Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024

Δείτε ποιοι γιορτάζουν σήμερα, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024.

Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, Τετάρτη 6 Νοεμβρίου, είναι του Οσίου Λεονάρδου και του Οσίου Αγαπίου του πρεσβυτέρου.

Γιορτάζουν τα ονόματα: Λεονάρδος, Δημητριανός, Νίκανδρος, Αγάπιος.

Οι Άγιοι:

Άγιος Λεονάρδος

Ο Άγιος Λεονάρδος γεννήθηκε στις 19 Μαΐου το 496 μ.Χ. ήταν ευγενής Φραγκικής καταγωγής και ήταν στην αυλή του βασιλιά Χλωδοβίκου Α’ . Ασπάστηκε την Χριστιανική πίστη και μαζί με τον βασιλιά Χλωδοβίκο Α’ βαπτίστηκαν χριστιανοί τα Χριστούγεννα του 496 από τον Επίσκοπο Ρημών Άγιο Ρεμίγιο. Ο Άγιος Λεονάρδος ζήτησε από τον βασιλιά Χλωδοβίκο να του παραχωρήσει το δικαίωμα να μπορεί να ελευθερώνει φυλακισμένους που θα έκρινε ότι το αξίζουν, οποιαδήποτε στιγμή. Ο Άγιος Λεονάρδος εξασφάλισε την απελευθέρωση μεγάλου αριθμού φυλακισμένων και αργότερα, αφού αρνήθηκε την θέση του Επισκόπου, εκάρη μοναχός και έζησε για ένα διάστημα στη Μονή Micy κοντά στην Ορλεάνη κάτω από την πνευματική καθοδήγηση των Αγίων Μαξιμίνου και Λαέτου. Αργότερα ο Άγιος Λεονάρδος εγκαταλείπει το μοναστήρι και ζει πλέον σαν ερημίτης στο δάσος της Λιμουζίν, όπου συγκεντρώνει γύρω του μεγάλο αριθμό ατόμων που ήθελαν να τον ακολουθήσουν. Μέσα από την δύναμη των προσευχών του, η βασίλισσα των Φράγκων απέκτησε ένα γιο και σαν αντάλλαγμα του δόθηκαν μεγάλες εκτάσεις στη Noblac, 21 χιλιόμετρα από την Λιμόζ. Εκεί ο Άγιος Λεονάρδος ίδρυσε ένα μοναστήρι και γύρω από αυτό αναπτύχθηκε με τον καιρό ένα χωριό το οποίο αργότερα ονομάστηκε Saint Leonard de Noblac προς τιμήν του. Σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση όσοι φυλακισμένοι επικαλούνταν το όνομα του Αγίου μέσα από τα κελιά τους, έβλεπαν τις αλυσίδες να σπάνε θαυματουργικά μπροστά στα μάτια τους. Μετά από αυτά τα θαύματα πολλοί επισκέπτονταν τον Άγιο Λεονάρδο κουβαλώντας μαζί τους τις βαριές αλυσίδες με τις οποίες ήταν δεμένοι και του τις πρόσφεραν ως φόρο τιμής για την απελευθέρωσή τους. Πολλοί από αυτούς έμεναν κοντά στον Άγιο και ο Άγιος τους έδινε πολλές φορές κομμάτια γης μέσα στο δάσος να καθαρίσουν ώστε να είναι έτοιμα για καλλιέργεια και τους πρόσφερε όλα τα απαραίτητα μέσα ώστε να ζήσουν στην συνέχεια μία έντιμη ζωή. Ο Άγιος Λεονάρδος μετά από μεγάλους πνευματικούς αγώνες και φιλανθρωπίες κοιμήθηκε οσιακά και παρέδωσε την αγία του ψυχή στον Κύριο το 559 μ.Χ. Είναι ο προστάτης των φυλακισμένων, των πολιτικών κρατουμένων, των αιχμαλώτων πολέμου, των ομήρων και των εγκύων.

Άγιος Παύλος Α’ ο Ομολογητής και Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης

Τὴν εἰς φάρυγγα Παῦλος αὐχῶν ἀγχόνην, Λύει φάρυγξι ῥευμάτων τὴν ἀγχόνην. Οὕνεκα ὡμολογεῖ Παῦλος Θεόν, ἄγχεται ἕκτῃ.

