Εορτολόγιο: Ποιοι γιορτάζουν σήμερα Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2024

Δείτε ποιοι γιορτάζουν σήμερα, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2024.

Σύμφωνα με το Εορτολόγιο, Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου, είναι του Αγίου Ευστρατίου, του Αυξεντίου, του Ευγενίου, των Μαρδάριου και Ορέστη μαρτύρων, του Οσίου Άρεως του σοφού, του Αγίου Ιουβεναλίου, της Αγίας Λουκίας της παρθένου.

Γιορτάζουν τα ονόματα: Άρης, Ευστράτιος, Ευστράτης, Στρατής, Στράτος, Ευστρατάς, Στρατάς, Ευστρατία, Στρατούλα, Στράτα, Ευστρατούλα, Αυξέντιος, Αυξέντης, Αυξεντία, Αυξεντούλα, Ευγένιος, Ευγένης, Μαρδάριος, Μαρδάρης, Μάρδας, Ορέστης, Ορεστιάς, Ορεστία, Ορεστιάδα, Ιουβενάλιος, Ιουβενάλης, Γιουβενάλης, Ιουβεναλία, Λουκάς, Λουκία, Λουκίτσα, Κόλμαν.

Οι Άγιοι:

Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης

Τὸν Εὐστράτιον καὶ συνάθλους δὶς δύω, Ἅπαξ δύω κτείνουσι πῦρ τε καὶ ξίφος.
Τούς γε σὺν Εὐστρατίῳ δεκάτῃ τρίτῃ ἔκτανεν ἄορ.

Οι Άγιοι Ευστράτιος, Αυξέντιος, Ευγένιος, Μαρδάριος και Ορέστης μαρτύρησαν κατά το σκληρό διωγμό των χριστιανών επί Διοκλητιανού. Ο Ευστράτιος, που ήταν ανώτερος αξιωματικός, συνελήφθη από το Δούκα Λυσία. Αυτός, αφού τον βασάνισε με τον πιο φρικτό τρόπο, έπειτα τον έστειλε στον έπαρχο Αγρικόλα. Φημισμένος αυτός για την ωμότητα του απέναντι στους χριστιανούς, έβαλε τον Ευστράτιο να βαδίσει με σιδερένια παπούτσια, που είχαν μέσα μυτερά καρφιά. Κατόπιν τον αποτελείωσε, αφού τον έριξε μέσα στη φωτιά. Τον Αυξέντιο, που ήταν Ιερέας και συμπολίτης του Ευστρατίου, ο ηγεμόνας τον πίεσε να αλλαξοπιστήσει με πολλές δελεαστικές υποσχέσεις. Αλλά ο άξιος λειτουργός του Χριστού απάντησε: «Δεν είναι ανάγκη να λέω πολλά λόγια Λυσία. Στη ζωή αυτή είμαι του Χριστού και θα είμαι δικός Του μέχρι θανάτου. Και αν αναρίθμητους δαρμούς και πληγές μου δώσεις, και αν με φωτιά και σίδερο με λιώσεις, ο Χριστός μου είναι παντοδύναμος και ο Σταυρός Του ακαταμάχητος. Αυτός καθ’ εαυτόν ο Αυξέντιος είναι αδύνατος. Αλλά του χριστιανού Αυξεντίου το φρόνημα δε θα κάμψεις ποτέ». Εξαγριωμένος ο ηγεμόνας από την απάντηση, αμέσως τον αποκεφάλισε. Τον Μαρδάριο, αφού τρύπησαν τους αστραγάλους του τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω και τον έκαψαν. Ο αξιωματικός Ευγένιος, αφού του έκοψαν τη γλώσσα και τα χέρια και του έσπασαν τα πόδια, εξέπνευσε.
Τον δε στρατιώτη Ορέστη τον θανάτωσαν, αφού τον ξάπλωσαν σε πυρακτωμένο κρεβάτι.

