αυστηρός στον εαυτό του και συγκαταβατικός στους συνανθρώπους του». Γεννήθηκε στη Δρόβιανη της Β. Ηπείρου το 1903 μ.Χ. (και όχι το 1905 μ.Χ., όπως από λάθος είναι γραμμένο στα αρχεία) και το κοσμικό του όνομα ήταν Αναστάσιος – Αθανάσιος Γρέκας. Από τον πατέρα του, Ιωάννη, πήρε την αυστηρότητα προς τον εαυτό του και από την μητέρα του, Αθηνά, την βαθιά, άδολη και ανυπόκριτη θρησκευτική ευλάβεια. Σύχναζε στην εκκλησία του χωριού του και στα εξωκλήσια των βουνών. Είχε άριστη επίδοση στα γράμματα, γιατί ήταν ευφυής και είχε καλή μνήμη. Την βασική του μόρφωση έλαβε στον Πειραιά και την Αθήνα, όπου γνώρισε και τον Άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως (βλέπε 9 Νοεμβρίου). Από τον Πειραιά έφυγε με πλοίο για το Άγιον Όρος στις 15 Αυγούστου 1923 μ.Χ. Μετέβη στην Καλύβη του Τίμιου Προδρόμου στη σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης υπό τον Γέροντα Μελέτιο Ιωαννίδη. Περί του τόπου μονασμού του γράφει αργότερα ο ίδιος: «Εις την ΒΑ υπώρειαν του αγιωνύμου και ουρανογείτονος Άθωνος, εν τη ηγιασμένη τούτου ερήμω επί φαραγγώδους κλιτύος, ευρίσκεται η Ιερά Σκήτη της Μικράς Αγίας Άννης. Αύτη αποτελείται εκ δέκα ασκητικών καλυβών ή αλλιώς ησυχαστηρίων, ένθα αρνησίκοσμοι και λιτοδίαιτοι μονασταί, ασκούμενοι τον καλόν της κατά Χριστόν ζωής αγώνα, καλλιεργούσιν εμπόνως το γλυκύτατον μέλι της ασκητικής αρετής και ουρανίου φιλοσοφίας». Μετά ένα έτος ευδόκιμης δοκιμής κείρεται μοναχός, στις 20 Οκτωβρίου του 1924 μ.Χ. κατά την διάρκεια της αγρυπνίας στη μνήμη του αγίου Γερασίμου Κεφαλληνίας. Μετά από μία πενταετία αναχωρεί ο Γέροντάς του για τον κόσμο και μένει μόνος του στην έρημο. Η παρουσία του Θεού τού γίνεται πιο αισθητή τότε. Μόνη παρηγοριά του η προσευχή και η μελέτη. Μελετούσε συνέχεια, αχόρταγα, προσεκτικά. Μετά μία εικοσαετία απέκτησε μία μικρή συνοδεία καλών πατέρων. Ο μακάριος Γέροντας δίδασκε και με την σιωπή και με τον λόγο του. Την σιωπή θεωρούσε «μητέρα σοφωτάτων εννοιών». Ο λόγος ήταν πάντα προσεγμένος, ωραίος, διδακτικός και ψυχωφελής. Οι φιλοξενούμενοι κατεγοητεύοντο από την συνομιλία μαζί του. Έλεγε: «Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει ότι το μόνον το οποίον αδυνατεί να πράξει ο Παντοδύναμος Θεός είναι το να ενωθεί με τον ακάθαρτον άνθρωπον. Εις αυτό αδυνατεί». Εκεί όμως που αναδείχθηκε κι έγινε παντού γνωστός είναι η υμνογραφία του. Να πως περιγράφει την αρχή του έργου του περί το 1926 μ.Χ.: «Όταν συνέταξα τον πρώτο κανόνα της Παναγίας, τον είδε ο μακαρίτης ο Γέροντας ο δικός μου.