Ο Άγιος Παύλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. και υπήρξε γραμματέας του αγιοτάτου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αλεξάνδρου (βλέπε 30 Αυγούστου). Όταν απεβίωσε ο Αλέξανδρος, το 377 μ.Χ., ο Παύλος εξελέγχθηκε Πατριάρχης. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος, όταν το πληροφορήθηκε δυσανασχέτησε, μία και ήταν οπαδός της αίρεσης των Αρειανών. Όταν ο Κωνστάντιος επέστρεψε από την Αντιόχεια στην Κωνσταντινούπολη, απομάκρυνε από τον πατριαρχικό θρόνο τον Παύλο και ανακήρυξε αυθαίρετα Πατριάρχη, τον αρειανόφρονα Νικομήδειας Ευσέβιο. Τότε ο Άγιος Παύλος πήγε στη Ρώμη. Εκεί βρήκε τον Μέγα Αθανάσιο (βλέπε 18 Ιανουαρίου), τον οποίο είχε απομακρύνει από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας ο Κωνστάντιος. Πληροφορηθείς τα γεγονότα, ο αυτοκράτορας Κώνστας, έστειλε γράμμα στον αδελφό του τον Κωνστάντιο, διαμαρτυρόμενος για τη στάση του. Έτσι ο Παύλος και ο Αθανάσιος επανήλθαν στο αξίωμά τους. Δυστυχώς μετά από λίγο καιρό ο Κώνστας πέθανε. Έτσι ο Κωνστάντιος διέταξε, από την Αντιόχεια που ήταν, να απομακρύνουν τον Παύλο από τον Πατριαρχικό θρόνο. Μάλιστα τον εξόρισε στην Κουκουσό της Αρμενίας. Μία μέρα που τελούσε την Θεία Λειτουργία όρμησαν καταπάνω του Αρειανοί και τον έπνιξαν με το ίδιο του το ωμοφόριο. Έτσι ο Άγιος ετελείωσε και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Το 385 μ.Χ., το αδιάφθορο Λείψανο του Αγίου Παύλου, μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη κατά την βασιλεία του Μεγάλου Θεοδοσίου. Αρχικά κατατέθηκε στο Ναό της Αγίας Ειρήνης και έπειτα σε ναό προς τιμή του. Το Λείψανο μεταφέρθηκε στη Βενετία το 1226 μ.Χ. και κατατέθηκε στη γυναικεία Μονή του Αγίου Λορέντζου, όπου φυλάσσονταν και τα Λείψανα του Όσιου Βαρβάρου του Μυροβλύτου και της Αγίας Κανδίδης. Άγνωστο κάτω από ποιες συνθήκες το Λείψανο χάθηκε, για να βρεθεί το 1493 μ.Χ. Κατά την αναγνώριση του 1686 μ.Χ. ο Βολλανδιστής C. Jannik διαπίστωσε και περιέγραψε την ακεραιότητα του Λειψάνου.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος γ’
Θείας πίστεως ὁμολογία, ἄλλον Παῦλόν σε τῇ Ἐκκλησίᾳ, ζηλωτὴν ἐν ἱερεῦσιν ἀνέδειξε· συνεκβοᾷ σοι καὶ Ἄβελ πρὸς Κύριον, καὶ Ζαχαρίου τὸ αἷμα τὸ δίκαιον. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Όσιος Λουκάς

Ἀρεστά, Λουκᾶ, τῷ Θεῷ πράξας Λόγῳ. Τῆς εὐαρέστων ἐκθανὼν μοίρας γίνῃ.

Ξένος προς τις μάταιες κλήσεις και επιθυμίες, καταγινόταν ήσυχα με την εργασία του και τον υπόλοιπο καιρό χρησιμοποιούσε για λογική ανάπαυση, μελέτη και αγάπη προς τον πλησίον του. Ο όσιος Λουκάς ήταν από το Ταυρομένιο της Σικελίας και από μικρό παιδί διακρινόταν για τη ζωντανή ευσέβεια του. Από τον ιδρώτα του έδινε στους φτωχούς και πολλές φορές αγρύπνησε κοντά στα κρεβάτια δυστυχισμένων, που χωρίς οικογένεια περνούσαν την ασθένεια μέσα στη θλίψη και τη μόνωση. Οι γονείς του θέλησαν να τον παντρέψουν, αλλά ο Λουκάς δεν δέχτηκε. Δεν περιφρονώ, έλεγε τον γάμο, αφού τόσο τον τίμησε ο Κύριος μας και η Εκκλησία. Αλλά είναι τάχα ανάγκη να παντρευτούμε όλοι; Υπάρχουν τόσες διακονίες προς τον πλησίον, που μπορεί να εκτελεί ο άγαμος με περισσότερη ευκολία. Επίσης είναι υποχρεωτικό να αποκτήσει κανείς παιδιά; Και μήπως τάχα δεν είναι ιερό και ωραίο να δώσει κανείς ψωμί και να φέρει κάποια ακτίνα παρηγοριάς στις καρδιές απόρων ορφανών;
Αργότερα ο Λουκάς έγινε μοναχός και ασκήτευε σε κάποια τοποθεσία της Αίτνας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στο Βυζάντιο, όπου υπήρχαν τόσοι θησαυροί της Εκκλησίας. Τελικά τον τράβηξε η Κόρινθος, όπου δίδασκε και οικοδομούσε με τις ευσεβείς ομιλίες του και τις πατρικές συμβουλές του. Εκεί επίσης τον βρήκε και ο ειρηνικός θάνατος του δικαίου.

