Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024

Δείτε ποιοι γιορτάζουν σήμερα, Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2024.

Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, Σάββατο 12 Οκτωβρίου, είναι των Αγίων Ανδρομάχης και Ανδρομάχου, του Αγίου Συμεών του Νέου θεολόγου, του Αγίου Βαλαντίου ασκητού εν Κύπρω.

Γιορτάζουν τα ονόματα: Ανδρομάχη, Μάχη, Μαχούλα, Ανδρόμαχος, Μάχος, Συμεών, Συμεώνης, Σύμος, Συμεωνή, Συμεωνία, Συμεώνα, Σύμη, Βαλάντης, Βαλάντιος, Τάραχος, Πρόβος.

Οι Άγιοι:

Άγιοι Ανδρομάχος και Διόδωρος

Mάχου προς εχθρούς Aνδρόμαχε Kυρίου, Kακ του πυρός σύνθνησκε τω Διοδώρω.

Οι Άγιοι Ανδρομάχος και Διόδωρος μαρτύρησαν δια πυρός.

Άγιοι Πρόβος, Τάραχος και Ανδρόνικος

Ξίφει Τάραχος, Ἀνδρόνικος καὶ Πρόβος, Ἤραντο νίκην, γῆν προβάντες ταράχου. Τμήθη δωδεκάτῃ, Πρόβος, Ἀνδρόνικος, Τάραχός τε.

Οι Άγιοι Πρόβος, Τάραχος και Ανδρόνικος μαρτύρησαν στο διωγμό κατά της Εκκλησίας, επί Διοκλητιανού (284 – 304 μ.Χ.) και Φλαβιανού ηγεμόνα Κιλικίας. Ο Πρόβος ήταν από την Παμφυλία, ο Ανδρόνικος από την Έφεσο και ο Τάραχος από την Ιλλυρία. Και οι τρεις ήταν στρατιώτες, πραγματικά ευσεβέστατοι και άρτια καταρτισμένοι στην Αγία Γραφή. Συνελήφθησαν από τον έπαρχο της Ταρσού Μαξέντιο, τον καιρό που βρίσκονταν στην έρημο. Όταν, λοιπόν, παρουσιάστηκαν μπροστά του, και οι τρεις θαρραλέοι στρατιώτες Χριστού έδωσαν γενναίες απαντήσεις. Πρώτος ο γέρων Τάραχος είπε: «Μη βλέπεις, βασιλιά, τα γηρατειά μου. Οι σωματικές μου δυνάμεις μπορεί να υποχώρησαν, αλλά η ακμή της ψυχής παραμένει ακέραια. Γι’ αυτό, όλα τα βάσανα και μύριοι θάνατοι δε θα καταισχύνουν και τον πιο μικρό στρατιώτη του Χριστού». Έπειτα, με τη σειρά του ο Πρόβος, είπε και αυτός: «Χριστιανός είμαι και τίποτα δε με τραβά τόσο, όσο να πάθω για το Χριστό μύρια βάσανα και να χύσω το αίμα μου γι’ Αυτόν». Τέλος, γενναία ήταν και η απάντηση του Ανδρόνικου: «Μεταχειρισθείτε, είπε, όσα μαρτύρια θέλετε. Το αίμα μου όλο μπορεί να φύγει, αλλά η καρτερία απ’ τον Ανδρόνικο δε θα λείψει, έστω και αν κοβόταν μύρια τεμάχια». Κεραυνοβολημένος από τις απαντήσεις ο Μαξέντιος, διέταξε να γδάρουν το κεφάλι του Τάραχου και να βγάλουν τα μάτια των άλλων δύο. Τέλος, μη ανεχόμενος τέτοια ταπείνωση, τους αποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’
Ἰσχὺν τὴν ἄμαχον, περιζωσάμενοι, κατεπαλαίσατε, ἐχθρῶν τᾶς φάλαγγας, καὶ ἐδοξάσατε Χριστόν, ἀθλήσεως τοὶς ἀγώσι, Πρόβε παναοίδιμε, ὁ πρόβας πρὸς τὰ κρείττονα, ἔνδοξε Ἀνδρόνικε, Ἐκκλησίας ἐκνίκημα, καὶ Τάραχε πιστῶν ἡ γαλήνη, ὁ τρισαυγὴς Μαρτύρων δῆμος.