Ἀπολυτίκιον  Ἦχος δ’
Ἡ πενταυγὴς τῶν ἀθλοφόρων χορεία, τῇ τῶν ἀγώνων νοητῇ δαδουχίᾳ, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν αὐγάζει νοητῶς· ὁ σοφὸς Εὐστράτιος, σὺν Αὐξεντίῳ τῷ θείῳ, Ὀρέστης καὶ Μαρδάριος καὶ Εὐγένιος ἅμα, οὗς εὐφημοῦντες εἴπωμεν πιστοί· χαίροις μαρτύρων πεντάριθμε σύλλογε.

Αγία Λουκία η παρθένος

Ὡς Παρθένος μέν, ἓν στέφος ἡ Λουκία. Ὡς δ’ ἐκ ξίφους καὶ Μάρτυς, ἄλλο λαμβάνει.

Η Αγία Λουκία καταγόταν από τις Συρακούσες της Σικελίας και μαρτύρησε κατά το έτος 304 μ.Χ. όταν ηγεμόνας της Σικελίας ήταν ο Πασχάσιος και αυτοκράτωρ της Ρώμης ο Διοκλητιανός. Υπήρξε παρθένος, μνηστευμένη με κάποιον ειδωλολάτρη. Η μητέρα της Ευτυχία υπέφερε από χρόνια αιμορραγία και έτσι αναγκάσθηκε μαζί της να καταφύγει στην Κατάνη στον ναό της θαυματουργού Αγίας Αγάθης (βλέπε 5 Φεβρουαρίου) για να θεραπευθεί η Ευτυχία. Εκεί οραματίσθηκε καθ’ ύπνους την Αγία Αγάθη η οποία την βεβαίωσε ότι η μητέρα της θα θεραπευθεί και ότι η ιδία θα τύχει μαρτυρικού τέλους. Αφού αποκαταστάθηκε η υγεία της μητέρας της, η Αγία Λουκία διαμοίρασε την περιουσία της στους πτωχούς και ανέμενε προσευχόμενη το τέλος της κατά τους λόγους της Αγίας Αγάθης. Η εμμονή της στην πατρώα πίστη και η εν γένει στάση της ήταν η αιτία που κινήθηκε ο μνηστήρας της εναντίον της. Δεν δίστασε μάλιστα να την καταγγείλει στον ηγεμόνα Πασχάσιο ως χριστιανή. Εκείνος μετά την ανάκριση που της έκανε, διέταξε να την κλείσουν σε πορνείο για να ατιμασθεί. Και όμως θεία δύναμη την κράτησε αμετακίνητη στο σημείο που βρισκόταν παρόλο που στην αρχή την τραβούσαν οι στρατιώτες με ορμή και ύστερα την έδεσαν σε ζυγό που έσερναν πολλά ζευγάρια βόδια. Οι στρατιώτες θυμωμένοι που δεν κατόρθωσαν τον σκοπό τους την άλειψαν με πίσσα, ρετσίνι και λάδι και της έβαλαν φωτιά για να καεί ζωντανή. Όμως, θεϊκή επέμβασή ήταν εκείνη που έσβησε την φωτιά. Στην συνέχεια της έβγαλαν τα μάτια με ξιφίδιο και ένας στρατιώτης βύθισε το μαχαίρι του στον λαιμό της και την εγκατέλειψαν αιμόφυρτη. Η Αγία ζήτησε να μεταλάβει των Αχράντων Μυστηρίων και εφοδιασμένη έτσι παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο αφού προηγουμένως προφήτευσε για το σύντομο τέλος της ειδωλολατρίας και την νίκη και επικράτηση του Χριστιανισμού. Το 886 μ.