Ένας επιζών του "μαύρου" τρένου: Σώθηκε από τύχη, έσβησε τον παλιό εαυτό του...

Ο Χρήστος Σπουγγιαδάκης, είναι κάτοικος Λουξεμβούργου και επιβάτης της μοιραίας αμαξoστοιχίας Intercity που το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου στοίχισε τη ζωή 57 (καταγεγγραμμένων) ανθρώπων στην τραγωδία στα Τέμπη.

Ο Χρήστος ταξίδευε απλά για να δει τους γονείς του. Ήταν τυχερός μες στην ατυχία του, καθώς όπως περιγράφει μιλώντας στο workenter.gr, παραλίγο να καθίσει στο πρώτο βαγόνι.

«Δεν υπάρχει ο παλιός Χρήστος. Δεν θέλω να θυμάμαι τον παλιό Χρήστο, δεν είμαι αυτός που ήμουν. Πλέον βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι» μας λέει κατά τη διάρκεια της συνομιλίας μας.

Πώς βρέθηκες στο μοιραίο Intercity;

Ζω στο Λουξεμβούργο. Εκεί εργάζομαι ως τεχνικός και εκπαιδευτής ρομποτικής. Ήμουν στην Αθήνα γιατί είχα έρθει να δω τα ξαδέρφια μου και στη συνέχεια θα πήγαινα στη Θεσσαλονίκη για να δω τους γονείς μου. Είχα να πάρω τρένο από το 2010. Το εισιτήριό μου το πήρα τελευταία στιγμή από τον γκισέ. Τις προηγούμενες μέρες όλο έλεγα να το κλείσω ηλεκτρονικά από το κινητό μου αλλά δεν το έκανα γατί δεν ήθελα να σκέφτομαι ότι θα φύγω.

Σε ποιο βαγόνι ήσουν;

Ήμουν στο έβδομο. Ωστόσο όταν μπήκα μέσα είχα τη θέση 91. Εγώ έχοντας συνηθίσει από το αεροπλάνο και νομίζοντας ότι υπάρχει μόνο ένα 91 μπήκα στο πρώτο βαγόνι βλέπω τον αριθμό και πήγα να κάτσω. Όπως κάθομαι μου λέει μια κοπέλα, η Φραντζέσκα, θυμάμαι το όνομά της, «εδώ κάθεται η φίλη μου». Εκείνη την ώρα ήρθε και η φίλη της η οποία κρατούσε κάτι καφέδες, χαμογέλασε και μου είπαν ότι είμαι στο έβδομο βαγόνι. Ακόμα θυμάμαι πάρα πολλά πρόσωπα από όσα είδα πηγαίνοντας για το έβδομο βαγόνι.

Έψαχνα μετά να δω αν έζησαν τα κορίτσια, αλλά δυστυχώς είδα ότι ήταν ανάμεσα στους νεκρούς.

Έφτασα στη θέση μου, ήταν από αυτές που έχουν το τραπεζάκι μπροστά από τη μεριά του παραθύρου.

Πότε κατάλαβες ότι κάτι δεν πάει καλά;

Πριν γίνει η σύγκρουση μας είχαν σταματήσει στα Παλαιοφάρσαλα. Έβγαλε ανακοίνωση ο οδηγός ότι θα μείνουμε εκεί 15 λεπτά λόγω «φόρτου των γραμμών».

Σε θορύβησε αυτό;

Όχι. Που να πάει το μυαλό μου. Είχαμε βγει έξω από τα βαγόνια και λίγο αργότερα μας φώναξαν να μπούμε μέσα. Η διπλανή μου κατέβηκε στη Λάρισα πριν τη σύγκρουση, ήταν από τις τυχερές. Μπροστά μου ήταν μια ηλικιωμένη και δίπλα της μια κοπέλα και στην επόμενη σειρά το αγόρι της κοπέλας.

Ξεκινάει το τρένο και μετά από 20 λεπτά κόντευε να με πάρει ο ύπνος. Είχα τα χέρια μου πάνω στο τραπεζάκι και προσπαθούσα να κοιμηθώ, αλλά άκουσα τον εαυτό μου να μου λέει, «μην κοιμάσαι μην χαλαρώσεις». Πετάγομαι, σφίγγω το τραπεζάκι και λέω «Τι;». Το είπα τόσο δυνατά που η ηλικιωμένη κυρία που καθόταν μπροστά μου γύρισε και με κοίταξε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή γίνεται το μεγάλο μπαμ. Το πρώτο ήταν πολύ μεγάλο. Κρατάω με τα χέρια μου το τραπεζάκι, χτυπάω μπροστά στο στήθος. Ακολούθησε δεύτερο χτύπημα, δυνατό όπως το πρώτο και ακολούθησαν αλλά τρία.  Εγώ βρέθηκα κάτω από το τραπεζάκι, δίπλα από την κυρία, κάτω από το καρεκλάκι. Χτύπησα όλη τη δεξιά πλευρά μου η οποία είχε μελανιές και τα νεύρα ανάμεσα στα κόκκαλα σε λεκάνη, πλάτη, στον αστράγαλο, στον αγκώνα, ήταν όλα με μελανιές.