·Ήξερε λίγα γράμματα. Πολύ ωραίος είπε. Τον πήγα στον Καλλίνικο στα Κατουνάκια. Ήταν έγκλειστος σαράντα χρόνια, με νοερά προσευχή, με θείο φωτισμό και τον συμβουλευόμουν. Λίγα γράμματα γνώριζε, αλλά είχε πείρα πολύ μεγάλη και φυσικά χάρη Θεού. Άλλωστε «ερώτησον τους πρεσβυτέρους σου και ερούσι σε». Λέει ο Καλλίνικος, «είναι άριστος ο κανών, αλλά ένα σου λέω: ταπείνωση, ταπεινοφροσύνη. Πρόσεχε καλά μην σε πολεμήσει ο διάβολος». Υμνογραφεί κατόπιν επισταμένης μελέτης και πολλής προσευχής. Λέγει πάλι ο ίδιος: «Ό,τι κάνω το οφείλω εις την προσευχήν. Προ της εργασίας θα κάνω μίαν προσευχήν ένθερμον, αυτοσχέδιον μεν, αλλά θερμοτάτην, η οποία ενεργεί και επενεργεί και φέρει ό,τι αποτέλεσμα ωραίον φέρνει. Προσευχή, είναι το παν. Μη στηριζόμαστε στην εξωτερικήν σοφίαν· στα μέτρα. Είναι ένας ψυχρός λόγος. Ο ψυχρός αυτός λόγος πρέπει να γίνει ζωντανός. Και ζωντανός θα γίνει μόνον διά της προσευχής». Το πλούσιο υμνογραφικό του έργο υπολογίζεται σε περισσότερες από 2000 ιερές ακολουθίες. Πολλοί πολλά έγραψαν περί αυτού και του έργου του και πολλοί τον τίμησαν και τον βράβευσαν γι’ αυτό, τον σπουδαίο αυτόν Υμνογράφο της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Μάλιστα, στις 25 Ιουνίου το 1963 μ.Χ., επί πατριαρχείας Αθηναγόρα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο βράβευσε τον Άγιο Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη για την συμβολή του στους εορτασμούς για την χιλιετηρίδα του Αγίου Όρους ενώ στις 28 Δεκεμβρίου 1968 μ.Χ. τον τίμησε με αργυρό μετάλλιο η Ακαδημία Αθηνών.
Όπως διηγούνται οι υποτακτικοί του είχε παρακαλέσει την Παναγία να έχει τα λογικά του έως τέλους για να μην κουράσει κανένα. Πράγματι είχε διαύγεια μέχρι την τελευταία αναπνοή του. Είπε τρεις φορές: «Άγιε Νεκτάριε, βοήθει μοι» και εξέπνευσε. Μία γλυκύτητα ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του, νόμιζες πως κοιμόταν γαληνά. Ανεπαύθη στις 7 Δεκεμβρίου 1991 μ.Χ. Ο βιογράφος του Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης τον χαρακτηρίζει· σεμνό και άριστο υμνογράφο, σπάνια προσωπικότητα και αληθινό άνθρωπο του Θεού. Ο αρχιμανδρίτης Γεώργιος Χρυσοστόμου λέει ότι ο Γέροντας ήταν εξέχουσα μορφή τού αγιορειτικού μοναχισμού, κορυφαία, διάσημη, χαρισματική και μοναδική. Έφυγε με τ’ όνομα του θαυματουργού αγίου Νεκταρίου στα χείλη του, στον οποίο είχε συνθέσει μία από τις ωραιότερες ιερές ακολουθίες του. Στις 10 Ιανουαρίου 2023 μ.Χ. η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφάσισε την κατάταξη του Οσίου Γερασίμου Μικραγιαννανίτη στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α΄
Συνεργίᾳ τῆς Χάριτος κόσμῳ ἔλαμψας ὡς ὑμνηπόλος Ἁγίων, ἐγκρατευτὰ θαυμαστέ, Ἄννης Σκήτεως Μικρᾶς Ἁγίας ἔνοικε, χρηστοηθείας κορυφὴ καὶ εὐχῆς καρδιακῆς, Γεράσιμε, μυροθήκη· διὸ τιμῶντές σε πόθῳ θερμὰς εὐχάς σου ἐκδεχόμεθα.
Άγιος Αθηνόδωρος
Χαίρων Ἀθηνόδωρος, εἰ τμηθῇ ξίφει, Ἀφῃρέθη τὸ πνεῦμα καὶ πρὸ τοῦ ξίφους.