Χ. ο Άγιος Λέων Επίσκοπος Κατάνης ανήγειρε ιδίοις εξόδοις περικαλλή ναό προς τιμήν της. Το ιερό της σκήνος άφθαρτο και ευωδιάζον μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη όπου παρέμεινε μέχρι το 1204 μ.Χ. οπότε και οι σταυροφόροι το μετέφεραν στην Βενετία το έτος 1280 μ.Χ. Από το 1860 μ.Χ. φυλάσσεται και προσκυνείται στον Ιερό ναό των Αγίων Ιερεμίου και Λουκίας. Το 1955 μ.Χ. η κάρα της καλύφθηκε με περίτεχνη επένδυση από σφυρήλατο ασήμι σε σχήμα κεφαλής. Η Αγία Λουκία στην εικονογραφία παρουσιάζεται να κρατά κλάδο φοίνικος και ένα πινάκιο με μάτια για να θυμόμαστε το μαρτύριό της. Το όνομά της στα λατινικά προέρχεται από το lux-lucis που σημαίνει φως και κατ’ επέκτασιν σημαίνει Φωτεινή. Η εορτή της δώδεκα ημέρες προ των Χριστουγέννων προαναγγέλει το φως που έρχεται στον κόσμο με την γέννηση του Θεανθρώπου. Όλη η Ευρώπη εορτάζει αυτή την ημέρα. Στην Σουηδία μάλιστα ένα μικρό κορίτσι φορά στο κεφάλι του στέμμα με αναμμένα κεριά και βαστά δύο αναμμένες λαμπάδες. Με την συνοδεία και άλλων λευκοφορεμένων κοριτσιών παριστάνει την Αγία Λούκια που φέρνει το φως των Χριστουγέννων. Επισκέπτονται τα σπίτια και τραγουδούν τα κάλαντα της Αγίας Λουκίας. Για το Παλέρμο της Σικελίας η μνήμη της είναι ημέρα νηστείας κατά την οποία καταλύουν ένα μόνο μικρό αρτίδιο από ρεβυθάλευρο (panelle) για να προστατεύει τα μάτια τους η Αγία. Η Αγία Λουκία της οποίας οι οφθαλμοί εξορύχθησαν «δάνεισε» στην νεότερη εικονογραφία του 20ού αιώνος στην Αγία Παρασκευή το πινακίδιο με τα μάτια για να μας θυμίζει ότι θεράπευσε τα μάτια του βασιλιά Αντωνίνου. Κατά παλαιά παράδοση η Αγία Λουκία ετιμάτο ως προστάτις των οφθαλμών. Έτσι τιμάται ακόμη και στην παλαίφατο Ιερά Μονή Κεχροβουνίου (Οσίας Πελαγίας) Τήνου με πανηγυρική θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Τιμίου Προδρόμου (εσωτερικώς της Ιεράς Μονής).