Άγιος Δημητριανός επίσκοπος Κηθηρίας Κύπρου

Ο Άγιος Δημητριανός είναι άγνωστος στους Συναξαριστές, γνωστός όμως στην εκκλησία της Κύπρου σαν επίσκοπος Κηθηρίας (ή Κυθραίων ή Χυτρών). Έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου του εικονομάχου (829 – 843 μ.Χ.) και γεννήθηκε στο χωριό Συκά της Κυθρίας από πατέρα που ήταν Ιερέας. Έγινε μοναχός και έπειτα πρεσβύτερος από τον επίσκοπο Χυτρών Ευστάθιο, που τον διαδέχτηκε στο θρόνο. Ο Δημητριανός συμμετείχε της αιχμαλωσίας του ποιμνίου του από τους Αιγυπτίους και κατόπιν επέστρεψε μ’ αυτό στην Κύπρο, όπου όσιακά αφού έζησε, πέθανε σε βαθιά γεράματα.

Όσιος Νίκανδρος

Σφαγήν παθών Nίκανδρος εχθρός της πλάνης, Nίκην κατ’ ανδρών ήρατο πλανωμένων.

Ο Όσιος Νίκανδρος μαρτύρησε, αφού θανατώθηκε με μαχαίρι.

Όσιος Παύλος «ὁ διὰ Χριστὸν σαλὸς»

Ὑποκριθεὶς ὁ Παῦλος ἐν γῇ μωρίαν, Χορῷ θανὼν σύνεστι τῶν θεοφρόνων.

Δεν γνωρίζουμε πως απεβίωσε. Ξέρουμε μόνο ότι ήταν από την Κόρινθο και ότι έγινε σημειοφόρος.

Όσιος Αγάπιος ο πρεσβύτερος

Ο κατά κόσμον Ασημάκης Λεονάρδος, γνωστός ως Αγάπιος ο πρεσβύτερος ήταν διαπρεπής λόγιος και εκκλησιαστικός συγγραφέας. Γεννήθηκε στη Δημητσάνα το 1740 μ.Χ. και κοιμήθηκε στο Άργος το 1812 μ.Χ. Ο νεαρός Ασημάκης έμαθε τα πρώτα του γράμματα στην ιδιαίτερη πατρίδα του – πιθανώς στη σχολή Φιλοσόφου, που βρισκόταν κοντά στη Δημητσάνα – και αργότερα στην Τρίπολη, όπου άκουσε τα μαθήματα του ιεροδιδάσκαλου Παρθενίου. Το 1759 μ.Χ., σε ηλικία 19 ετών, αναχώρησε για την Κωνσταντινούπολη με αντικειμενικό σκοπό του ταξιδιού του το Άγιο Όρος, όπου δίδασκε τότε ο Ευγένιος Βούλγαρης. Τελικά όμως κατέληξε στη Σμύρνη, όπου σπούδασε στην τότε Ευαγγελική Σχολή της ιωνικής μεγαλουπόλεως. Εκάρη μοναχός και πήρε το Ιερατικό όνομα Αγάπιος. Ίδρυσε το 1764 μ.Χ. μαζί με τον συμπατριώτη του λόγιο Ιερομόναχο Γεράσιμο Γούνα, την σχολή της Δημητσάνας, που κατά την πρώτη περίοδο της λειτούργησε ως το 1770 μ.Χ. Το έτος αυτό ξέσπασαν στην Πελοπόννησο μεγάλοι διωγμοί και άγρια τρομοκρατία ως αντίποινα για τη συμμετοχή των ελληνικών πληθυσμών στο κίνημα του Ορλόφ. Στίφη Αλβανών διέτρεχαν τον Μοριά, λεηλατώντας και ερημώνοντας τη χώρα. Ανάμεσα στις πόλεις που καταστράφηκαν τότε ήταν και η Δημητσάνα. Η σχολή της έκλεισε και ο Αγάπιος κατέφυγε στη Ζάκυνθο, ενώ ο Γεράσιμος στη Σμύρνη. Από τη Ζάκυνθο ο Αγάπιος πέρασε στην Πάργα, όπου και δίδαξε. Το 1780 μ.Χ., όταν στην Πελοπόννησο αποκαταστάθηκε σχετική ηρεμία, επέστρεψε στη Δημητσάνα και ανέλαβε πάλι τα διδακτικά του καθήκοντα στην ανασυσταθείσα σχολή της. Τον επόμενο χρόνο τον κάλεσαν να αναλάβει τη διεύθυνση της Ευαγγελικής Σχολής. Αλλά και στην θέση αυτή δεν παρέμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μεταξύ των ετών 1783 μ.Χ. και 1786 μ.Χ. επισκέφθηκε τους Αγίους τόπους και από τότε πήρε και την προσωνυμία Χατζη – Αγάπιος. Έκτοτε το Ιεραποστολικό έργο έγινε ο κύριος σκοπός της ζωής του. Επισκέφθηκε κατά καιρούς τη Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη, το Άγιο Όρος, τη Μικρά Ασία, Παλαιστίνη, Αραβία, Αίγυπτο, Ήπειρο, Πελοπόννησο και νησιά. Το 1812 μ.Χ. επέστρεψε στη σχολή της γενέτειρας του, έπειτα αποσύρθηκε στο Άργος, όπου και πέθανε.