Ο Άγιος Αθηνόδωρος καταγόταν από τη Μεσοποταμία και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (290 μ.Χ.). Ήταν θαυμαστό το ψυχικό σθένος με το οποίο υπέφερε τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε λόγω της πίστης του στον Ιησού Χριστό. Έτσι λοιπόν, στην αρχή του έκαψαν τις σάρκες με αναμμένες από ρητίνη λαμπάδες. Έπειτα, του έβαλαν στις μασχάλες σιδερένιες πυρακτωμένες σφαίρες. Και στη συνέχεια τον ξάπλωσαν σε χάλκινο πυρωμένο τάπητα. Η υπομονή και καρτερικότητα που έδειξε, προσέλκυσε στον χριστιανισμό πενήντα ειδωλολάτρες, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα μαρτύρια. Έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και στέφθηκε με τον στέφανο του Μαρτυρίου.
Άγιος Νεόφυτος
Θανὼν ὁ Νεόφυτος ὑδάτων μέσον, Παρ᾿ ὑδάτων ζῇ μυστικῶν διεξόδους.
Ο Άγιος Νεόφυτος μαρτύρησε δια πνιγμού μέσα στη θάλασσα.
Άγιος Δομέτιος
Δὸς Δομέτιε Χριστομάρτυς καὶ λάβε. Δὸς τὴν κεφαλήν, καὶ λάβε στέφος μέγα.
Ο Άγιος Δομέτιος μαρτύρησε δια ξίφους.
Άγιοι Ισίδωρος, Ακεψιμάς και Λέων
Διττοῖς συνάθλοις Ἰσίδωρε συμφλέγου· Ἴσων γὰρ αὐτοῖς δωρεῶν Θεοῦ τύχης.
Οι Άγιοι Ισίδωρος, Ακεψιμάς και Λέων μαρτύρησαν δια πυρός.
Άγιοι Γάιος και Γαϊανός
Ἂν καὶ καμίνου Γάϊε βληθῇς μέσον, Σοῦ Γαϊανὸς οὐκ ἀφέξομαι λέγει.
Οι Άγιοι Γάιος και Γαϊανός μαρτύρησαν δια πυρός.
Άγιοι Τριακόσιοι Μάρτυρες που μαρτύρησαν στην Αφρική
Δόξης ὑπὲρ σῆς, ὦ Τριάς, τετμημένην, Διπλοτριπλῆν δέχου με ἑξηκοντάδα.
Οι Άγιοι Τριακόσιοι Μάρτυρες μαρτύρησαν στην Αφρική τον 5ο αιώνα μετά Χριστόν στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα. Τότε στην Αφρική δύο επίσκοποι Μονοφυσίτες, ο Κύριλλος και ο Βαλινάρδης, έπεισαν τον άρχοντα Ονώριχο, μονοφυσίτη και αυτόν, να κινήσει άγριο αλλά και φονικό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Οι εν λόγω λοιπόν Μάρτυρες, καταγγέλθηκαν και επέμειναν στην ορθόδοξη ομολογία και έτσι όλοι πέθαναν διά αποκεφαλισμού. Μεταξύ αυτών των μαρτύρων, ήταν γέροντες, νέοι και οικογενειάρχες. Όλοι τους όμως υπέστησαν το μαρτύριο με γενναιότητα. Ήταν κι αυτοί αληθινοί ήρωες της θρησκείας του Σταυρού.
Άγιοι Ορθόδοξοι Μάρτυρες που κάηκαν μέσα σε Ναό
Όντως Nαός πέφηνε του Nαού μέσον, Kαυθέν το πλήθος τούτο δι’ ορθόν σέβας.
Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες, κάηκαν ζωντανοί από τους Αρειανούς στην Καρχηδόνα, την στιγμή που ήταν συναθροισμένοι στον Ιερό Ναό και προσεύχονταν.
Άγιοι Δύο Ιερείς
Kαι Iερείς πρισθήναι σπουδαίως δύω, Eίλοντο μάλλον ή λιπείν το σφων σέβας.
Οι Άγιοι Δύο Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 – 476 μ.Χ.) και όταν άρχοντας εκεί ήταν ο Ονώριχος ο Αρειανός. Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά με πριόνισμα.
Άγιοι Εξήκοντα Ιερείς
Δεκάς άγλωττος εξαπλή λαλεί πάλιν, Tρανούσα πάσι την αλήθειαν ξένως.
Οι Άγιοι Εξήκοντα Ιερείς μαρτύρησαν στην Καρχηδόνα στα χρόνια του βασιλιά Ζήνωνα (474 – 476 μ.Χ.). Αφού τους συνέλαβαν τους θανάτωσαν μαρτυρικά αφού τους έκοψαν τις γλώσσες.