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’

Σικελίας τὸ κλέος, ᾽Εκκλησίας ἀγλάϊσμα, καὶ τῆς οἰκουμένης ἁπάσης τὸ στερρότατον ἔρεισμα, Λουκίαν ὑμνήσωμεν πιστοί, ὡς Μάρτυρα Χριστοῦ τὴν θαυμαστήν, παρθενίᾳ κοσμουμένην καὶ ἀρετῶν χαρίσμασι διαλάμπουσαν. Δόξα τῷ ἐνισχύσαντι αὐτήν, Δόξα Χριστῷ τῷ στερρώσαντι. Δόξα τῷ δωρουμένῳ τοῖς πιστοῖς στέφος τὸ ἄφθαρτον.

Όσιος Άρης

Άρης ο θείος ουκ Άρης ην οργίλος, Πράος δε μάλλον, και πατεί γην πραίων.

Ο Όσιος Άρης είναι ένας από τους Όσιους και σοφούς ασκητές της Αιγυπτιακής ερήμου, του οποίου αποφθέγματα υπάρχουν στον Ευεργετινό και απεβίωσε ειρηνικά.
Γράφει ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στον Συναξαριστή του για τον Όσιο: «Περί τούτου του Oσίου Άρεως γράφει ο Eυεργετινός (σελ. 203) ότι παρόντος και του Aββά Aβραάμ, ήλθεν ένας αδελφός και ερώτησεν αυτόν· «Eιπέ μοι τι να κάμω να σωθώ;» O δε Όσιος Άρης είπεν αυτώ· «Ύπαγε και πέρασαι τον χρόνον τούτον τρώγοντας κάθε βράδυ ψωμί και άλας. Kαι έπειτα ελθέ πάλιν και λαλώ σοι». Aφ’ ου δε επέρασεν ο χρόνος, πάλιν επήγεν ο αδελφός εις τον γέροντα. Έτυχε δε πάλιν να ευρεθή παρών ο ρηθείς Aββάς Aβραάμ. Kαι είπεν ο γέρων εις τον αδελφόν· «Πήγαινε και πέρασαι τον χρόνον τούτον τρώγωντας εις δύω ημέρας μίαν φοράν». Tότε λέγει ο Aβραάμ εις τον Aββάν Άρην· «Διατί εις μεν τους άλλους αδελφούς, ελαφρόν ζυγόν επιθέττεις, εις τούτον δε, βαρύ φορτίον επιφορτίζεις;» Aπεκρίθη ο γέρων· «Oι αδελφοί καθώς έρχονται ζητούντες, έτζι λαλώ εις αυτούς. Oύτος δε είναι εργάτης. Kαι εί τι αν ειπώ εις αυτόν, το κάμνει μετά σπουδής. Διά τούτο κατά την δύναμίν του, έτζι και λαλώ εις αυτόν». Eκ της παραινέσεως δε ταύτης δείκνυται, πόσον διακριτικός ήτον ο Όσιος ούτος Άρης».

Όσιος Αρσένιος που ασκήτευσε στο Λάτριο όρος

Tον Aρσένιον εκμιμούμενος Πάτερ, Kαι Aρσενίω συγχορεύεις εν Πόλω.

Πότε ακριβώς έζησε ο Όσιος Αρσένιος δεν μας είναι γνωστό. Πάντως από τα βιογραφικά του στοιχεία συμπεραίνουμε ότι έζησε μεταξύ του 8ου και 9ου αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, από πλούσια και επίσημη οικογένεια. Ο ίδιος ήταν πατρίκιος και στρατηγός, των Κιβυρραιωτών και έπειτα στον Βυζαντινό στόλο. Κάποτε όμως, σε μια φοβερή τρικυμία, ο στόλος καταποντίσθηκε και διασώθηκε μόνο αυτός. Τότε αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στον Θεό, αφού έγινε μοναχός και ζούσε με αυστηρή νηστεία και προσευχή. Που πρώτα μόνασε δεν το γνωρίζουμε. Αργότερα κατέφυγε σε τόπο απομονωμένο, απέναντι από την τοποθεσία Ιερό και από ‘κει στο Λάτριο όρος, όπου επιδόθηκε σε αυστηρότατη άσκηση. Από κει κλήθηκε να διοικήσει τη Μονή Κελλιβάρων, αλλά ενοχλούμενος και επιζητώντας την ησυχία, αναχώρησε και κλείστηκε μέσα σε μια τρύπα ταλαιπωρώντας το σώμα του. Αλλά οι μοναχοί της Μονής τον βρήκαν και τον επανέφεραν στη Μονή, όπου ζούσε σ’ ένα κελί και μόνο μια φορά την εβδομάδα, την Κυριακή, έβλεπε τους αδελφούς και συνέτρωγε μ’ αυτούς. Προαισθάνθηκε το τέλος της ζωής του και κάλεσε όλους τους μοναχούς της Μονής και αφού τους έδωσε κατάλληλες πνευματικές συμβουλές, απεβίωσε ειρηνικά.

Άγιος Γαβριήλ ο Ιερομάρτυρας Αρχιεπίσκοπος Πεκίου Σερβίας

Yψού κρεμασθείς τον κρεμασθέντα ξύλω, Mιμή Γαβριήλ, και στέφη διπλώ στέφει.