Η ηλικιωμένη κυρία που ανέφερες; 

Τη θυμάμαι να κάνει το σταυρό της και να λέει «Παναγία βοήθα» και από τα αριστερά μου είδα ένα άτομο το οποίο εκσφενδονίστηκε 12 μέτρα μακριά. Έσκασε μπροστά με το κεφάλι. Τα πράγματα που είχα αφήσει τέρμα αριστερά βρέθηκαν μπροστά μπροστά. Πίσω δεν υπήρχε τίποτα. Όλοι εκσφενδονίστηκαν, σε γωνίες, δεξιά, αριστερά.

Πώς κατάφερες να απεγκλωβιστείς;                  

Το ένα μου το πόδι ήταν πάνω από την καρέκλα. Όλη η δεξιά πλευρά μου μέχρι και το πηγούνι ήταν κάτω από την καρέκλα. Το πόδι μου είχε αγκαλιάσει την καρέκλα μαζί με το χέρι μου το αριστερό. Τραβήχτηκα, έσπρωξα το κορμί μου προς τα πίσω. Η κοπέλα που ήταν μπροστά μου έφυγε προς τη δεξιά μεριά του διαδρόμου και εκσφενδονίστηκε μπροστά.

Αμέσως μετά τη σύγκρουση, θυμάμαι μια κοπέλα έψαχνε το κινητό της, αρπάζω ένα κινητό της λέω «δικό σου είναι;» «Ναι», μου λέει. Πήρε αμέσως τους γονείς της, φώναζε, την έπιασα της λέω «ηρέμησε», τη ρώτησα αν χτύπησε. Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά στο βαγόνι έμπαινε καπνός.

Χρήστος Σπουγγιαδάκης

Όταν βγήκες από το βαγόνι ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που έκανες;

Ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον να δούμε εάν είμαστε καλά. Σηκώναμε αυτούς που είχαν χτυπήσει, είχαν πέσει κάτω και είχαν συρθεί. Άγγιζαν και οι ίδιοι τον εαυτό τους να δουν αν έχουν σπάσει κάτι. Τρέμαμε. Εγώ κατέβηκα μαζί με ένα άλλο παιδί στη σκάλα και επειδή ήταν ψηλά έκατσα εκεί και χρησιμοποιούσα τον ώμο μου σαν σκαλοπάτι για να πατάει ο κόσμος να κατέβει κάτω. Μετά  κατέβηκαν να βοηθήσουν κι άλλοι. Μόλις κατέβηκαν 10 άτομα, τους φώναζα να βγουν γιατί μπαίνει καπνός στο βαγόνι. Δεν άνοιξαν αμέσως οι πόρτες.

Πρώτα ήρθε η αστυνομία. Ανοίξαμε φακούς να μας δουν.  Τους είπαμε να πάνε μπροστά. Από τη δεξιά μεριά όλα είχαν πάρει φωτιά οπότε πήγα από την αριστερή και τραβήξαμε μπροστά να δούμε εάν απεγκλωβίστηκε ο κόσμος.

Ποιο ήταν το πρώτο τηλέφωνο που έκανες;

Πήρα κατευθείαν τους γονείς μου. Δε θέλω να πω όσα είδα. Προσπαθώ να τα σβήσω από τη μνήμη μου. Οι γονείς μου δεν ήξεραν ότι έγινε ατύχημα. Πήρα τη μητέρα μου, της λέω «Μάνα είμαι καλά, είχαμε σύγκρουση, είμαι έξω, δεν έχω χτυπήσει». Εμείς στο μεταξύ νομίζαμε ότι εκτροχιαστήκαμε. Όταν άκουγα τα απανωτά μπαμ, νόμιζα ότι χτυπούν μεταξύ τους τα βαγόνια και αρχίζουμε και συνθλιβόμαστε και παρακαλούσα να μη φτάσει σε εμάς. Γινόντουσαν εκρήξεις. Η μάνα μου δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που της έλεγα.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι όλοι βοήθησαν, σαν ένα σώμα. Όλοι βοηθούσε ο ένας τον άλλον.

Τι ώρα έφυγες από εκεί;

Ήρθαν ασθενοφόρα. Σε νοσοκομείο παρόλο που κούτσαινα δεν πήγα, ντρεπόμουν, υπήρχαν άλλοι που είχαν χτυπήσει πολύ σοβαρά. Μιάμιση η ώρα ήρθαν και μας πήραν με ΚΤΕΛ, γύρω στις δυόμιση ήμουν στο σταθμό των τρένων. Νωρίτερα ήρθε η αστυνομία και μας πήρε τα στοιχεία. Πήγαμε Κατερίνη αφήσαμε κάποια άτομα και μετά φύγαμε για Θεσσαλονίκη.