Αγία Ορθόδοξη Γυναίκα που μαρτύρησε στην Ρώμη
Mισούσα γυνή δόγμα των κακοφρόνων, Ξένην υπέστη καύσιν. Ω της ανδρίας!
Κάηκε ζωντανή στη Ρώμη, επειδή δεν θέλησε να δεχτεί τον Αρειανισμό και προτίμησε την Ορθοδοξία.
Όσιος Ιγνάτιος
Πλήρης ἀπῆλθες πράξεων χρηστῶν Πάτερ, Ἐκ τοῦ ματαίου καὶ κακῶν πλήρους βίου.
Ο Όσιος Ιγνάτιος μόναζε σ’ ένα κελί κοντά στις Βλαχερνές και απεβίωσε ειρηνικά.
Όσιος Παύλος ο Υποτακτικός
Σπεύδων ο Παύλος τους άπαντας λανθάνειν, Έλαμψε μάλλον ή το φως πανταχόσε.
Από που κατάγόταν και που μόναζε ο Όσιος Παύλος, οι Συναξαριστές δεν το αναφέρουν. Αναφέρουν όμως μερικές θαυματουργίες του, όπως ότι έβαλε το χέρι του μέσα σε καυτή πίσσα χωρίς να καεί. Από την Μονή του, στην οποία είχε φήμη Αγίου και θαυματουργού, αναχώρησε στα Ιεροσόλυμα και, αφού προσκύνησε τους Αγίους Τόπους, πέρασε στην Κύπρο, όπου ασκήτευε πάνω σ’ ένα βουνό για αρκετά χρόνια. Επειδή όμως τον ενοχλούσαν οι προστρέχοντας σ’ αυτόν, έφυγε στην Κωνσταντινούπολη και, αφού ανέβηκε με θεία προσταγή στο όρος Παρηγοριά, απεβίωσε μετά από μικρό χρονικό διάστημα.
Άγιοι Πρίσκος, Μαρτίνος και Νικόλαος
Εις τον Πρίσκον
Λιμῷ θανόντα Πρίσκον ἄρτου γηΐνου, Ὁ Χριστὸς ἄρτον ψωμιεῖ τῶν Ἀγγέλων.
Εις τον Μαρτίνον
Πέλεξι συγκόπτουσι Μαρτίνου κρέα, Κρεῶν μακέλλαις δυσσεβεῖς ἀνθρωπίνων.
Εις τον Νικόλαον
Ἐξῆλθε δόγμα δαίμοσι πλάνης θύειν, Οἷς, Νικόλαε, μὴ θύων, εἰς πῦρ θύῃ.
Ο Άγιος Πρίσκος πέθανε μαρτυρικά από στέρηση τροφής· ο Άγιος Μαρτίνος μαρτύρησε, αφού τον κομμάτιασαν με τσεκούρι ενώ ο Άγιος Νικόλαος μαρτύρησε δια πυρός. Γίνεται δε και των τριών η πανήγυρης κοντά στο τείχος των Βλαχερνών.
Όσιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης ο Ειρηνικός
Kτίτωρ Mονής συ Nικολάου ωράθης, Όθεν κατοικείς εν Mοναίς ταις του πόλου.
Ο Όσιος Γρηγόριος, ο επικαλούμενος «Ειρηνικός», αλλά και «Νέος», για να διακρίνεται από τον μεγάλο διδάσκαλό του Όσιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη, ασκήτεψε στο Άγιον Όρος και ίδρυσε τη μονή του Οσίου Γρηγορίου (Πρώην Μονή Αγίου Νικολάου) το 14ο αιώνα μ.Χ. Κοιμήθηκε με ειρήνη και τα ιερά λείψανά του βρίσκονται στη μονή Γκορνγιάκ της Σερβίας και τη μονή του Οσίου Γρηγορίου. Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του Οσίου Γρηγορίου, επίσης, στις 19 Μαΐου.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’
Ἐγρήγορσιν ἀεί, πρὸς ζωῆς ἀναβάσεις, ποιούμενος σοφέ, τοὺς ὁσίους σου πόνους, εἰς ὕψος ἀνέδραμες, ἀπαθείας Γρηγόριε, ὅθεν ἔλαμψας, τῶν ἀρετῶν ταὶς ἀκτίσι, καὶ κατηύγασας, τῶν Μοναστῶν τᾶς χορείας, πιστῶς ἐπομένας σοι.