Άγιος Επίκτητος ο θαυματουργός

O Άγιος Επίκτητος ο θαυματουργός ήταν ένας από τους 300 Αλαμανούς Αγίους.
Ο Λεόντιος Μαχαιράς, ο χρονογράφος της Κύπρου, μας λέγει πως αφού ο Άγιος Επίκτητος προχώρησε από τόπο σε τόπο, ήρθε στα βόρεια της Κύπρου κι εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Κάζα Πιφάνη, το σημερινό Καζάφανι, που απέχει κάπου τέσσερα μίλια από την πόλη της Κερύνειας. Εκεί, αφού ασκήτευσε θεοφιλώς, κοιμήθηκε εν ειρήνη. Στη σπηλιά που έζησε ο Άγιος, βλέπει κανείς και σήμερα το πέτρινο κρεβάτι του αγίου και μια πέτρα που ομοιάζει με ανθρώπινο κεφάλι και την οποία χρησιμοποιούσε ο ασκητής για προσκέφαλο. Σε μια γωνιά βρίσκεται κι ο τάφος του αγίου. Επάνω από τη σπηλιά αυτή κτίστηκε αργότερα, περί τα τέλη του ΙΒ’ αιώνα, η εκκλησία της κοινότητος επ’ ονόματι του αγίου, την οποία οι κάτοικοι πολύ την σεβόντουσαν. Σ’ αυτή μεταφέρθηκε από τη σπηλιά και τοποθετήθηκε κατά το έτος 1856 μ.Χ. κι η εικόνα του αγίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’
Θείαν ἄσκησιν, στερρῶς ἀνύσας, επηρέστησας, Χριστῷ ὁσίως, Θεοφόρε παμμάκαρ Ἐπίκτητε. καὶ δοξασθεῖς τὴ τοῦ Πνεύματος χάριτι, ἠμᾶς λύτρωσε κινδύνων καὶ θλίψεων. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Πρώην μὲν εἶχες γλώτταν ἀντὶ τῆς βίβλου, Γλώττης δὲ ἀντί, σὴν ἔχεις ἤδη βίβλον.

Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, γεννήθηκε το έτος 949 μ.Χ. στη Γαλάτη της Παφλαγονίας από γονείς ευσεβείς και εύπορους, τον Βασίλειο και την Θεοφανώ. Ο θείος του Βασίλειος, ο οποίος κατείχε υψηλή θέση στον αυτοκρατορικό οίκο της Κωνσταντινουπόλεως, προσέλαβε νωρίς τον ανεψιό του κοντά του, όπου, όπως ήταν φυσικό, έτυχε καλής παιδείας. Όμως ο Όσιος δεν έδινε προσοχή και δεν έδειχνε ενδιαφέρον για μάθηση. Κατά την εποχή αυτή ο Συμεών γνωρίστηκε με έναν μοναχό της περιωνύμου μονής Στουδίου, ο οποίος ονομαζόταν, επίσης, Συμεών. Ο μοναχός αυτός έγινε από την αρχή ο πνευματικός του πατέρας. Όταν κατά το έτος 963 μ.Χ. πέθανε ο θείος του, ο Συμεών προσήλθε στη μονή του Στουδίου, όπου ζητούσε «τὸν ἐκ νεότητος αὐτοῦ χρηματίσαντα πατέρα πνευματικὸν καὶ διδάσκαλον». Ο ίδιος ο Όσιος Συμεών παρομοιάζει τον θείο του με τον Φαραώ, τη διαμονή του στον αυτοκρατορικό οίκο με την αιχμαλωσία των Ισραηλιτών στην Αίγυπτο και τον πνευματικό του πατέρα με τον Μωυσή. Κάποτε ο Γέροντάς του, του έδωσε ένα βιβλίο με τα συγγράμματα των Αγίων Μάρκου του Ερημίτου και Διαδόχου Φωτικής. Ζωηρή εντύπωση του προξένησε το ακόλουθο απόφθεγμα από το βιβλίο του Αγίου Μάρκου του Ασκητού, που είχε τον τίτλο «Περὶ Νόμου Πνευματικοῦ»: «Ἐὰν ζητᾷς ὠφέλεια, ἐπιμελήσου τὴ συνείδησή σου, κάνε ὅσα σοῦ λέει καὶ θὰ εὕρεις τὴν ὠφέλεια». Ο Όσιος Συμεών ήταν σαν να άκουσε το λόγο αυτό από το στόμα του Θεού και άρχισε αμέσως να κάνει ότι τον πρόσταζε η συνείδησή του. Και αυτή, που είναι κάτι θεϊκό, τον παρακινούσε συνεχώς στα ανώτερα, έτσι ώστε αύξησε την προσευχή και την μελέτη του μέχρι την ώρα που άρχιζε να λαλεί ο πετεινός, δηλαδή μέχρι τα χαράματα. Σε αυτό τον βοηθούσε και η συνεχής νηστεία. Έτσι, ακόμα και πριν φύγει από τον κόσμο, ζούσε σχεδόν ασώματο βίο. Δεν του χρειάστηκε λοιπόν πολύς καιρός, για να εκδημήσει εντελώς από τα ορώμενα και να εισδύσει στα αόρατα θεία θεάματα. Κάποια νύχτα, λοιπόν, που προσευχόταν και με καθαρό νου επικοινωνούσε με τον Θεό, είδε ξαφνικά να λάμπει άπλετο φως από τους ουρανούς και να κατεβαίνει προς αυτόν. Φώτισε τα πάντα και τα μετέβαλε σε μια ολοκάθαρη ημέρα. Καθώς ήταν και ο ίδιος τυλιγμένος από αυτό το φως, του φαινόταν σαν να εξαφανίσθηκε ολόκληρη η οικία μαζί με το δωμάτιό του, ενώ ο ίδιος είχε αρπαγεί στον αέρα, νιώθοντας σαν να μην είχε καθόλου σώμα. Κατάπληκτος από το μέγα τούτο μυστήριο κραύγαζε με μεγάλη φωνή το «Κύριε, ἐλέησον». Καθώς βρισκόταν μέσα σε αυτό το θείο φως, βλέπει στα ύψη του ουρανού μια ολόφωτη νεφέλη, άμορφη και ασχημάτιστη, γεμάτη από την άρρητη δόξα του Θεού. Στα δεξιά της έστεκε ο πνευματικός του πατέρας Συμεών ο Ευλαβής. Έμεινε σε αυτή την εκστατική κατάσταση για πολύ, χωρίς να αισθάνεται, καθώς βεβαίωνε αργότερα, εάν ήταν μέσα στο σώμα ή εκτός του σώματος. Όταν κάποτε εκείνο το φως σιγά – σιγά υποχώρησε, ήλθε στον εαυτό του και κατάλαβε πως βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο. Μετά από αυτή τη θεωρία, ο Όσιος Συμεών ικέτευε συνεχώς το Γέροντά του να τον κείρει μοναχό. Αλλά ο πνευματικός του πατέρας τον αναχαίτισε, επειδή ήταν νέος στην ηλικία και έτσι ο Όσιος επέστρεψε στην οικία του θείου του, όπου άρχισε με επιμέλεια να μελετά. Βαθιά εντύπωση απεκόμισε από τα έργα των Αγίων Μάρκου του Ασκητού και Διαδόχου Φωτικής, τα οποία έλαβε από τα χέρια του πνευματικού του. Κατά το έτος 970 μ.Χ. ο Συμεών επισκέφθηκε τους γονείς του και τους ανακοίνωσε την κλίση του για τον μοναχικό βίο. Μάταια εκείνοι προσπάθησαν να μεταβάλλουν την απόφαση του μονάκριβου υιού τους. Η απόφαση του Συμεών ήταν σταθερή. Αρνήθηκε εγγράφως την πατρική περιουσία που του ανήκε και κατέφυγε στη μονή του Στουδίου. Λίγο αργότερα μεταβαίνει στη μονή του Αγίου Μάμαντος του Ξηροκέρκου, υπό τον ηγούμενο Αντώνιο, που βρισκόταν κοντά στη μονή του Στουδίου. Μετά από μία διετία εκάρη εδώ μοναχός, για να φωτίζει όλους τους πιστούς με το φως της γνώσεως, που φώτιζε τον εαυτό του. Όταν μετά από λίγο πέθανε ο ηγούμενος της μονής, ο Όσιος Συμεών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και με την ευλογία του Πατριάρχη Νικολάου του Χρυσοβέργη (984 – 995 μ.