Ο Γαβριήλ ήταν Αρχιεπίσκοπος Σερβίας. Με άδεια των Τούρκων, είχε πάει στη Βλαχία και Ρωσία για να μαζέψει χρήματα, για τις ανάγκες της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τότε κατηγορήθηκε από τον επίτροπο του στην Αρχιεπισκοπή, Βούλγαρο Μάξιμο, ότι επιβουλεύεται την Τουρκική εξουσία. Έτσι, όταν ο Γαβριήλ επέστρεψε απ’ τη Ρωσία, βρήκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο τον Μάξιμο. Αμέσως τότε ο Γαβριήλ, προέβηκε σε ενέργειες για την έξωσή του. Ο Μάξιμος όμως πήγε στην Προύσα, όπου βρισκόταν ο Σουλτάνος και ο Βεζίρης και επανέλαβε τις συκοφαντίες εναντίον του Γαβριήλ. Τότε ο Βεζίρης κάλεσε τον Γαβριήλ από τη Σερβία στην Προύσα. Εκεί, αφού τον ανέκρινε, πείστηκε μεν ότι πρόκειται για συκοφαντία, αλλά αξίωσε από τον μάρτυρα ν’ αρνηθεί τον Χριστό για να έχει τιμές και αξιώματα. Ο Ιεράρχης απέκρουσε τις προτάσεις και παρέμεινε ακλόνητος στην χριστιανική πίστη. Έτσι, αφού σκληρά τον βασάνισαν, δέχτηκε το στεφάνι του μαρτυρίου με απαγχονισμό στις 13 Δεκεμβρίου 1659 μ.Χ. Ο Otto Meinardus, τοποθετεί το μαρτύριο του νέου Ιερομάρτυρα αυτού, στις 13 Οκτωβρίου 1681 μ.Χ.

