Μαίρη Χρονοπούλου: Όσα δεν ξέρατε

Η Mαίρη Χρονοπούλου ήταν μία από τις πιο γνωστές ηθοποιούς που έχει περάσει από τον ελληνικό κινηματογράφο, μία ιστορική γυναικεία μορφή του θεάτρου, μια ηθοποιός που έβαλε τις βάσεις γι’ αυτό που λέμε θέατρο αλλά και στο σινεμά. Εκτός από το σινεμά και το θέατρο, έχει παίξει σε σειρές στην τηλεόραση αλλά έχει κάνει καριέρα και στο τραγούδι. 

Τις δεκαετίες του 1960 και 1970 διακρίθηκε ως μία από τις πιο δημοφιλείς και σημαντικές Ελληνίδες ηθοποιούς, η οποία έγινε μεγάλη σταρ τη χρυσή εποχή του κινηματογράφου στην Ελλάδα. 

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, στο οποίο συμμετείχε στις ομάδες του χορού, σε πολλά αρχαία δράματα. 

Το 1957 άρχισε να συνεργάζεται και με το μοντέρνο θέατρο, κάνοντας εμφανίσεις στο Ακροπόλ στα έργα των Αλέκου Σακελλάριου και Χρήστου Γιαννακόπουλου «Η Κυρία» και «Ρομάντζο μιας Καμαριέρας». Από τότε ξεκίνησε η πορεία της σαν ηθοποιού, αλλά δεν είχε βρει ακόμη τον βηματισμό της στο σινεμά. 

Εκεί έγινε διάσημη. Αλήθεια τι έκανε τη Mαίρη Χρονοπούλου τόσο ξεχωριστή παρουσία στην μεγάλη οθόνη αλλά και στη σκηνή; 

Ακόμη και στο τραγούδι είχε μεγάλο ταλέντο και μεγάλη άνεση να ερμηνεύει τραγούδια που της έγραφαν ειδικά για τη φωνή της. 

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε σαν κομπάρσος στο «Χαρούμενο ξεκίνημα» του Ντίνου Δημόπουλου, παραγωγής Φίνος Φιλμ το 1954, όταν ήταν ακόμη φοιτήτρια. 

Από τότε φαινόταν πως «έγραφε» τέλεια στο φακό. Είχε το …κάτι. Το 1958 πήρε ένα μικρό ρόλο στο «Τελευταίο ψέμα» του Μιχάλη Κακογιάννη, πάλι στη Φίνος Φιλμ. Από το 1963, αρχίζει να πρωταγωνιστεί σε πολλές δραματικές ταινίες της Φίνος Φιλμ, και όχι μόνο, σε ρόλους ντάμας και μοιραίας γυναίκας, δίπλα σε όλους τους άντρες πρωταγωνιστές της εποχής (Νίκος Κούρκουλος, Φαίδων Γεωργίτσης, Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Γιώργος Φούντας και Αλέκος Αλεξανδράκης). 

Και τότε είναι που το αστέρι της λάμπει και το κοινό την κάνει ορόσημο, όπως την γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. 

Η Μαίρη Χρονοπούλου έπαιξε σε διάσημα φιλμ την χρυσή εποχή του κινηματογράφου που έγιναν γνωστά και κλασικά, πούλησαν εκατοντάδες εισιτήρια τον καιρό που βγήκαν και ακόμη και σήμερα όλοι οι Έλληνες βλέπουν τις ταινίες της στην τηλεόραση. 

Ξεχωρίζουν όμως οι εξαιρετικές ερμηνείες της στην επική ταινία «Τα κόκκινα φανάρια» (1963) του Βασίλη Γεωργιάδη, η οποία ήταν και υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 36η απονομή των βραβείων το 1964, σε παραγωγή της Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης, «Χωρίς ταυτότητα», (1963, Φίνος Φιλμ), «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο», δραματική ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία του Βασίλη Γεωργιάδη και σενάριο Νίκου Φώσκολου, υποψήφια κι αυτή για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας στην 38η απονομή των βραβείων το 1966, «Πολύ αργά για δάκρυα» σε σενάριο και σκηνοθεσία του Γιάννη Δαλιανίδη (1968, Φίνος Φιλμ), «Όταν η πόλις πεθαίνει» σε σενάριο Νίκου Φώσκολου και σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη (1969, Φίνος Φιλμ), «Οι αδίστακτοι» του Ντίνου Κατσουρίδη (1965, Σάβας Φιλμ), «Κοινωνία ώρα μηδέν» του Ντίνου Δημόπουλου (1966, Φίνος Φιλμ), «Η λεωφόρος του μίσους» (1968, Φίνος Φιλμ) και «Ορατότης μηδέν» του Νίκου Φώσκολου (1970, Φίνος Φιλμ). 

Η Μαίρη Χρονοπούλου είχε έφεση στους δραματικούς ρόλους, μπορούσε όμως το ίδιο άνετα και επιτυχημένα να παίξει και κωμικούς ρόλους, γι’ αυτό είχε ένα μεγάλη γκάμα ρόλων που έπαιξε στην καριέρα της. Ανάμεσα σε αυτές τις κοινωνικές και δραματικές ταινίες εμφανίστηκε σε τρία μιούζικαλ του Γιάννη Δαλιανίδη, παραγωγής Φίνος Φιλμ, στα οποία θα κάνει θραύση, εκεί θα φανεί και η πραγματική της αξία, το αστέρι της θα λάμψει αμέσως: «Οι θαλασσιές οι χάντρες», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και «Γοργόνες και μάγκες». Ιδιαίτερα στο «Μια κυρία στα μπουζούκια» σαγήνευσε το κοινό με το ακαταμάχητο ταμπεραμέντο της, τόσο στην υποκριτική όσο και ερμηνεύοντας δύο από τις μυθικές επιτυχίες των τραγουδιών του ελληνικού κινηματογράφου, το «Είμαι γυναίκα του γλεντιού» και το «Του αγοριού απέναντι». 

Η φωνή της θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις ψυχές του ελληνικού λαού και θα την κάνει μία από τις αγαπημένες και πιο κλασικές ηθοποιούς που έχουν περάσει από τον ελληνικό κινηματογράφο. Την περίοδο 1967-68 υπήρξε η καλύτερη πρωταγωνίστρια του κινηματογράφου και κέρδισε το βραβείο της ενώσεως κριτικών.Από τότε όλοι γνωρίζουν το όνομα της. Είναι μία από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της.