Χ.) και την έγκριση των μοναχών του Αγίου Μάμαντος, έγινε ηγούμενος της μονής. Ως ηγούμενος ο Όσιος έπρεπε να αντιμετωπίσει πολλές δυσάρεστες καταστάσεις. Όχι μόνο την κατεστραμμένη μονή, αλλά προ πάντων το ανθρώπινο στοιχείο. Η μονή παρομοιαζόταν με κατάλυμα κοσμικών και νεκρών σωμάτων. Και η μεν μονή ως οικοδόμημα κατελαμπρύνθηκε, η πνευματική όμως συγκρότηση των μοναχών απαιτούσε πολλές ανυπέρβλητες προσπάθειες. Η διδασκαλία του συνάντησε την μεγάλη αδιαφορία ορισμένης ομάδας μοναχών, οι οποίοι έφθασαν στο σημείο, κατά την διάρκεια μια πρωινής κατηχήσεως, να επιτεθούν κατά του Γέροντός τους. Κατά την ώρα της επιθέσεως ο Όσιος, «τᾶς χεῖρας δεσμεύσας πρὸς ἐαυτὸν καὶ εἰς οὐρανὸν ἄρας αὐτοῦ τὴν διάνοιαν, ἐπὶ χώρας ἄσειστος ἔστη, ὑπομειδίων καὶ φαιδρὸν ἀτενίζων πρὸς τοὺς ἀλάστορας». Αυτό ήταν αρκετό να αφοπλίσει τελείως τους τριάντα εκείνους μοναχούς, οι οποίοι επέδειξαν αυτή την συμπεριφορά. Ο Πατριάρχης Σισίννιος ο Β’ (996 – 998 μ.Χ.) προς τον οποίον κατέφυγαν αμέσως, για να δικαιωθούν προφανώς από αυτόν, εξεπλάγη από την μανία και τον φθόνο των ασύνετων μοναχών και διέταξε να εξορισθούν. Όμως ο Όσιος Συμεών παρακάλεσε θερμώς τον Πατριάρχη να τους συγχωρέσει. Ο Όσιος, παρά τα πολλά καθήκοντά του στη μονή, εύρισκε καιρό να γράφει «τῶν θείων ὕμνων τοὺς ἔρωτες», τους «λόγους τῶν ἐξηγήσεων», τους «κατηχητικοὺς λόγους», τα «Πρακτικά, Γνωστικὰ καὶ Θεολογικὰ Κεφάλαια». Δυσάρεστα ζητήματα εναντίων του Οσίου δημιούργησε ο σύγκελλος του Πατριάρχη, Μητροπολίτης Νικομήδειας Στέφανος. Αφορμή γι’ αυτό ήταν η αγαθή φήμη του Οσίου. Επειδή ο σύγκελλος δεν μπορούσε να βρει στον βίο του Οσίου κάποια κατηγορία, στράφηκε προς το πρόσωπο του κοιμηθέντος ήδη Γέροντός του. Η κατηγορία του σύγκελλου ήταν ότι ο Όσιος υμνούσε τον πνευματικό του πατέρα ως Άγιο. Τελικά έπεισε την Σύνοδο να διερευνήσει το ζήτημα. Και μετά την διαδικασία αυτή, όλοι αναγνώρισαν, εκτός του σύγκελλου, το ατράνταχτο δίκαιο του Συμεών. Τότε ο σύγκελλος συνεργάστηκε με μοναχούς που εχθρεύονταν τον Όσιο και έκλεψε από τη μονή την εικόνα επί της οποίας είχε αγιογραφηθεί ο πνευματικός πατέρας του Οσίου μαζί με τον Χριστό και άλλους Αγίους. Ο Όσιος διατάχθηκε να προσέλθει στη Σύνοδο, για να απολογηθεί. Και πάλι όμως βρέθηκε αθώος. Ο Όσιος παρέμεινε επί είκοσι πέντε χρόνια ως ηγούμενος και το έτος 1005 μ.Χ. αποσύρθηκε σε ησυχαστήριο στο αντίπερα ερημόκαστρο της Χρυσουπόλεως, που εκαλείτο Παλουκητόν και ησύχαζε στη μονή της Αγίας Μαρίνας. Στην ηγουμενία τον διαδέχθηκε ο μαθητής του Αρσένιος. Κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 1022 μ.Χ. Η Σύναξη αυτού ετελείτο στη μονή του Στουδίου, στη μονή του Αγίου Μάμαντος και στη μονή της Αγίας Μαρίνας. Για την θεολογική του κατάρτιση αλλά και δεινότητα, ο Όσιος Συμεών ονομάσθηκε Νέος Θεολόγος, «ὁ Θεολόγος τοῦ φωτός» ή «ὁ Ἅγιος τοῦ φωτός». Κατά τις πνευματικές αναβάσεις του Αγίου, επιδιδόμενος στην ησυχία, ελευθερωνόταν από την ύλη, η γλώσσα του γινόταν γλώσσα πυρός, συνέθετε και θεολογούσε θείους ύμνους, γινόταν ολόκληρος πυρ, ολόκληρος φως και θεωνόταν κατά χάριν. Άλλοτε, όπως μαρτυρείται, βρισκόταν επάνω στη γη και έχοντας τα χέρια υψωμένα και βεβαίως προσευχόμενος, ήταν «ὅλος φωτὸς καὶ ὅλος λαμπρότητος». Από τις συγγραφές του σώζονται 92 λόγοι, 282 πρακτικά και θεολογικά κεφάλαια, καθώς και θρησκευτικά ποιήματα. Για την θεολογική του δεινότητα ονομάστηκε Νέος Θεολόγος.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’
Θείαν ἔλλαμψιν, Συμεὼν Πάτερ, εἰσδεξάμενος, ἐν τὴ ψυχή σου, φωστὴρ ἐν κόσμῳ ἐδείχθης λαμπρότατος, διασκεδάζων αὐτοῦ τὴν σκοτόμαιναν, καὶ πάντας πείθων ζητείν, ἣν ἀπώλεσαν, χάριν Πνεύματος. Αὐτὸν ἐκτενῶς ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.