Άγιοι Νεόφυτος, Ιγνάτιος, Προκόπιος και Νείλος, κτίτορες της Ιεράς Μονής Μαχαιρά

Η Ιερά, Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή της Παναγίας του Μαχαιρά, βρίσκεται στο ανατολικό άκρο της οροσειράς του Τροόδους κοντά στην κορυφή Κιόνια (1423 μ), σε υψόμετρο 870 μέτρων. Είναι κτισμένη σε μια όμορφη, κατάφυτη από πεύκα βουνοπλαγιά, που καταλήγει στον χείμαρρο Πεδιαίο. Ονομάζεται βασιλική γιατί κτίσθηκε με βασιλική βοήθεια, και σταυροπηγιακή, γιατί κατέστη εκκλησιαστικά αυτοδιοίκητη, πράγμα το οποίο συμβολίζεται με την τοποθέτηση σταυρού στα θεμέλιά της. Η Μονή είναι αφιερωμένη στην Παναγία και πανηγυρίζει στα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 Νοεμβρίου. Σύμφωνα με μια προφορική παράδοση, κατά τον καιρό της Εικονομαχίας (716 – 843 μ.Χ.) ένας ασκητής έφερε στην Κύπρο από την Κωνσταντινούπολη την εικόνα της Παναγίας της Αγιοσορίτισσας, και εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά στην τοποθεσία που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι. Αυτή η εικόνα θεωρείται μία από τις 70 εικόνες της Παναγίας που αγιογράφησε ο απόστολος Λουκάς και τον τότε καιρό βρισκόταν πάνω από την Αγία Σορό, δηλαδή την αγία Εσθήτα (φόρεμα) και την αγία Ζώνη της Θεοτόκου, στον ναό της Παναγίας στις Βλαχέρνες. Αυτό ενισχύεται από την επιγραφή «Αγιοσορίτισσα» πάνω στην εικόνα, η οποία μεταλλάχθηκε αργότερα σε «Μαχαιριώτισσα». Μετά την κοίμηση του ασκητού η εικόνα ξεχάστηκε και βάτοι κάλυψαν την είσοδο της σπηλιάς μέχρι τον 12ο αιώνα, όταν η Παναγία με θαυματουργικό τρόπο έδωσε ένα μαχαίρι στους οσίους ασκητές Νεόφυτο και Ιγνάτιο, για να κόψουν τους βάτους και έτσι να βρούν την εικόνα. Όταν ο όσιος Νεόφυτος κοιμήθηκε, κοντά στον Ιγνάτιο προσήλθε ένας άλλος γηραιός μοναχός, ο Προκόπιος. Οι δύο αυτοί πατέρες αποφάσισαν, όταν η αδελφότητα έγινε πολυπληθής, να ανεγείρουν μοναστήρι, το οποίο θα λειτουργούσε σύμφωνα με το κοινοβιακό πρότυπο που ακολουθούσαν τα μεγάλα μοναστικά κέντρα της εποχής. Για τον λόγο αυτό μετέβησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου συνάντησαν τον αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό (1143 – 1180 μ.Χ.) και του εξέθεσαν την επιθυμία τους. Ο φιλόχριστος αυτοκράτορας όχι μόνο τους χορήγησε τα απαραίτητα χρήματα, αλλά επίσης δώρησε στο νέο μοναστήρι το όρος στο οποίο θα ανεγειρόταν μαζί με την γύρω περιοχή, έδωσε σ’ αυτό το Σταυροπήγιο και το προνόμιο να είναι η Μονή ελεύθερη και αφορολόγητη τόσο από το δημόσιο όσο και από ιδιώτες. Αυτά τα προνόμια αργότερα κατοχυρώθηκαν και από τους αυτοκράτορες Ισαάκιο και Αλέξιο της δυναστείας των Αγγέλων.
Ο Άγιος Ιγνάτιος με γραπτή διάταξη άφησε διάδοχό του τον Άγιο Νείλο που είναι και ο πρώτος ενθρονισμένος ηγούμενος του κοινοβίου. Ο Άγιος Νείλος το 1201 μ.Χ. έγραψε Τυπική Διάταξη, δηλαδή κανόνες που ρυθμίζουν τον μοναχικό βίο και την ομαλή λειτουργία του κοινοβίου, η οποία σώζεται μέχρι σήμερα, και από την οποία αντλούνται όλες οι πληροφορίες για την ίδρυση της Μονής. Εξελέγη επίσκοπος Ταμασού το 1209 μ.Χ. αφήνοντας διάδοχο και νέο ηγούμενο τον Ιωακείμ, ενώ πολύ πιθανόν να έγινε και αρχιεπίσκοπος Κύπρου μεταξύ των ετών 1215 – 1221 μ.Χ. Ως επίσκοπος Ταμασού επεκύρωσε την Διάταξη που έγραψε ως ηγούμενος και ίδρυσε γυναικείο μοναστήρι αφιερωμένο στην Θεοτόκο, το οποίο ονόμασε Βλαχερνίτισσα.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α’

Χριστοφόρου τετράδα τῶν Κτιτόρων τιμήσωμεν, οἱ τοῦ Μαχαιρὰ θείας μάνδρας μονασταὶ ὕμνοις λέγοντες, Νεόφυτε ἡ βάσις τῆς Μονῆς, Ἰγνάτιε ἀσκήσεως κανών, καὶ Προκόπιε θεόφρον, Νεῖλε σοφέ. Κυρίω ἱκετεύσατε, ὅπως χαρίσηται ἠμίν, δύναμιν τὴν τοῦ Πνεύματος, ἶνα φανῶμεν σὺν ὑμίν, τῆς Βασιλείας σύσκηνοι.