Έχει περάσει πάνω από ένας μήνας. Ψυχολογικά πώς είσαι; Θα έμπαινες ξανά σε τρένο;

Προς το παρόν σίγουρα δεν θα μπω σε τρένο. Δεν ξέρω αν και πότε θα ξαναμπώ. Όταν γύρισα στο Λουξεμβούργο δεν ήθελα καν να οδηγήσω το αυτοκίνητό μου, ούτε καν να μπω συνοδηγός. Άκουγα τράνταγμα στον δρόμο και πεταγόμουν ενστικτωδώς. Σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα, αλλά είναι κάτι το οποίο δεν πρόκειται να ξεχάσω. Θα ζήσω με αυτό. Δεν ήταν η σύγκρουση, αλλά οι φωνές των ανθρώπων που άκουσα να φωνάζουν Άκουγα μια γυναίκα να φωνάζει «καίγομαι καίγομαι» και ξαφνικά σταμάτησε να ακούγεται. Αυτά που είδα κανείς δεν θα μου τα βγάλει από το μυαλό. Είναι πολύ σκληρό.  Δεν έχω ακούσει επίσης ακόμα μουσική, έσβησα όλες τις φωτογραφίες που είχα στο Instagram, κράτησα μόνο δύο και ανέβασα μία καινούργια γιατί όλοι με ρωτούσαν αν είμαι καλά.  Όλα τα άλλα τα έσβησα. Σαν να μην υπάρχει ο παλιός Χρήστος. Δεν θέλω να θυμάμαι τον παλιό Χρήστο, δεν είμαι αυτός που ήμουν. Πλέον βλέπω τη ζωή με άλλο μάτι. Η Παναγία βοήθησε και η δεύτερη ευκαιρία που μας έδωσε εμάς, γιατί είναι σαν να σου δίνει δεύτερη ευκαιρία. Από καθαρή τύχη δεν καθόμουν στο πρώτο βαγόνι συν ότι σκέφτηκα πολλές φορές να πάω να πιω καφέ στην καφετέρια αλλά δεν πήγα γιατί βαριόμουν να κάνω όλη αυτή την απόσταση. Αν ήμουν πιο κοντά θα πήγαινα.

Θυμάμαι δύο κοπέλες και ήταν εκεί και ο υπάλληλος που ήλεγχε τα εισιτήρια. Αυτές ήρθαν πίσω πίσω για να καπνίσουν. Τις βλέπει ο επόπτης και τους λέει για τσιγάρο ήρθατε σας άκουσα, δεν επιτρέπεται, και λένε οκ ας πάμε στην καφετέρια…από τότε δεν τις ξαναείδα.

Βρήκα πεσμένο στις ράγες έναν άνθρωπο με ανοιγμένο κεφάλι και το μάτι του σχεδόν κρεμόταν.  Φώναζε βοήθεια. Πήγα να τον σηκώσω. Αυτός ο άνθρωπος δεν είχε το δεξί του χέρι εκ γενετής. Εγώ δεν το ήξερα, νόμιζα ότι το έχασε εκείνη την ώρα. Και το έδεσα με το μανίκι. Τον ανέβασα στο ασθενοφόρο.

Κράτησες επαφή με κανέναν;

Έχω το Instagram ενός παιδιού που ήμασταν μαζί στο λεωφορείο, όμως δεν μιλήσαμε ποτέ γι΄ αυτό. Μιλήσαμε μόνο μετά το ατύχημα. Είδα όμως ότι είναι καλά, ταξίδεψε πρόσφατα στην Ιταλία.

Πριν από λίγες μέρες είδαμε ότι η Hellenic Train αποφάσισε να επιστρέψει στα θύματα το αντίτιμο του εισιτηρίου του μοιραίου τρένου, καθώς «το ταξίδι δεν ολοκληρώθηκε». Εσύ πήρες πίσω το αντίτιμο;

Όχι, δεν πήρα τίποτα.

Ήταν μία κίνηση που (δικαίως) σήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Εσύ πώς βλέπεις αυτή την κίνηση;

Αν αυτό αποφασίστηκε από άνθρωπο και δεν έγινε αυτόματα με κάποιο τρόπο, αυτός ο άνθρωπος είναι τρελός. Έστειλαν το αντίτιμο μέχρι και σε θανόντες. Αυτό είναι παράλογο. Κι αυτό που λένε ότι πήραν τηλέφωνα τα θύματα δεν ισχύει. Κανένας δεν πήρε τηλέφωνο.