Αγία Δομνίνη

Μέλη Δομνῖνα καὶ περ ἐξαρθρουμένη, Οὐκ ἦν ἀληθῆ πίστιν ἐξαρνουμένη.

Η Αγία Δομνίνα αξιώθηκε τον μαρτυρικό θάνατο επί Διοκλητιανού (286 μ.Χ.) Τη συνέλαβε ο έπαρχος Λυσίας και την απείλησε άγρια, με την ιδέα ότι η γυναικεία της φύση δεν θα τολμήσει να εκτεθεί στα μαρτυρία. Πολύ περισσότερο μάλιστα αφού έπασχε και από χρόνια βαριά αρρώστια. Αλλά έπεσε πολύ έξω. Η Δομνίνα επέδειξε τη μεγαλύτερη ηρωική γενναιότητα. Έμεινε με σταθερότητα στην ομολογία του Χρίστου και καταφρόνησε τα μαστίγια, με τα οποία χτύπησαν σκληρά και άγρια τη σάρκα της. Κατόπιν της έσπασαν τα κόκαλα και τις αρθρώσεις, και έτσι παρέδωσε την άγια ψυχή της στο Θεό.

Αγία Αναστασία η Παρθένος

Hγείτο λαιμού την τομήν ασπασίαν, H καλλίνικος Mάρτυς Aναστασία. Η Αγία Αναστασία έζησε στα χρόνια των βασιλέων Δεκίου και Βαλεριανού (250 μ.Χ.). Καταγόταν από τη Ρώμη και μόναζε σ’ ένα Μοναστήρι μαζί με άλλες παρθένες. Αυτή λοιπόν καταγγέλθηκε ότι είναι χριστιανή και οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα με σιδερένια αλυσίδα και χτυπήθηκε άγρια στο πρόσωπο. Κατόπιν, αφού τη γύμνωσαν, με μαρτυρικό τρόπο την έκαιγαν, ενώ στη φωτιά έχυναν πίσσα, λάδι και θείο. Έπειτα την κρέμασαν σ’ ένα ξύλο και έκοψαν τους μαστούς της. Στη συνέχεια έβγαλαν από τη ρίζα τα νύχια της, έκαψαν τα χέρια και τα πόδια της, ξερίζωσαν τα δόντια της και στο τέλος την αποκεφάλισαν, παίρνοντας έτσι το αμάραντο στεφάνι του Μαρτυρίου.