Άγιοι Ιουβενάλιος και Πέτρος και πάντες Άγιοι οι εν Αλάσκα

Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τους βίους των αγιών. Μόνο για τον Άγιο Πέτρο έχουμε την παρακάτω αναφορά στο βιβλίο «Ο Άγιος Γερμανός της Αλάσκας» από την σειρά «Φιλοκαλία των Ρώσων Νηπτικών» σε μετάφραση – επιμέλεια Πέτρου Μπότση. «…Μιαν άλλη φορά, συνεχίζει ο Γιανόφσκυ, του ’λεγα (του αγίου Γερμανού) πως οι Ισπανοί αιχμαλώτισαν στην Καλιφόρνια 14 Αλεούτους.
Οι Ιησουίτες τους πίεζαν ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών, εκείνοι όμως δε δέχονταν με τίποτα. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν. Οι Ιησουίτες αντέτειναν: «Όχι, είστε αιρετικοί και σχισματικοί. Αν δεν υποκύψετε, θα σας βασανίσουμε μέχρι θανάτου». Τελικά τους έβαλαν στη φυλακή ανά δύο. Το βράδυ ήρθαν στη φυλακή οι Ιησουίτες με λάμπες και αναμμένα κεριά και άρχισαν πάλι να τους πιέζουν για ν’ ασπαστούν την πίστη των Καθολικών. «Είμαστε χριστιανοί», απαντούσαν οι Αλεούτοι, «δεν αλλάζουμε την πίστη μας». Οι Ιησουίτες άρχισαν να βασανίζουν τον έναν, μπροστά στα μάτια των άλλων. Έσπαζαν μια άρθρωση των ποδιών του, μετά μια άλλη και στη συνέχεια τις αρθρώσεις των δαχτύλων, τη μια μετά την άλλη. Μετά κομμάτιασαν τα πόδια και τα χέρια του. Το αίμα έτρεχε, ο μάρτυρας όμως υπόμενε κι επαναλάμβανε σταθερά την απάντηση:
«Είμαι χριστιανός». Τελικά, από τα βασανιστήρια και την απώλεια του αίματος, πέθανε. Την άλλη μέρα οι Ιησουίτες απείλησαν πως θα βασανίσουν το φίλο του με τον ίδιο τρόπο. Την ίδια νύχτα όμως έλαβαν εντολή από το Μόντερεϊ να μεταφέρουν όλους τους αιχμαλώτους Αλεούτους εκεί. Έτσι, την άλλη μέρα, όλοι εκτός από κείνον που θανατώθηκε, έφυγαν. Αυτό μου το διηγήθηκε ο φίλος εκείνου που μαρτύρησε. […]. Όταν τελείωσα την περιγραφή, ο π. Γερμανός με ρώτησε:
–Ποιο ήταν το όνομα του Αλεούτου;
–Πέτρος, απάντησα, αλλά δε θυμάμαι το επώνυμό του.
Ο Γέροντας σηκώθηκε όρθιος, στάθηκε μπροστά στην εικόνα, έκανε μ’ ευλάβεια το σταυρό του και είπε:
–Άγιε νεομάρτυρα Πέτρο, πρέσβευε υπέρ ημών».

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α΄
Τῆς Ἀλάσκας τὸ κλέος, Ἀλεούτων τὸ καύχημα, Πέτρον Νεομάρτυρα θεῖον ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, ὡς σέλας πολικὸν γὰρ ἐν νυκτί, διέλυσεν αἱρέσεων ἀχλύν, μαρτυρίῳ ἐκκοπῆς τε χειρῶν ποδῶν, ὁμολογίας στέφανος· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ ταπεινώσαντι διὰ σου ψεύδους τὴν ἔπαρσιν.

Όσιος Μαρδάριος ο Έγκλειστος

Ο Όσιος Μαρδάριος ο Έγκλειστος μόνασε στην Λαύρα των Σπηλαίων τον 13ο αιώνα μ.Χ. Στο Τροπάριο του καλείται «μη-άπληστος» και η επιγραφή που υπάρχει στα λείψανά του γράφει «χωρίς κελί».

Άγιος Κόλμαν του Τέρρυ-Γκλας

Ο Άγιος Κόλμαν του Τέρρυ-Γκλας, ο θαυματουργός έζησε σαν ερημίτης και ήταν ιδρυτής 3 μοναστηριών.