Άγιος Θεόδοτος επίσκοπος Εφέσου

O Θεόδοτος γήινον λιπών θρόνον, Tον λαμπρόν εύρε της άνω δόξης θρόνον.

Ο Άγιος Θεόδοτος ήταν επίσκοπος Εφέσου και απεβίωσε ειρηνικά.

Αγία Μαλφεθά

Oυ μαλθακόν τι Mαλφεθά βλέπειν έχει, Tόξου κατ’ αυτής ευτόνως τεταμμένου.

Η Αγία Μαλφεθά μαρτύρησε, αφού τη θανάτωσαν με τοξευόμενα βέλη.

Αγία Ανθία

Eις βουν απανθείς έμπυρον βεβλημένη, Eν ουρανώ δε λαμπρόν ανθείς Aνθία.

Η Αγία Ανθία βρήκε μαρτυρικό θάνατο μέσα σε χάλκινο πυρακτωμένο βόδι.

Άγιοι Ιουβεντίνος και Μάξιμος

Iουβεντίνος Mαξίμω τμηθείς άμα, Xορώ συνήφθη Mαρτύρων συν Mαξίμω.

Οι Άγιοι Ιουβεντίνος και Μάξιμος (ή Μαξιμίνος) έζησαν επί Ιουλιανού του Παραβάτου (361 μ.Χ.) και ο Ιερός Χρυσόστομος πλέκει ιδιαίτερο εγκώμιο στους δύο αυτούς μάρτυρες. Κάποτε έτυχε να βρίσκονται σ’ ένα συμπόσιο στρατιωτών (ίσως διότι και αυτοί ήταν στρατιώτες) και κατά τη συζήτηση, οι Άγιοι αυτοί, διαμαρτύρονταν για τα κακά που ο βασιλιάς διέπραττε εναντίον των χριστιανών. Αυτό όμως, το είπε κάποιος στον βασιλιά Ιουλιανό τον Παραβάτη, με αποτέλεσμα αυτός, να δημεύσει την περιουσία των δύο Αγίων και να τους κλείσει φυλακή. Επειδή όμως η φυλακή είχε γίνει εκκλησία από τις συχνές και ομαδικές επισκέψεις των χριστιανών, για ν’ ακούσουν τα λόγια των δύο Αγίων και να διδαχθούν, ο Ιουλιανός λοιπόν, έδωσε διαταγή και τη νύχτα, κρυφά, στρατιώτες πήγαν και τους αποκεφάλισαν. Τα σώματα τους τα πήραν οι χριστιανοί και τα έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.

Άγιος Ιάσων επίσκοπος Δαμασκού

Παθών Iάσων τας βάρεις καταστρέφει, Πύργους εγείρας αρετών προ του τέλους.

Ο Άγιος Ιάσων ήταν επίσκοπος Δαμασκού και απεβίωσε ειρηνικά.

Άγιος Wilfrid της Υόρκης

Ο Άγιος Wilfrid γεννήθηκε το 634 μ.Χ. στο Northumberland και κοιμήθηκε το 709 μ.Χ. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για τον βίο του Αγίου.

Σύναξις των εν Αθήναις Αγίων

Με την υπ’ αριθμ. 22/30 Σεπτεμβρίου 1999 εγκύκλιο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών καθιερώνεται κατά την 12η Οκτωβρίου εκάστου έτους, μαζί με τα ελευθέρια της πόλεως των Αθηνών από τον γερμανικό ζυγό, να εορτάζεται και η Σύναξη «πάντων των εν τη πόλει των Αθηνών και των περιχώρων διαπρεψάντων αγίων αποστόλων, ιεραρχών και οσίων, των εξ αυτής καταγομένων και των αλλαχόθεν εν αυτοίς αγωνισθέντων και τελειωθέντων». Δυστυχώς δεν γνωρίζουμε ποιοί Άγιοι μνημονεύονται εκτός από τον Άγιο Νεκτάριο Αιγίνης (βλέπε 9 Νοεμβρίου), την Αγία Φιλοθέη (βλέπε 19 Φεβρουαρίου) και τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη (βλέπε 3 Οκτωβρίου).

Όσιος Θεοσέβιος ο Αρσινοΐτης

Ο Όσιος Θεοσέβιος γεννήθηκε στο μικρό χωριό Μελάνδρα, 12 χιλιόμετρα Νοτιοανατολικά της αρχαίας Αρσινόης, της σημερινής Πόλης της Χρυσοχούς της επαρχίας Πάφου, από γονείς ευσεβείς και εύπορους, τον Μιχαήλ και την Άννα. Είχε δε αδελφό τον όσιο Αρκάδιο τον μετέπειτα επίσκοπο Αρσινόης (βλέπε 29 Αυγούστου). Η ακριβής χρονολογία της γέννησής του µας είναι άγνωστη. Θα πρέπει όμως να τοποθετείται στα τέλη του 4ου µ.Χ. αιώνα, αν δεχτούμε, σύμφωνα µε τους επισκοπικούς καταλόγους της περιοχής, ότι ο αδελφός του Αρκάδιος ήταν επίσκοπος της Αρσινόης στις αρχές του 5ου αιώνα μ.Χ. Αν και ο αδελφός του πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να σπουδάσει, αυτός έμεινε κοντά στους γονείς του και έγινε βοσκός. Ποιμαίνοντας τα πρόβατά του, είχε την ευκαιρία να επιδίδεται στην προσευχή, τη μελέτη του λόγου του Θεού και άλλες αρετές. Με πρόφαση τη βοσκή των προβάτων προχωρούσε στο βουνό σε µια απόσταση 3 χιλιομέτρων από το χωριό του και σε τόπο ήσυχο και απόμερο προσευχόταν απερίσπαστα. Εντόπισε μάλιστα στην περιοχή και κάποιο σπήλαιο στο οποίο πολύ συχνά εισερχόταν και µε νηστείες και γονυκλισίες προσευχόταν στο Θεό. Ο Όσιος Θεοσέβιος έτρωγε ελάχιστα, µόνο για να ζει. Τις µέρες της νηστείας μοίραζε όλη την τροφή που έπαιρνε μαζί του, που ήταν συνήθως µόνο ψωμί, σ’ όσους έβρισκε μπροστά του και είχαν ανάγκη. Κι αν δεν έβρισκε κανένα τέτοιο άνθρωπο μπροστά του, έδινε το ψωμί του στα πουλιά, για να μην αθετεί την εντολή της νηστείας. Όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, υπακούοντας και στην επιθυμία των γονέων του, προχώρησε σε γάμο µε µια ενάρετη κόρη από το διπλανό χωριό, τη Φιλούσα. Είχε ήδη όμως προχωρήσει τόσο στην πνευματική ζωή που αποφάσισε, αφού δέχτηκε την πρότασή του και η σύζυγός του, να ζήσει βίο αγνό και παρθενικό, μέσα στο γάμο, έχοντας µε τη σύζυγό του απλώς σχέσεις αδελφικές.
Κάποια µέρα, διαισθανόμενος το τέλος του, ίσως αυτό να του μηνύθηκε κατά κάποιο τρόπο από το Θεό, ο Θεοσέβιος κάλεσε τη γυναίκα του και µε τρόπο παραβολικό της είπε ότι φεύγει πιο μακριά για βόσκηση των προβάτων κι εκεί θα μείνει για αρκετό χρόνο. Την προέτρεψε να συνεχίσει την προσπάθεια της τελείωσης µε υπομονή και σωφροσύνη παραμένουσα είτε στο σπίτι τους στη Μελάνδρα είτε μεταβαίνουσα στη Φιλούσα, κοντά στους γονείς της. Κι αφού αντάλλαξαν σκέψεις για την αιώνια ζωή αναχώρησε στο τόπο της προσευχής. Άφησε το κοπάδι να βόσκει κι αυτός προχώρησε στο σπήλαιο, προσευχήθηκε µε θέρμη και εκεί ήρεμα παρέδωσε το πνεύμα στο Θεό. Ήταν 12 Οκτωβρίου. Ο σκύλος του Αγίου, που βρισκόταν στο στόμιο του σπηλαίου σα να εκτελούσε χρέη θυρωρού, μάζεψε την επόμενη µέρα το κοπάδι και το οδήγησε στη Μελάνδρα. Οι γονείς και η σύζυγος του Αγίου βλέποντας το κοπάδι χωρίς τον ίδιο, ανησύχησαν. Τον αναζήτησαν στη Φιλούσα κι όταν δεν τον βρήκαν, καθοδηγούμενοι από το σκύλο του, έφτασαν μετά τρεις µέρες στο σπήλαιο. Εκεί βρήκαν το λείψανο του Αγίου να ευωδιάζει. Κι επειδή δεν μπόρεσαν να το μετακινήσουν και να το μεταφέρουν στο χωριό για ταφή, κι επειδή είχε ήδη νυχτώσει, έμειναν το βράδυ στο µέρος εκείνο, λογαριάζοντας να επιχειρήσουν τη μεταφορά την εποµένη. Φάνηκε όμως το βράδυ εκείνο ο Άγιος στον πατέρα του και του ζήτησε να τον θάψει εκεί. Πράγματι τον κήδεψαν εκεί όπου και αργότερα κτίστηκε ναός επ’ ονόµατί του. Ο ναός του έγινε καταφύγιο πολλών Χριστιανών τόσο από τα γύρω όσο και τα μακρινότερα χωριά. Κατέφευγαν σ’ αυτό µε πίστη και θεραπεύονταν από διάφορες ασθένειες κι έπαιρναν κουράγιο και δύναμη για συνέχιση του πνευματικού αγώνα. Ο Άγιος Νεόφυτος αναφέρει πάµπολλα θαύματα που έγιναν από τον Άγιο Θεοσέβιο µετά το θάνατό του. Κατά τρόπο θαυμαστό υπέδειξε σε μοναχό που ήθελε να κτίσει κελιά κοντά στο ναό του, τον τόπο όπου υπήρχε ασβέστης τον οποίο και βρήκε και χρησιμοποίησε. Προστάτεψε το μικρό περιβόλι του ίδιου μοναχού από τους κόρακες, πάλι µε τρόπο πρωτάκουστο. Άνοιξε οφθαλμούς τυφλών και θεράπευσε κωφούς. Κάποτε, δύο βοσκοί σύλησαν τον Ναό του Αγίου, ωμολόγησαν την αμαρτία τους, επέστρεψαν όσα έκλεψαν και ζήτησαν και πήραν συγχώρεση. Κι άλλα πολλά ενεργεί μέχρι τις µέρες µας ο Άγιος Θεοσέβιος µε τη βοήθεια του Θεού.
Στις µέρες µας επιδεικνύεται ακόμη «το σπήλαιον του Αγίου Θεοσεβίου».

Άγιοι Βαλάντιος, Βαρλαάμ, Βαρνάβας ο μοναχός, Βασίλειος ο επίσκοπος, Γεώργιος ο Βαβατσινιώτης, Γεώργιος ο επιτηδειώτης, Γεώργιος ο περαχωρίτης, Γεώργιος ο Σαλαμάνης, Δημητριανός ο επίσκοπος, Ειρηνικός, Ελπίδιος, Επαφρόδιτος

Οι Άγιοι Βαλάντιος, Βαρλαάμ, Βαρνάβας ο μοναχός, Βασίλειος ο επίσκοπος, Γεώργιος ο Βαβατσινιώτης, Γεώργιος ο επιτηδειώτης, Γεώργιος ο περαχωρίτης, Γεώργιος ο Σαλαμάνης, Δημητριανός ο επίσκοπος, Ειρηνικός ή Αρνιακός, Ελπίδιος, Επαφρόδιτος είναι από τους 300 Αλαμανούς Κυπρίους Αγίους. Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τον βίο τους.

Σύναξη της Παναγίας Ελευθερώτριας στη Σαλαμίνα

Ο ναός της Παναγίας Ελευθερώτριας βρίσκεται στο λόφο «Πατρίς». Ο ναός ήταν τάμα του νησιού για την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς καθώς στο λόφο αυτό είχαν σκοτωθεί λόγω ναρκοθετήσεων πολλοί Σαλαμίνιοι. Στα ερείπια των γερμανικών πυροβολείων χτίστηκε ο ναός το 1998 μ.Χ. εις ανάμνηση της απελευθέρωσης του νησιού απ’ τους Γερμανούς στις 12 Οκτωβρίου 1944 μ.Χ. Για αυτό το λόγο ονομάστηκε και Ελευθερώτρια και πανηγυρίζει τη 12η Οκτωβρίου.